Пошук


Бібліятэка

 
Паведамленне Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі па праблеме сурагатнага мацярынства
13.07.2009 15:43
27 чэрвеня 2007 г.   Ёсць сужэнствы, якія не могуць мець уласных дзяцей. У сувязі з гэтым у апошні час заканадаўства ў некаторых краінах свету дазваляе так званае «сурагатнае мацярынства». Гэтая працэдура супярэчыць хрысціянскай маральнасці.   Сурагатнае мацярынства заключаецца ў тым, што эмбрыён імплантуецца ў матку іншай жанчыны, якая пасля перыяду цяжарнасці і нараджэння перадае дзіця генетычнай маці (ад якой паходзіць яйцаклетка); альбо калі жанчына зацяжарала ў выніку апладнення яе яйцаклеткі (натуральным шляхам або штучным метадам) спермай мужчыны, які не з’яўляецца яе мужам, з намерам аддаць дзіця таму, хто яго «замовіў».   З пункту гледжання права магчымыя адносіны паміж генетычнымі бацькамі дзіцяці і сурагатнай маці павінен акрэсліць дагавор. Паводле дагавору, такая «паслуга» можа быць бескарыслівай альбо платнай. Таму юрыдычная сітуацыя дзіцяці, які паходзіць ад сурагатнай маці, вельмі няпэўная. Абодва бакі могуць адмовіцца ад ранейшага пагаднення, і такога роду абавязацельства цяжка спагнаць. Акрамя таго, наёмная маці прыніжаецца да ролі прылады, якая вырабляе чалавека, а дзіця — да ролі тавару.   З псіхалагічнага пункту гледжання сурагатнае мацярынства — гэта насілле над мацярынскай любоўю, што нараджаецца ў сэрцы жанчыны да дзіцяці, якое яна носіць у сваім улонні, а ў выпадку біялагічнай маці — пазбаўляе яе магчымасці наладзіць кантакт з дзіцём ужо ў дародавы перыяд. Са шкодаю для самога мацярынства мацярынства сурагатнае аддзяляе яго біялагічнае вымярэнне ад псіхічнага і духоўнага. Сурагатнае мацярынства свядома парушае сямейныя адносіны (біялагічная маці — сурагатная маці). Яно таксама мае негатыўны ўплыў на развіццё дзіцяці. Само азначэнне «мацярынства» з’яўляецца неадэкватным для дадзенай сітуацыі, бо з самага пачатку выключае мацярынскую любоў да дзіцяці і адказнасць за яго. Такім чынам мацярынства пазбаўляецца годнасці (паклікання і бескарыслівага дару) і зводзіцца да катэгорыі паслугі.   Каталіцкі Касцёл рашуча і адназначна не прымае практыку наёмных маці. У Інструкцыі Кангрэгацыі Веравучэння Donum vitae , зацверджанай 22 лютага 1987 г., выразна гаворыцца, што сурагатнае мацярынства з’яўляецца маральна недапушчальным, бо яно супярэчыць еднасці сужэнства і годнасці чалавечай плоднасці. Яно абражае годнасць дзіцяці і парушае яго права быць зачатым, нарадзіцца і выхоўвацца ўласнымі бацькамі. Практыка наёмных маці прыводзіць да фізічнага, псіхічнага і маральнага разбурэння адзінства сям’і, устаноўленага Творцам (пар. DV ІІ А 3; пар. ККК, 2376) .   Перад сужэнствамі, якія не могуць мець уласных дзяцей, адкрыты шлях усынаўлення. Шмат пакінутых дзяцей чакаюць, каб хтосьці даў ім прытулак і адарыў бацькоўскай любоўю (пар. ККК, 2378 і 2279) .   Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі звяртаецца з заклікам да ўсіх вернікаў, каб яны, давяраючы вучэнню Касцёла, якое абапіраецца на Божае права, зрабілі ўсё, што ў іх моцы, каб сурагатнае мацярынства наогул не мела месца, а асабліва сярод хрысціянаў.
Прывітальнае слова Яго Эксцэленцыі арцыбіскупа д-ра Габара Пінтэра, тытулярнага біскупа Вэлебусдо, Апостальскага Нунцыя ў Беларусі
02.07.2016 00:27
З нагоды 25-гадовага юбілею заснавання Мінска-Магілёўскай мітраполіі ў Нацыянальным санктуарыі Божай Маці ў Будславе (1-2 ліпеня 2016 г.)
Паведамленне з 35-га звычайнага пасяджэння Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
13.07.2009 15:47
Мінск, 11 снежня 2007 г.   Біскупы зацвердзілі агульны план душпастырства на наступны, 2008 год. Ён будзе праходзіць пад дэвізам «Божае Слова — крыніца надзеі».   У агульнай душпастырскай праграме прадугледжаны паглыбленыя катэхезы пра сутнасць Касцёла як супольнасці, якая дапамагае нам на шляху да збаўлення; ажыўленне дыялогу з іншымі хрысціянамі на падставе праўды і ўзаемнай павагі. Сярод душпастырскіх мерапрыемстваў: IV Міжнародная медыцынская канферэнцыя, правядзенне якой запланавана на 17 мая 2008 г. у Віцебску, а таксама сустрэча моладзі ў Івянцы (сярэдзіна ліпеня), прымеркаваная да Сусветных дзён моладзі ў Сіднэі (Аўстралія).   Удзельнікам пасяджэння быў прадстаўлены тэкст перакладу на беларускую мову новай энцыклікі Святога Айца Бэнэдыкта XVI Spe salvi .   Напрыканцы года сабраныя біскупы разгледзелі справаздачы кіраўнікоў катэхетычнай і літургічнай камісій і прадстаўленыя імі планы працы на бліжэйшы час.   Былі вылучаныя біскуп і дэлегаты ад моладзі з усіх дыяцэзій на Сусветныя дні моладзі ў Сіднэі (Аўстралія).   На пасяджэнні арцыбіскуп Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч быў зацверджаны ў якасці старшыні рады ККББ па сродках масавай інфармацыі.   Былі абмеркаваныя таксама іншыя пытанні з жыцця Касцёла. Генеральны Сакратар ККББ біскуп Антоні Дзям’янка
Прывітальны ліст біскупа Аляксандра Кашкевіча да арганізатараў і ўдзельнікаў ХІІ Нацыянальнага турніру па міні-футболе памяці св. Яна Паўла ІІ
17.09.2016 14:52
Шаноўныя прадстаўнікі гарадскіх уладаў Слоніма, Дарагія маладыя сябры — удзельнікі XII Нацыянальнага турніру па футболе памяці св. Яна Паўла ІІ, Шаноўныя балельшчыкі і аматары футболу, Шаноўныя арганізатары, медыяльныя партнёры і спонсары гэтай цудоўнай спартыўнай імпрэзы, Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры!
Распараджэнне аб несанкцыянаванай дзейнасці моладзевых каталіцкіх арганізацый
13.07.2009 15:00
У сувязі з тым, што ў апошні час актывізавалася дзейнасць пэўных асобаў, якія называюць сябе моладзевай каталіцкай арганізацыяй, Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі лічыць патрэбным растлумачыць духавенству і вернікам Каталіцкага Касцёла ў нашай краіне, што гэтыя асобы дзейнічаюць без дазволу, а часта і без ведама Касцёльных уладаў. У прыватнасці, у Інтэрнэце з’явіліся абвесткі пра арганізацыю гэтымі асобамі пілігрымкі на сёлетнюю экуменічную сустрэчу моладзі ў Мілане, якую праводзіць супольнасць Тэзэ. Аднак гэтыя «арганізатары» і «лідэры» не былі ўпаўнаважаныя ад імя Касцёла на арганізатарскую дзейнасць кампетэнтнымі Касцёльнымі ўладамі, а таму апошнія не могуць несці ніякай адказнасці за іх дзеянні. Згаданыя асобы таксама выступілі з ініцыятывай арганізацыі курсаў для выдаўцоў парафіяльных бюлетэняў і правядзення з’езду каталіцкай моладзі на нацыянальным узроўні. Беручы пад увагу адсутнасць інфармацыі пра гэтых асобаў, а таксама іх яўна недастатковую кампетэнтнасць у названых пытаннях, Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў лічыць немагчымым прызнаць за імі паўнамоцтвы, на якія яны прэтэндуюць, і не дазваляе духавенству і вернікам Каталіцкага Касцёла ў Беларусі падтрымліваць іх дзейнасць і ўдзельнічаць у гэтых праектах і ініцыятывах. Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі заклікае ўсіх удзельнікаў неафіцыйных арганізацый і груп, якія называюць або лічаць сябе каталіцкімі, спыніць несанкцыянаваную дзейнасць, бо яна падрывае дысцыпліну ў мясцовым Касцёле на Беларусі і наносіць шкоду яго адзінству. Канферэнцыя таксама нагадвае пра неправамоцнасць у адпаведнасці з Кодэксам Кананічнага Права і з агульнапрынятымі нормамі міжнароднага права выкарыстання назвы «каталіцкі» без дазволу кампетэнтных Касцёльных уладаў і лічыць неадпаведным маральным прынцыпам выкарыстоўваць словы «каталік, каталікі» у назвах груп, не зацверджаных тымі ж уладамі. Разам з тым Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі настойліва рэкамендуе пробашчам давесці да ведаму аніматараў парафіяльных моладзевых груп і ўсіх асобаў, адказных за працу з моладдзю, пра недапушчальнасць у межах іх дзейнасці любых кантактаў з прадстаўнікамі несанкцыянаваных арганізацый і рухаў рэлігійнага, грамадскага або палітычнага кірункаў. Канферэнцыя таксама нагадвае, што права змяшчаць інфармацыю адносна жыцця Касцёла маюць выключна зарэгістраваныя каталіцкія выданні і інфармацыйны партал catholic.by у сеці «Інтэрнэт». За інфармацыю, змешчаную ў іншых крыніцах, Касцёльныя ўлады адказнасці не нясуць. Кардынал Казімір Свёнтэк Старшыня ККББ
«Эўхарыстыя нараджае любоў» - пастырскі ліст Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі на Нацыянальны дзень Caritas
13.07.2009 15:49
Чарговы раз у трэцюю нядзелю Вялікага посту мы адзначаем Нацыянальны дзень Caritas . Ён прыпадае на год, калі ў Канадзе адбудзецца 49-ы Эўхарыстычны кангрэс. Рыхтуючыся да гэтай падзеі, Касцёл нагадвае нам пра вялікае значэнне Эўхарыстыі ў жыцці хрысціяніна. Указвае на тое, што яна з’яўляецца Божым дарам для жыцця кожнага чалавека і ўсяго свету. Ідучы да Езуса Эўхарыстычнага, мы вучымся ахвяроўваць сябе іншым. Папа Бэнэдыкт ХVІ у адгартацыі Sacramentum Caritatis выразна падкрэслівае, што, «прымаючы ўдзел у ахвяры крыжа, хрысціянін удзельнічае ў ахвярнай любові Хрыста і атрымлівае здольнасць, а таксама абавязак жыць гэтай любоўю ва ўсіх сваіх жыццёвых паставах і чынах» (SC, 82) . Дзякуючы частаму ўдзелу ў Эўхарыстыі, мы напаўняем сваё сэрца клопатам пра людзей, якія знаходзяцца ў цяжкай жыццёвай сітуацыі. «Ніводную хрысціянскую супольнасць немагчыма стварыць, калі ў яе няма кораня і асновы ў цэлебрацыі Найсвяцейшай Эўхарыстыі. [...] Каб цэлебрацыя Эўхарыстыі была сапраўднай і поўнай, яна павінна таксама весці да розных справаў міласэрнасці і ўзаемадапамогі» (Presbyterium ordinis, 6) , — вучыць Другі Ватыканскі Сабор. З пачатку гісторыі Касцёла таямніца Эўхарыстыі сягае яшчэ далей, ахопліваючы ўсіх, хто знаходзіцца ў патрэбе. Неўзабаве пасля спаслання Духа Святога вернікі ерузалемкай супольнасці пачалі дабравольна аддаваць свае дамы, каб апосталы маглі дзяліць паміж беднымі грошы, атрыманыя ад іх продажу (пар. Дз 2, 44) . Касцёл у ІІ стагоддзі яднаў з Эўхарыстыяй — Хлебам Божым — дзяленне звычайным хлебам. У той час вернікі складалі ў рукі святара, які ўзначальваў Эўхарыстыю, розныя дары. «Бо Ён атуляе клопатам сіротаў, удоваў, хворых або тых, хто з іншае прычыны церпіць нястачу, вязняў, чужаземцаў, гасцей, карацей кажучы, спяшаецца на дапамогу ўсім, хто мае патрэбу», — напісана ў адным з твораў святога Юстына. Дзякуючы ахвярнасці вернікаў, хрысціянская супольнасць можа спазнаць тое, што абвяшчае ў Божым слове і што цэлебруе ў Эўхарыстыі. Цяжка гаварыць пра дзейснае прапаведванне і пра плённую літургію, калі ім не спадарожнічае адказнасць за бліжняга і калі слова і сакрамэнт не вядуць да служэння, да аказання дапамогі тым, хто знаходзіцца ў патрэбе. Эўхарыстычная камунія з Хрыстом адкрывае вочы веры на вечныя каштоўнасці, робіць нас здольнымі распазнаваць аблічча Хрыста ў тварах бліжніх, якія знаходзяцца ў патрэбе. З усіх бакоў даходзіць да нас найчасцей бязгучная просьба аб дамозе. Уменне з разуменнем ставіцца да іншага чалавека патрабуе выйсця з кола ўласнага эгаізму і адкрыцця значэння і прыгажосці служэння бліжніму, нават калі ён здаецца «найменшым» у вачах іншых людзей. Салідарнасць з тымі, хто знаходзіцца ў патрэбе, азначае прысутнасць чалавечага сэрца. У бескарыслівым абмене нараджаецца рэальнае дабро, якое вяртае надзею, умацоўвае, а таксама здольнае падняць з найцяжэйшага ўпадку. У перыяд Вялікага посту Касцёл нагадвае нам пра асноўныя практыкі, якімі з’яўляюцца малітва, пост і міласціна. Яны павінны дапамагчы нам у працэсе ўнутранай адновы. А Пасланне Святога Айца Бэнэдыкта ХVI на Вялікі пост 2008 года звяртае нашу ўвагу на міласціну, «якая з’яўляецца канкрэтным спосабам дапамогі тым, хто знаходзіцца ў патрэбе, і ў той жа час аскетычным практыкаваннем з мэтаю вызваліцца ад прывязанасці да зямных дабротаў. [...] Міласціна дапамагае нам перамагчы гэтую неадступную спакусу і вучыць нас ісці насустрач патрэбам бліжніх, дзелячыся з іншымі тым, што мы маем дзякуючы Божай шчодрасці. Для гэтага прызначаны спецыяльныя зборы ахвяраванняў на карысць бедных, якія падчас Вялікага посту адбываюцца ў многіх рэгіёнах свету. Такім чынам, унутранае ачышчэнне дапаўняецца жэстам касцёльнай еднасці, як гэта адбывалася ўжо ў раннім Касцёле». Хрыстус абуджае ў нас пачуццё адказнасці за грамадскія справы. Калі Яго вучні спрабуюць аддаліць ад сябе праблему галодных людзей, прапануючы Яму загадаць ім разысціся і купіць сабе ежы ў навакольных вёсках, бо ўжо позняя гадзіна, Езус рашуча і катэгарычна адказвае: «Не трэба ім ісці, вы дайце ім есці!» Катэгарычныя словы Хрыста «вы дайце ім есці» застаюцца актуальнымі аж да сканчэння свету. Ніхто з людзей не вызвалены ад гэтага грамадскага абавязку. Ніякае «няхай яны неяк самі спраўляюцца», ніякія падказкі, што, можа, «няхай іншыя гэта зробяць», не могуць брацца пад увагу. Езус, прысутны ў галодным натоўпе, заўсёды будзе глядзець на кожнага чалавека позіркам, поўным просьбы. Можа, мяне непакоіць думка, што мая сям’я не дастаткова заможная і няздольная на справы дабрачыннасці. Сапраўдная любоў усё ж грунтуецца на прынцыпе: бедныя — бедным. Паслухайце сведчанне святой маці Тэрэзы з Калькуты: «Аднойчы вечарам у наш дом прыйшоў нейкі мужчына і сказаў, што ёсць сям’я, у якой восем дзяцей, і ім даўно ўжо няма чаго есці. Я занесла гэтай сям’і крыху рысу. На тварах дзяцей я бачыла жудасныя прыкметы голаду. А маці падзяліла рыс на дзве часткі і выйшла. Калі яна вярнулася, я запытала: „Куды ты хадзіла? Што рабіла?“ Прыгожым быў адказ гэтай жанчыны: „Яны таксама галодныя“. Я не здзівілася, што яна падзялілася з суседзямі. Яна вызнавала індуізм, а суседзі былі мусульманамі». Дзейнасць маці Тэрэзы, як і многіх іншых добрых людзей, не магла вырашыць праблему голаду ў сусветным маштабе. Аднак шмат могуць зрабіць паасобныя хрысціяне. Давайце задумаемся пра тысячы тон хлеба, які выкідаецца ў адходы. Пра вялікія сумы грошай, якія выдаткоўваюцца на дыеты і іншыя сродкі для пахудзення, яшчэ больш на алкаголь, цыгарэты і раскошнае адзенне. Тым, хто так робіць, — як і кожнаму з нас — маці Тэрэза кажа: «Калі часам нашы бедныя былі вымушаны паміраць з голаду, то не таму, што Бог не паклапаціўся пра іх, але таму, што ты і я нічым іх не адарылі, не былі прыладамі любові ў руках Бога, не далі ім хлеба, не далі ім адзежы, не распазналі Хрыста, калі Ён прыйшоў яшчэ раз у бедным адзенні, у галодным, у самотным, у бяздомным чалавеку і ў тым, хто шукае прытулку, у дзіцяці». Аказанне неадкладнай дапамогі тым, хто знаходзіцца ў патрэбе, не можа вырашыць усіх праблемаў, вакол якіх засяроджваецца дабрачынная дзейнасць. Неадкладаная дапамога можа аказвацца дзейсна і ў дастатковай колькасці асобам, якія маюць часовую патрэбу. Аднак у грамадстве заўсёды ёсць шмат катэгорый людзей, якім патрэбна пастаянная апека (дзеці, інваліды, невылечна хворыя і іншыя). Апека над імі патрабуе пастаяннага клопату, кваліфікаванага персаналу, сістэматычнага фінансавання і іншых захадаў). Усяго гэтага можна дасягнуць толькі арганізавана, таму абедзве гэтыя формы дзейнасці неабходныя і ўдзел католікаў у абодвух абавязковы. Дабрачынная дзейнасць, якая вядзецца Дабрачынным каталіцкім таварыствам Caritas у нашай краіне, ахоплівае ўсіх людзей, якія знаходзяцца ў патрэбе, незалежна ад іх веравызнання і нацыянальнасці. Галоўным крытэрыем аказання дапамогі з’яўляецца чалавек, які мае патрэбу. Дабрачыннае таварыства Caritas скіроўвае гуманітарную дапамогу ў шпіталі, дамы састарэлых, дзіцячыя дамы, у школы і каталіцкія парафіі. Арганізоўвае адпачынак, злучаны з кліматычным лячэннем, для дзяцей і моладзі як у Беларусі, так і за мяжою. З нагоды Божага Нараджэння дзеці з бедных і шматдзетных сем’яў атрымліваюць падарункі. Аказваецца таксама медыцынская дапамога. У некаторых мясцовасцях дзейнічаюць прытулкі, дзе дзеці са шматдзетных і праблемных сем’яў могуць зрабіць урокі і атрымаць гарачую ежу. У сталоўках для бедных выдаюцца абеды. Праводзяцца акцыі дапамогі інвалідам. Дзейнічае швейная майстэрня і камп’ютэрныя класы. Цэнтр св. Лукі ў Мінску аказвае дапамогу сем’ям, якія маюць дзяцей, хворых на рак. Ва ўсіх гэтых акцыях удзельнічаюць валанцёры. Дапамога патрабуючым не абмяжоўваецца толькі жыхарамі Беларусі. Мы далучаемся таксама да сусветных акцый, напрыклад, была аказана дапамога ахвярам землятрусу ў Іране і стыхійнага бедства ў Азіі. Мы хочам шчыра падзякаваць тым, хто штодня праяўляе любоў і міласэрнасць да сваіх блізкіх. Выконваючы запаведзь любові ў найбліжэйшым асяроддзі, яны будуюць Божае Валадарства. Сведчаць пра тое, што жыццё паводле Евангелля ў сённяшні час магчымае і дае шчасце зямное і вечнае. У першую чаргу мы дзякуем дзецям, якія не забываліся пра сваіх старых і хворых бацькоў і знайшлі для іх месца ў сваіх дамах. Суседзям, якія спяшаюцца са штодзённаю дапамогаю інвалідам, старым і самотным асобам. Усім, хто змог заўважыць людзей, якія знаходзяцца ў патрэбе, і падтрымаць іх словам, дарам, дапамогаю або малітваю. Няхай Божая ласка дапамагае нам служыць бліжнім так, каб мы калісьці пачулі словы Пана: «Я быў галодны, і вы далі Мне есці; прагнуў, і вы напаілі Мяне; быў падарожным, і вы прынялі Мяне; быў голы, і вы апранулі Мяне; быў хворы, і вы адведалі Мяне; быў у вязніцы, і вы прыйшлі да Мяне» (Мц 25, 35–36) і радаваліся прабываннем з Ім ў небе. Усім людзям, якія пэўным чынам аказваюць дапамагу тым, хто знаходзіцца ў патрэбе, выказваем словы шчырай удзячнасці і на далейшую працу ў справах міласэрнасці ад усяго сэрца благаслаўляем. Каталіцкія біскупы Беларусі 24 лютага 2008 г., ІІІ нядзеля Вялікага посту.
Пасланне біскупа Антонія Дзям’янкі, Апостальскага Адміністратара Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі
13.07.2009 15:20
Умілаваныя браты і сёстры ў Хрысце Пану! 14 чэрвеня г. г. Папа Бэнэдыкт XVI прызначыў мяне Апостальскім Адміністратарам Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі. Я ўдзячны Святому Айцу за давераную мне ганаровую пасаду ў Мінска-Магілёўскім Касцёле, у якім на пачатку мінулага стагоддзя працаваў Слуга Божы Зыгмунт Лазінскі — біскуп, які адзначаўся святасцю жыцця, — а на пераломе тысячагоддзяў гэтую паслугу выконваў кардынал Казімір Свёнтэк, fidei testis. Мы ўдзячныя яму за сведчанне святарскай веры ў сталінскіх гулагах і на кожным месцы ягонага служэння Богу і людзям. Асаблівую падзяку хачу выказаць Апостальскаму Нунцыю ў Беларусі арцыбіскупу Марціну Відавічу за яго добразычлівасць і бацькоўскі клопат. На пачатку свайго служэння ў якасці Апостальскага Адміністратара я звяртаюся з просьбай аб малітоўнай падтрымцы да цябе, Народ Божы, каб у Мінска-Магілёўскім Касцёле я служыў дзеля большай хвалы Бога, Адзінага ў Святой Тройцы, і дзеля дабра вернікаў, даручаных пастырскаму клопату біскупа. Прашу аб малітве дзяцей, моладзь, сем’і, а перадусім людзей хворых і тых, хто ў патрэбе, — праз сваё цярпенне яны знаходзяцца бліжэй за ўсіх да крыжа Хрыстовага. Я разлічваю на дапамогу і супрацоўніцтва тых, хто выконвае разнастайныя абавязкі ў нашым грамадстве. Спадзяюся, што нашыя супольныя намаганні — нягледзячы на няпростыя выклікі, якія ставіць сучасны свет, — будуць садзейнічаць умацаванню цывілізацыі жыцця і любові. Звяртаюся з просьбаю аб малітве да ўсіх святароў Мінска-Магілёўскага Касцёла, да законнікаў і сясцёр законных, дыяканаў, алюмнаў духоўных семінарый. Я разлічваю на вашую падтрымку ў маім служэнні, каб мы разам ішлі шляхам святасці і дапамагалі іншым імкнуцца да яе. Разам з вамі ўсімі я хачу ісці шляхам веры пілігрыма пад апекай Марыі, Маці Езуса Хрыста — Маці Божай Будслаўскай, Маці Божай Вастрабрамскай, Маці Божай Чэнстахоўскай... Мой біскупскі заклік «Ut unum sint» («Каб усе былі адно») я буду і надалей рэалізоўваць. Дзеля таго, каб нас яднаў Езус Хрыстус — наш Пан і Збаўца, каб мы ўсе былі адной сям’ёй Божых дзяцей. Няхай Пан учыніць нас прыладай свайго супакою, каб мы, як заклікаў святы Францішак Асізскі, «сеялі любоў там, дзе пануе нянавісць, прабачэнне — там, дзе пануе крыўда, еднасць — там, дзе пануе разлад, надзею — там, дзе пануе роспач, святло — там, дзе пануе цемра, радасць — там, дзе пануе смутак. (...) Каб мы маглі не столькі шукаць суцяшэння, колькі суцяшаць, не столькі шукаць разумення, колькі разумець, не столькі шукаць любові, колькі любіць, бо, калі даём — мы атрымліваем, калі прабачаем — атрымліваем прабачэнне, а калі паміраем — нараджаемся для вечнага жыцця праз Езуса Хрыста, Пана нашага». Езус Хрыстус да сваіх вучняў скіраваў наступнае пасланне: «Ідзіце і навучайце ўсе народы (...). Вучыце іх захоўваць усё, што Я загадаў вам. І вось Я з вамі ва ўсе дні аж да сканчэння веку» (Мц 28, 20). Гэтае пасланне і мы павінны выконваць у Духу Хрыстовага Евангелля, і тады настане а+дна Аўчарня і Адзін Пастыр. На плённае абвяшчэнне Добрай Навіны ад усяго сэрца благаслаўляю.
Паведамленне з ХXХVI Пленарнага пасяджэння Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
13.07.2009 15:54
12.03.2008 г., цэнтр св. Лукі, в. Ляскоўка   У пасяджэнні прынялі ўдзел усе каталіцкія біскупы Беларусі разам са Старшынёй ККББ біскупам Аляксандрам Кашкевічам. На пасяджэнні прысутнічаў Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Марцін Відавіч.   Біскупы прынялі папраўкі і дапаўненні да нормаў Кананічнага Права ў адпаведнасці з прадпісаннямі для Канферэнцый Каталіцкіх Біскупаў паасобных краінаў.   Біскупы разгледзелі магчымасць прыняцця адзінага плана катэхезы для нарачоных. Гэтаму павінны дапамагчы катэхезы для нарачоных «Пакліканыя да любові», якія выдадзены па ініцыятыве Рады па справах сям’і пры ККББ.   На разгляд быў прадстаўлены пераклад рытуалу «Святая Камунія і культ эўхарыстычнай таямніцы па-за святой Імшой» на беларускую мову, падрыхтаваны Секцыяй па перакладзе літургічных тэкстаў і афіцыйных дакументаў Касцёла Камісіі Божага Культу і Дысцыпліны Сакрамэнтаў пры ККББ. Рытуал будзе высланы ў Апостальскую Сталіцу на зацвярджэнне.   Акрамя таго, сабраныя вырашалі арганізацыйныя пытанні па правядзенні сёлетняга фестывалю «Магутны Божа» ў Магілёве, свята Маці Божай Будслаўскай 2 ліпеня (узгоднена праграма правядзення). Быў вызначаны склад дэлегацыі з Беларусі на Сусветныя дні моладзі ў Сіднэі. Біскупы таксама абмеркавалі план правядзення ў тым жа часе моладзевай сустрэчы ў Івянцы, каб быць у лучнасці з сабранаю моладдзю ў Сіднэі.   Сабраныя выказалі сваю занепакоенасць у сувязі з зацвярджэннем новай пастановы Савета Міністраў РБ ад 30.01.2008 г. № 123, звязанай з парадкам запрашэння замежных грамадзянаў для ажыццяўлення рэлігійнай дзейнасці ў Беларусі.   11.03.2008 г. беларускія біскупы прымалі ўдзел у сустрэчы Caritas нашай краіны і некаторых краінаў Еўропы з мэтаю актывізацыі і каардынацыі дабрачыннай дзейнасці Caritas у Беларусі.   На пасяджэнні былі разгледжаны таксама іншыя пытанні, якія датычылі душпастырскіх патрэбаў Касцёла на Беларусі.   Генеральны сакратар ККББ біскуп Антоні Дзям’янка
Заключнае камюніке CCEE
13.07.2009 15:36
CONSILIUM CONFERENTIARUM EPISCOPORUM EUROPAE (CCEE) Sekretariat: CH-9000 St. Gallen, Gallusstr. 24, Tel.: ++41-71-227 60 40; Fax ++41-71-227 60 41; Email: ccee@ccee.ch Сакратары Каферэнцый біскупаў Еўропы ў Беларусі Мінск, 14–18 чэрвеня 2007 г. ЗАКЛЮЧНАЕ КАМЮНІКЕ   14–18 чэрвеня 2007 г. у сталіцы Беларусі г. Мінску сабраліся Генеральныя сакратары Канферэнцый біскупаў Албаніі, Беларусі, Босніі і Герцэгавіны, Чэхіі, Харватыі, Германіі, Англіі і Уэльса, Ірландыі, Італіі, Літвы, Мальты, Нідэрландаў, Польшчы, Партугаліі, Румыніі, Расіі, Скандынавіі, святых Кірыла і Мятода (Македонія, Чарнагорыя і Сербія), Шатландыі, Славеніі, Іспаніі, Швейцарыі, Турцыі, Венгрыі, Украіны візантыйскага і лацінскага абрадаў. Удзельнікі вельмі ўдзячныя за запрашэнне Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, а асабліва яе Генеральнаму сакратару Я. Э. біскупу Антонію Дзям’янку, Апостальскаму Адміністратару Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі. Упершыню ў гісторыі ў Беларусі сабралася такая прадстаўнічая дэлегацыя еўрапейскіх епіскапатаў.   Сустрэча распачалася ўрачыстай цэлебрацыяй Эўхарыстыі ў чацвер 14 чэрвеня ў мінскім катэдральным касцёле з удзелам біскупаў з Беларусі, якую ўзначаліў Апостальскі Нунцый у гэтай краіне Я. Э. арцыбіскуп Марцін Відавіч. Прыемнай нечаканасцю стала прамоўленае на шасці розных мовах (нямецкай, іспанскай, польскай, італьянскай, англійскай, беларускай) цёплае прывітальнае слова ў «цэнтры Еўропы»: сапраўды, Беларусь уваходзіць у склад цэнтральнай часткі Старога Свету і вялікай сям’і еўрапейскіх краінаў. Насамрэч, Касцёл заўсёды бачыць «вялікую Еўропу»: ад Атлантыкі да Урала, з двума лёгкімі. Рада канферэнцый біскупаў Еўропы (РКБЕ), якая арганізавала сустрэчу, — гэта касцёльная структура, якая ўжо ў 1971 г., калі была створана, прароча прадстаўляла Еўропу без муроў, калі ніхто не мог нават уявіць сабе такога развіцця падзеяў.   Генеральныя сакратары былі ўражаныя сардэчным прыёмам, аказаным ім у краіне і мясцовым Касцёлам. Цэлебрацыя Эўхарыстыі ў некаторых з 32-х парафій горада Мінска ўвечары ў пятніцу 15 чэрвеня, Імша ў касцёле святых Сымона і Алены ўвечары ў суботу 16 чэрвеня і наведанне некалькіх парафіяльных супольнасцяў у нядзелю 17 чэрвеня падчас падарожжа ў Нясвіж, дзе цэлебравалася Эўхарыстыя, дазволілі пазнаёміцца з жыццём і трывалаю вераю гэтага народа. Гэта вера, якая прайшла праз выпрабаванні гісторыі. На дарогах былі відаць крыжы ў памяць пра ахвяры апошняй вайны і пераследу камуністычнага рэжыму. Вядома шмат гісторый жыцця мучанікаў за веру. Пасля падзення камунізму, дзяржаўная атэістычная палітыка саступіла месца адраджэнню і аднаўленню Касцёла. Яшчэ цяжка прывесці дакладныя статыстычныя дадзеныя, але Каталіцкі Касцёл мае вельмі значную прысутнасць, якая перавышае розныя падлікі. Пажаданне Каталіцкаму Касцёлу ў Беларусі атрымаць неабходнае супрацоўніцтва як ад братніх Касцёлаў Еўропы, так і ў краіне, каб мець магчымасць развіваць арганізацыю душпастырства і будаваць парафіяльныя цэнтры і касцёлы, неабходныя для служэння свайму народу.   У пятніцу 15 чэрвеня адбылася важная сустрэча прадстаўнікоў Канферэнцый біскупаў Еўропы з Яго Высокапраасвяшчэнствам Філарэтам, праваслаўным Мітрапалітам Мінскім і Слуцкім, Патрыяршым Экзархам усяе Беларусі, на якой прысутнічаў Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Марцін Відавіч. Сустрэча, якая прайшла ў сардэчнай братняй атмасферы, стала сведчаннем няспыннага канструктыўнага дыялогу і ўзаемапавагі паміж каталікамі і праваслаўнымі ў краіне.   Цэнтральнаю тэмаю працы Генеральных сакратароў стала міграцыя. Гэта з’ява, з якой востра сутыкаецца кожная краіна, сапраўдны «знак часу». Мы назіраем за насамрэч глабальным перамяшчэннем народаў. Пасля зменаў, якія адбыліся ў Румыніі ў 1989 г., з краіны выехала каля 15% насельніцтва, пераважна моладзь. Пры камуністычным рэжыме эміграваць было немагчыма. У Албаніі за гэта пагражаў расстрэл. У мінулым Іспанія была краінаю эміграцыі, а сёння — іміграцыі. Дзесяць гадоў таму ў ёй было паўмільёна імігрантаў, а сёння іх больш за 4 мільёны.   Касцёл заклапочаны сацыяльнымі праблемамі, звязанымі са з’яваю міграцыі: нелегальнасць, беспрацоўе, старэнне насельніцтва краінаў выезду, гандаль людзьмі, разбіццё сем’яў, дзеці, якія растуць без бацькоў… Салідарная дабрачынная дзейнасць хрысціянаў — неабходны і неадкладны адказ на гэты выклік. Але рашаючую ролю будуць мець палітычныя дзеянні на сусветным узроўні, скіраваныя на пераадоленне першапрычынаў, якія змушаюць людзей да міграцыі: беднасць, насілле, несправядлівасць, эканамічная адсталасць, беспрацоўе. Акрамя таго, вельмі важнаю з’яўляецца праца ў галіне культуры: выхаванне павагі да чалавечай асобы, асуджэнне ксенафобіі, якую часта прапагандуюць СМІ, спрыянне сапраўднай інтэграцыі, якая дапаможа захаваць асабістую ідэнтычнасць. Генеральныя сакратары з краінаў Заходняй Еўропы у духу рэалізму адзначылі, што іміграцыя — гэта таксама праява «дэмаграфічнай хваробы», якая паразіла іх краіны. У прыватнасці Канферэнцыі біскупаў вырашаюць душпастырскія пытанні, якія ставіць перад імі міграцыя: душпастырская апека над рознымі этнічнымі групамі, якія жывуць у краіне, павага да ўнёску групаў з іншых краінаў у жыццё мясцовага Касцёла, абмен персаналам для правядзення душпастырства. Міграцыя таксама прынесла з сабою экуменічную рэчаіснасць і сустрэчу розных рэлігій, што стала новым для некаторых краінаў.   У гэтай справе Касцёл дзякуючы сваёй паўсюднасці (каталіцкасці) мае незвычайны шанц: ён можа падтрымліваць унікальную сець салідарнасці і душпастырскага супрацоўніцтва паміж краінамі выезду і краінамі прыбыцця мігрантаў. Варта сур’ёзна падысці да гэтай магчымасці.   Паглыбленне каталіцкасці — гэта адзін з лейтматываў дзейнасці, што стаіць на павестцы РКБЕ. Удзел дэлегацыі еўрапейскіх біскупаў у Генеральнай канферэнцыі біскупаў Лацінскай Амерыкі, якая праходзіла ў Апарэсідзе ў Бразіліі 15–31 мая гэтага года і была адкрытая Папам, таксама стала сведчаннем жадання шукаць новыя шляхі супрацоўніцтва паміж Касцёламі на двух кантынентах. Паміж біскупамі з Еўропы і з Афрыкі праводзіцца шэраг семінараў на тэмы, што ўяўляюць узаемны інтарэс. У лістападзе 2007 г. у Гане адбудзецца сустрэча на тэму рабства і новых відаў рабства.   Неабходнасць культурнай дзейнасці і душпастырства ў галіне культуры будзе абмеркавана на сустрэчы выкладчыкаў і рэктараў універсітэтаў Еўропы, якая пройдзе ў Рыме 21–24 чэрвеня 2007 г. і збярэ каля 2000 удзельнікаў.   Яшчэ адною важнаю тэмаю сустрэчы ў Мінску стала тэма экуменізму і падрыхтоўкі да ўжо недалёкай ІІІ еўрапейскай экуменічнай асамблеі, якая пройдзе ў Сібіу 4–9 верасня 2007 г. Асамблея ў Сібіу з’яўляецца кульмінацыяй «паломніцтва» хрысціянаў Еўропы, распачатага ў Рыме ў студзені 2006 г., працягнутага ў Вітэнбергу ў лютым 2007 г. і перажытага перадусім на ўзроўні паасобных краінаў дзякуючы сотням сустрэчаў. Дэлегацыі Канферэнцый Біскупаў і іншых структураў і рухаў на асамблею ў Сібіу маюць асаблівую кваліфікацыю. Перад 2500 афіцыйнымі ўдзельнікамі будзе стаяць заданне стаць «пашыральнікамі» еўрапейскага вопыту паяднання. У некаторых краінах экуменічны працэс зайшоў у «тупік», але ў іншых адбываюцца сустрэчы і падзеі, дагэтуль нябачаныя. Зрухі ў гэтым кірунку магчымыя. Нешта новае на гэтым этапе экуменізма можа стаць толькі вынікам сур’ёзнага супольнага навяртання да «Хрыста — святла, якое асвятляе ўсіх» (тэма асамблеі). Поспех асамблеі будзе ў вялікай ступені залежаць ад здольнасці па-новаму паглядзець на праблемы Еўропы і свету ў святле, якое сыходзіць з хрысціянскага аб’яўлення.   Касцёл у Еўропе ўважліва сочыць за працэсам еўрапейскай інтэграцыі, які 25 сакавіка 2007 г. адзначыў пяцідзесятую гадавіну падпісання Рымскай дамовы, якою быў заснаваны Еўрапейскі Саюз. Пяцьсот упаўнаважаных дэлегатаў з палітычных і касцёльных колаў прынялі ўдзел у Кангрэсе, арганізаваным Камісіяй епіскапатаў краін Еўрасаюза (Comece), прысвечаным тэме «Каштоўнасці і перспектывы для Еўропы», які прайшоў у Рыме 25–27 сакавіка. Касцёл паслядоўна падтрымлівае працэс інтэграцыі, які нясе з сабою развіццё і мір, аднак мае сур’ёзныя пытанні, што датычацца так званых «каштоўнасцяў», якія некаторыя члены Еўрасаюза імкнуцца распаўсюдзіць у асобных краінах, асабліва ў галіне адукацыі, адносна ролі рэлігіі, жыцця і сям’і, якія з’яўляюцца небяспечнымі для самога бачання чалавечай асобы.   Іншыя пытанні, узнятыя Генральнымі сакратарамі, былі наступныя: якая будучыня ў Канстытуцыйнага акта? Якія вынікі сустрэчы адказных за еўрапейскія ўстановы з рэлігійнымі лідэрамі, што адбылася 15 мая ў Бруселі? Якія наступствы «Балонскага працэсу» для тэалагічных факультэтаў? Якая роля Касцёла ў далейшым працэсе інтэграцыі?   Была дасягнута агульная згода адносна тэрміновай неабходнасці наяўнасці еўрапейскай сеці кампетэнтных свецкіх хрысціянаў, якія змогуць дзейнічаць у сферы праблематыкі Еўрасаюза: па праблемах біяэтыкі, па сацыяльных і юрыдычных праблемах. Канферэнцыя біскупаў Англіі паспяхова развівае падрыхтоўку моладзі, якая мае намер заняцца палітычнай дзейнасцю.   Канферэнцыі біскупаў Еўропы адчуваюць неабходнасць вынесці на павестку разважанне пра сувязь Касцёла з грамадскім жыццём адносна правоў чалавека і «канфліктаў» паміж правамі, якія часта з’яўляюцца. Гэтае патрабаванне вынікае з назірання ўскладнення сітуацыі вакол каталіцкіх агенцтваў, якія займаюцца ўсынаўленнем, з-за брытанскага заканадаўства, якое забараняе дыскрымінацыю па сексуальнай арыентацыі.   Былі разгледжаны таксама і іншыя актуальныя пытанні: душпастырства моладзі і Сусветныя дні моладзі 2007 г. ў Сіднэі, дзейнасць Канферэнцый біскупаў па абароне стварэння.   У 2008 г. сустрэча Генеральных сакратароў Канферэнцый біскупаў Еўропы пройдзе ў Іспаніі 26–30 чэрвеня.   Мінск, 18 чэрвеня 2007 г.   Альдо Джардано, Генеральны сакратар РКБЕ Рада Канферэнцый біскупаў Еўропы (РКБЕ) збірае Старшыняў існуючых 34-х Канферэнцый біскупаў Еўропы. Яе ўзначальвае кардынал Петэр Эрдо, арцыбіскуп Эстэргомска-Будапешцкі, Прымас Венгрыі; намеснікі Старшыні — кардынал Ёсіп Бозаніч, арцыбіскуп Заграбскі, і кардынал Жан-П’ер Рыкар, арцыбіскуп Бардоскі. Генеральны сакратар РКБЕ — монсіньёр Альдо Джардано. Сядзіба сакратарыяту знаходзіцца ў Сен-Галлене (Швейцарыя).   Арыгінальны тэкст гэтага камюніке на італьянскай мове ў асобным файле можна спампаваць тут >>>  
Паведамленне 37-га пленарнага пасяджэння Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
13.07.2009 15:58
11 верасня 2008 г. у сакратарыяце Каталіцкіх Біскупаў Беларусі ў Мінску адбылося 37-е Пленарнае пасяджэнне Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі. У пасяджэнні прынялі ўдзел усе каталіцкія біскупы Беларусі на чале са старшынёю ККББ біскупам Аляксандрам Кашкевічам. На пасяджэнні прысутнічаў Апостальскі Нунцый у Беларусі арцыбіскуп Марцін Відавіч, сакратар Апостальскай нунцыятуры кс. Крыспін Дубель, а таксама Апостальскі Візітатар для грэка-католікаў на Беларусі Архімандрыт Сяргей Гаек. Прысутныя падвялі вынікі візіту Дзяржаўнага сакратара Яго Святасці папы Бэнэдыкта XVI кардынала Тарчызіо Бэртонэ ў Беларусь. Малітоўныя сустрэчы з іерархам Ватыкана адбыліся ў многіх месцах Беларусі з удзелам шматлікіх вернікаў. Біскупы адзначылі цёплы прыём і сардэчнасць з боку дзяржаўных уладаў, вернікаў і іншых жыхароў Беларусі. Прабыванне кардынала Тарчызіо Бэртонэ на Беларусі шырока асвятлялася ў сродках масавай інфармацыі. Дзякуючы гэтаму візіту як Касцёл, так і грамадства краіны стала больш вядомым у свеце. Сабраныя выказалі сваю занепакоенасць парадкам запрашэння і рэгістрацыі замежных святароў, накіраваных на душпастырскую працу ў Беларусь, а таксама запрошаных і прабываючых у краіне кансэкраваных асобаў з-за мяжы. Палічылі неабходным працягваць займацца вырашэннем гэтага пытання з дзяржаўнай уладай. Сабраныя разважалі над утварэннем структуры душпастырства пакліканняў у межах краіны, аб арганізацыі адпаведных сустрэчаў для моладзі, якая шукае сваё пакліканне. Абмяркоўвалася падрыхтоўка сужэнцаў да VI Сусветнай сустрэчы сем’яў, якая адбудзецца ў студзені 2009 г. у Мексіцы. Кожны атрымаў тэксты катэхезаў, якія прызначаюцца для дапамогі ў лепшай духоўнай падрыхтоўцы сем’яў да сустрэчы ў Мехіко. Былі разгледжаны некаторыя дакументы адносна паглыблення душпастырства сем’яў у краіне. На пасяджэнні прысутныя атрымалі інфармацыю пра заканчэнне тлумачэння тэкстаў II Ватыканскага Сабору на беларускую мову, а таксама пра падрыхтоўку да выдання гэтых важных і актуальных касцёльных дакументаў. Было прынята рашэнне ў пастаральным плане год Святога Паўла праводіць пад дэвізам «Слова Божае — жывое і дзейснае». Сабраныя з радасцю прынялі паведамленне аб прызнанні кіраўніцтвам Люблінскага каталіцкага універсітэта Мітрапаліту Мінска-Магілёўскаму арцыбіскупу Тадэвушу Кандрусевічу тытула Doctor honoris causa гэтага універсітэта. Урачыстасць уручэння адбудзецца 25 верасня 2008 г. у Люблінскім універсітэце падчас ІІІ Кангрэсу хрысціянскай культуры, на якім Мітрапаліт выступіць з адпаведным дакладам. Антоні Дзям’янка Генеральны сакратар ККББ
Ad Limina Apostolorum 2003 - Прамова Кардынала Казіміра Свёнтка да Святога Айца Яна Паўла ІІ
13.07.2009 17:23
Ваша Святасць, Святы Ойча! Ад імя партыкулярнага Касцёла Беларусі, як Старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі, з нагоды візіту «ad limina Apostolorum» складаю Вашай Святасці належную пашану як Наступніку Святога Пятра — Галаве ўсяго Каталіцкага Касцёла, а таксама шчырую падзяку за бацькоўскую турботу аб Каталіцкім Касцёле на Беларусі. (…) Візіт «ad limina Apostolorum» , ужо другі за перыяд аднаўлення структур і ўстанаўлення касцёльнай іерархіі на Беларусі, дае нам, біскупам, магчымасць паказаць Апостальскай Сталіцы актуальны стан Каталіцкага Касцёла на Беларусі, яго дасягненняў, а таксама праблем, якія існуюць у ягонай дзейнасці. Вось найважнейшыя статыстычныя дадзеныя, што датычаць партыкулярнага Касцёла на Беларусі на 31 снежня 2001 года: Колькасць вернікаў   1.200.000 Колькасць парафій   400 Колькасць святароў   360     у тым ліку мясцовых   160 Колькасць мясцовых новапрэзбітэраў   100 Колькасць законнікаў (з-за мяжы)   160 Колькасць законніц   350     у тым ліку мясцовых   140 Колькасць клерыкаў   150 Спрыяльны мінулы перыяд пабудовы і адбудовы святыняў і стварэння касцёльных структур дазволіў цяпер накіраваць касцёльную дзейнасць на адбудову і пабудову ўнутранага Касцёла ў чалавечых душах, якія былі прыгнятаныя ў нядаўнім яшчэ атэістычна-матэрыялістычным рэжыме. Праведзены Сінод у трох дыяцэзіях, устаноўленая 3-гадовая душпастырская праграма павялічылі і паглыбілі працэс адраджэння Каталіцкага Касцёла на Беларусі. Новая евангелізацыя стварае евангелізаваную і евангелізацыйную супольнасць, зместам якой з’яўляецца хрысціянскае сведчанне і касцёльная самасвядомасць. Ваша Святасць, мы, біскупы з Беларусі, бязмежна Табе, Святы Айцец, адданыя ў выкананні даручаных нам заданняў, пакорліва просім пра Апостальскае Благаславенства для цэлага мясцовага Касцёла, паслядоўнікі якога з вялікаю тугою чакаюць прыезду ўлюбёнага Святога Айца на Беларусь. Кардынал Казімір Свёнтэк Прэзідэнт Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі.
Паведамленне з XXXVIII Пленарнага пасяджэння Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
13.07.2009 16:00
5 снежня 2008 г., Сакратарыят ККББ, Мінск У Пленарным пасяджэнні прынялі ўдзел усе біскупы, а таксама ксёндз прэлат Крыспін Дубель, сакратар Апостальскай Нунцыятуры, і ксёндз Архімандрыт Сяргей Гаек, Апостальскі Візітатар для Грэка-католікаў Беларусі. 1. На пачатку Пленарнага пасяджэння біскупы сустрэліся са старшынямі мужчынскіх манаскіх супольнасцяў, якія працуюць у Беларусі, і абмеркавалі каардынацыю душпастырскіх праграмаў, супрацоўніцтва і працу на карысць пакліканняў да святарства і манаскага жыцця. 2. Сабраныя павіншавалі сакратара Апостальскай Нунцыятуры з нагоды надання яму тытулу капелана Яго Святасці. 3. У сувязі са смерцю Патрыярха Маскоўскага і ўсяе Русі Алексія II сабраныя выслалі тэлеграму на імя кіраўніцтва Рускай Праваслаўнай Царквы са словамі спачування. 4. Сабраныя падтрымалі ініцыятыву Мітрапаліта Мінска-Магілёўскага аб падрыхтоўцы і выданні «Літургічнай агенды», у якой будуць змешчаныя літургічныя тэксты для святара, што выкарыстоўваюцца на набажэнствах і сустрэчах з вернікамі. 5. Старшыня Секцыі па перакладзе літургічных тэкстаў і афіцыйных дакументаў пры ККББ прадставіў сабраным пераклад рытуалу «Сакрамэнту паяднання». Прысутныя, адзначыўшы, што тэкст патрабуе пэўных удакладненняў, шляхам галасавання зацвердзілі яго. 6. Біскуп, дэлегаваны ад ККББ на Сінод Біскупаў, які праходзіў у Рыме ў кастрычніку гэтага года, падрабязна распавёў прысутным аб працы Сінода. 7. Прысутныя вызначылі даты Пленарных пасяджэнняў ККББ у наступным годзе. Пасяджанні адбудуцца: 02.04.09, 25.06.09, 23.09.09, 02.12.09. 8. Старшыня Камісіі па агульнаму душпастырству ККББ прадставіў на разгляд прапанову душпастырскага плана на 2009 год. Старшыня Рады па справах сям’і ККББ прадставіў на разгляд сабраным праект Ліста на нядзелю Святой Сям’і з Назарэта. 9. Сабраныя абмеркавалі працу Сакратарыята ККББ і Нацыянальнага Caritas Беларусі. Былі таксама абмеркаваны некаторыя іншыя справы, актуальныя для Каталіцкага Касцёла ў нашай краіне. Біскуп Антоні Дзям’янка Генеральны сакратар ККББ
Распараджэнне да святароў, якія нясуць душпастырскае служэнне ў Беларусі
18.07.2009 15:37
25 лютага Яго Эмінэнцыя кардынал Казімір Свёнтэк, Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі, старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, звярнуўся да святароў з наступным распараджэннем: Да святароў, якія нясуць душпастырскае служэнне ў Беларусі Шаноўныя святары, да вас, напэўна, дайшлі звесткі аб стане здароўя Святога Айца Яна Паўла ІІ, а таксама аб Яго вялікім клопаце пра тое, каб былі рэалізаваны ўсе заданні Касцёла таксама падчас Яго неабходнага прабывання ў клініцы Джэмэлі. Я ўпэўнены, што вы, шаноўныя святары, ужо распачалі з вернікамі малітвы ў інтэнцыі здароўя Святога Айца, і за гэтую паставу сардэчна вам удзячны. Праз гэты ліст жадаю даць сведчанне маёй лучнасці з вернымі перад Панам Богам ў гэтым сыноўскім абавязку. Гэтым лістом аддаю распараджэнне: няхай вернікі трываюць на малітвах дома, у святынях, катэхетычных класах, і моляцца, напрыклад, святы Ружанец, Вяночак да Божай Міласэрнасці, Літанію да Маці Божай ці іншую выбраную малітву; няхай усе, па магчымасці, прымаюць на сябе разважлівыя ўстрыманні і спаўняюць добрыя ўчынкі; няхай падчас кожнай святой Імшы ў малітве вернікаў гучыць заклік у інтэнцыі здароўя Святога Айца; няхай ва ўсіх набажэнствах Велікага посту, падчас адарацый Найсвяцейшага Сакрамэнту і рэкалекцый прысутнічае малітоўны знак еднасці з церпячым Святым Айцом. Спадзяюся, што любоў да Святога Айца і Касцёла падкажа і іншыя акты пабожнасці ў гэтай важнай інтэнцыі. З пастырскім благаслаўленнем. Кардынал Казімір Свёнтэк
Пастырскі ліст Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі на свята Святой Сям’і
13.07.2009 16:01
Возьмем пад апеку сямейнае жыццё Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры! Чарговы раз Божы Провід дазваляе нам адзначаць свята Святой Сям’і. І гэтае сённяшняе свята скіроўвае нашыя думкі і сэрцы да таго месца, дзе Пан Езус  разам з Марыяй і Юзафам правёў гады свайго дзяцінства і юнацтва, а менавіта — да дома ў Назарэце. У гэтым доме развіваліся сямейныя адносіны паміж Езусам, Марыяй і Юзафам, тут Пан Езус адчуў сямейнае цяпло, узрастаў у мудрасці, якой вучыўся ад бацькоў, і такім чынам пазнаваў Бога і людзей. Сёння Евангелле запрашае нас разам з Марыяй, Юзафам і Езусам у святыню, куды, паводле закона, трэба было прынесці першароднае дзіця, каб ахвяраваць Богу. У святыні Святая Сям’я сустракае Сімяона, які, убачыўшы Дзіцятка Езуса, узнёс прыгожы гімн праслаўлення. У той жа час з ягоных вуснаў Марыя пачула таксама словы, якія тады не зразумела, але якія захавала ў сваім сэрцы. Потым Святая Сям’я вярнулася дадому ў Назарэт. Езус «рос і ўмацоўваўся, і напаўняўся мудрасцю, а ласка Божая спачывала на Ім»  (пар. Лк 2, 40). За гэтымі словамі відаць звычайнае, простае сямейнае жыццё, якое і для нашых сем’яў  з’яўляецца школаю евангельскага жыцця. Гледзячы на жыццё Святой Сям’і ў Назарэце, мы вучымся праслаўляць Бога сярод штодзённых цяжкасцяў, бо, хоць  Марыя, Юзаф і Езус спазналі беднасць і пераслед, яны заўсёды давяралі Богу. Мы перажываем у Касцёле год святога Паўла, апостала народаў. Сёння нам трэба асаблівым чынам далучыцца да Марыі і Юзафа, якія разам з Езусам, баючыся за Яго жыццё, уцякаюць у Егіпет. Якая ж адважная была Марыя, калі, пачуўшы словы Юзафа аб тым, што трэба ісці, узяла Дзіцятка і ноччу накіравалася ў невядомы шлях. Яны былі адважныя, бо ахоўвалі сваю сям’ю, жыццё свайго дзіцяці ад бязлітаснага Ірада. Святы Павел нагадвае: «Бог не даў нам Духа боязі, але сілы, любові і разважлівасці» (пар. 2 Цім 1, 7). Гэта значыць, што, дзякуючы Божай ласцы, мы таксама пакліканыя да такой жа адвагі і разважлівасці ў барацьбе за хрысціянскую сям’ю, за кожнае ненароджанае і народжанае чалавечае жыццё. Слуга Божы Ян Павел ІІ у Энцыкліцы Evangelium vitae нагадвае нам, што  выбар Хрыста — гэта таксама прызнанне святасці чалавечага жыцця: «Рашучы выбар на карысць жыцця набывае сваё поў¬нае рэлігійнае і маральнае значэнне, калі вынікае з веры ў Хрыста, праз яе ўдасканальваецца і з яе чэрпае сваю моц. Нішто так не дапамагае правільна падыходзіць да канфлікту паміж смерцю і жыццём, які з’яўляецца нашаю рэальнасцю, як вера ў Сына Божага, які стаўся чалавекам і прыйшоў да лю¬дзей» (EV 28). Кожны чалавек адораны розумам, вольнаю воляй і сумленнем, а кожны хрысціянін мае маральны і рэлігійны наказ адважна абараняць і шанаваць кожнае чалавечае жыццё. Менавіта ў Хрысце Бог дае нам дапамогу, робячы нас здольнымі дзейнічаць, рабіць дабро, «любіць чалавечае жыццё, служыць яму, абараняць і падтрымліваць яго» . У супольнасці, якой з’яўляецца Касцёл, мы ўсе пакліканыя любіць чалавечае жыццё і служыць жыццю. У Энцыкліцы Evangelium vitae Папа піша: «Усе мы павінны несці нашаму бліжняму паслугу любові, баронячы яго жыццё і заўсёды падтрымліваючы яго, асабліва тады, калі яно слабое альбо знаходзіцца ў небяспецы. Мы павінны клапаціцца пра яго не толькі паасобку, але таксама  супольна, беручы падмурак для новага грамадства, як безагаворачную павагу да чалавечага жыцця» (EV, 77). Каталіцкі Касцёл у Беларусі таксама ажыццяўляе шмат ініцыятываў, скіраваных на абарону чалавечага жыцця ад зачацця да натуральнай смерці. Адна з такіх ініцыятываў, якая называецца «Духоўнае ўсынаўленне», ужо некалькі гадоў праводзіцца ў нашай краіне. Дзякуючы адвазе і вытрымцы многіх тысяч вернікаў шмат ненароджаных дзяцей, якія знаходзяцца ў небяспецы смерці, застаюцца жыць. Дзякуючы малітвам і самаахвярнасці гэтых людзей бацькі, перад якімі стаіць дылема, перамагаюць страх і прымаюць смелае рашэнне, каб пакінуць свайму дзіцяці жыццё, а потым выхоўваюць яго ў атмасферы сямейнай любові. Мы ведаем, што «Духоўнае ўсынаўленне» звязана з асаблівымі намаганнямі і самаадрачэннем. Для многіх людзей іх уласнае цярпенне набыло сэнс, калі яны ахвяравалі яго ў інтэнцыі безабароннага дзіцяці, якому пагражае небяспека аборту. Папа Ян Павел ІІ, сёння Слуга Божы, у 1994 годзе, калі вярнуўся са шпіталя, такім чынам тлумачыў сэнс свайго цярпення: «Усё гэта з-за таго, што сям’я знаходзіцца ў небяспецы, сям’і наносіцца ўдар. Папа таксама трапляе пад удар, і ён павінен цярпець, каб падрыхтаваць будучыню, трэцяе тысячагоддзе сем’яў: кожнай сям’і і ўсіх сем’яў». Усім вернікам, якія ў мінулым годзе з энтузіязмам уключыліся ў «Духоўнае ўсынаўленне», мы выказваем словы сваёй глыбокай удзячнасці. Мы дзякуем і молімся за тых, хто якім-небудзь чынам служыць сям’і і чалавечаму жыццю. На працу служэння сем’ям і жыццю мы даручаем усіх вас словамі малітвы Слугі Божага Яна Паўла ІІ: «Няхай Святая Сям’я, ікона і ўзор для кожнай чалавечай сям’і, дапаможа кожнаму дзейнічаць у духу Назарэта. Няхай яна  дапаможа кожнай сям’і паглыбляць усведамленне ўласнай місіі ў грамадстве і ў Касцёле праз слуханне Божага слова, малітву і годнае братэрскае жыццё. Няхай Найсвяцейшая Панна Марыя, Маці прыгожай любові, і святы Юзаф, апякун Адкупіцеля, суправаджаюць усіх сваёю пастаяннаю апекаю» (Ян Павел ІІ, Ліст да сем’яў, 23). Ад шчырага сэрца ўсіх вас благаслаўлем. Каталіцкія Біскупы Беларусі Мінск, 5 снежня 2008 года +Антоні Дзям’янка Тытулярны біскуп Лесві Адказны за Душпастырства
Пажаданні на нядзелю Уваскрасення Пана 2007 года біскупа Аляксандра Кашкевіча
18.07.2009 17:51
Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры! «Дзень поўны радасці настаў: сёння Пан Хрыстус з гробу ўстаў, аллелюя!» У словах велікоднай песні адлюстравана галоўная прычына радасці, якая напаўняе нас у гэтыя святочныя дні. Ёсць шмат прычын для радасці. Нас цешыць надыход вясны, якая абудзіла зямлю ад зімовага сну, аздобіла яе кветкамі і напоўніла паветра водарам аднаўлення. Мы радуемся новаму буянню жыцця, якое на нейкі час замерла, а цяпер ізноў працягваецца і імкнецца дарыць плады. Але найбольшую радасць дае нам уваскрасенне Хрыста. Пасля крывавай мукі, смерці і пахавання Хрыстус устае з памерлых без усялякага ўмяшальніцтва звонку. Уваскрасенне стала завяршэннем Яго пасхальнай ахвяры і пацвердзіла прадказанні, у якіх Ён неаднаразова сведчыў пра гэта. Езус аб’яўляецца жанчынам, якія прыбеглі да гробу, каб намасціць Яго цела, а пазней прыходзіць да апосталаў у зачынены Вячэрнік, дзе яны прабываюць у страху, збянтэжаныя смерцю свайго Настаўніка. Словы, з якімі ўваскрослы Пан Езус звяртаецца да жанчынаў, напоўнены радасцю велікоднай таямніцы. Гэтыя словы скіраваны таксама і да нас. Разам з пажаданнямі, Езус паказвае нам каштоўнасці хрысціянскага жыцця — духоўную радасць і ўнутраны супакой, які вынікае з усведамлення добра выкананых абавязкаў. Уваскрослы Хрыстус вітае сваіх вызнаўцаў, якія радуюцца Яго змёртвыхпаўстанню і жывуць надзеяй на ўласнае ўваскрашэнне. Асаблівым чынам Ён звяртаецца да тых, хто ачысціў сваю душу ў сакрамэнце пакаяння, і жадае ім вытрываць ў добрых намерах і не вяртацца больш да грахоў, але, жывучы ў стане асвячальнай ласкі, заўсёды захоўваць духоўную еднасць з Уваскрослым. Вітаючы Апосталаў, Хрыстус жадае ўсім сапраўднага супакою. Пра супакой Ён часта гаварыў у сваіх прамовах: «Супакой пакідаю вам, супакой мой даю вам. Не так, як свет дае, Я вам даю» (Ян 14,27) . Супакой Хрыста адрозніваецца ад супакою свету. Супакой свету — гэта мір, адсутнасць вайны паміж народамі, узаемаразуменне і эканамічнае развіццё. Усталяваць супакой у свеце складана, бо для гэтага неабходна згода паміж народамі. Вось чаму для дасягнення міру мы павінны спачатку прыняць супакой Хрыста, які ўплывае на супакой у свеце і фармуе яго. На гэтую праўду часта звяртаў нашую ўвагу Слуга Божы Ян Павел II, выразна падкрэсліваючы, што «не будзе супакою ў свеце, калі не будзе яго ў сем’ях і ў чалавечых сэрцах». Калі мы прымем Хрыстовы супакой і будзем рэалізаваць яго згодна з Евангеллем, калі нашыя ўчынкі будуць падпарадкаваныя Божым запаведзям, а канстытуцыяй сучаснага свету стане вучэнне Хрыста, то аблічча зямлі зменіцца да лепшага. Я прашу і заклікаю вас да гэтага, а таксама хачу выказаць усім вам святочныя пажаданні, якія плывуць з перапоўненага велікоднай радасцю сэрца. Усім тым, хто любіць Хрыста, я жадаю знайсці крыніцу радасці і супакою ў сваіх сэрцах, якія штораз больш будуць палаць любоўю, як у вучняў на дарозе ў Эмаус. Тым, хто адчувае сябе самотным і разгубленым, каго трывожыць уласны лёс або лёс блізкіх, я жадаю ўсвядоміць, што ўваскрослы Хрыстус як пераможца ідзе па жыцці побач з вамі, і знайсці ў Ім крыніцу сапраўднай радасці і супакою. Тым, хто плача з прычыны страты блізкага чалавека, я жадаю знайсці супакой у надзеі, якую дае ўваскрасенне Хрыста. Ён паказаў, што смерць — гэта не канец чалавечага жыцця, і паабяцаў, што некалі ўваскрасіць усіх нас. Памятайце пра гэга, і няхай малітва за памерлых блізкіх суцішыць ваш боль ад расстання з імі. Тым, хто спрабуе пераадолець свае ўласныя слабасці або дапамагчы зрабіць гэта сваім блізкім, я жадаю моцнай надзеі на тое, што зло можна перамагчы, таму што яго ўлада не бязмежная. У гэтым вам таксама дапаможа ласка Уваскрослага. Хворым і тым, хто церпіць фізічна або духоўна — гэта значыць, усім тым, хто мае ўдзел у таямніцы Хрыстовага Крыжа, я жадаю сілы веры, каб спасціглі пасхальны сэнс сваіх цяжкіх перажыванняў. Жадаю таксама надзеі, якая выплывае з таго, што мука Хрыста была толькі ўступам да радасці Велікоднай раніцы. Святочнымі пажаданнямі і малітвай я атуляю таксама ўсіх вас, дарагія браты і сёстры іншых хрысціянскіх канфесій, а асабліва вернікаў Праваслаўнай Царквы, якія сёння разам з намі перажываюць радасць Хрыстова ўваскрасення. Уваскрослы Хрыстус разбурыў мур варожасці паміж людзьмі і даў магчымасць аб’яднацца ў Ім і стаць, як першыя хрысціяне, адным сэрцам і адной душою. Сёлетнія святы сімвалічна паказваюць на гэтае адзінства. Дык няхай жа любоў Хрыста яшчэ больш распаліць і аб’яднае нашыя сэрцы. Няхай Марыя, якая радуецца ўваскрасенню Сына, і якую вы акружаеце такой пашанай і любоўю, апякуецца ўсімі намі, якія ў Вялікую пятніцу сталі яе сынамі і дочкамі. Я жадаю ўсім, каб праз часты ўдзел у Эўхарыстыі штораз лепш пазнавалі Уваскрослага «ў ламанні хлеба», як вучні па дарозе ў Эмаус. На радаснае і плённае перажыванне Велікодных святаў ад усяго сэрца благаслаўляю.   Біскуп Аляксандр Кашкевіч Старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
Пастырскі ліст Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі на VI Нацыянальны дзень «Caritas»
13.07.2009 16:02
Любоў і пакора — гэта прынцып дзейнасці «Новую запаведзь даю вам, каб вы любілі адзін аднаго. Як Я палюбіў вас, так і вы любіце адзін аднаго» (пар. Ян 13, 34). Дарагія браты і сёстры ў Хрысце Пану! Сёння, у трэцюю нядзелю Вялікага посту, мы хочам запрасіць вас у Вячэрнік, дзе Пан Езус разам з Апосталамі спажываў Апошнюю Вячэру. Як у запрошаных гасцей, у нас ёсць магчымасць паслухаць размову Хрыста з Апосталамі, мы можам убачыць, як Ён мые ім ногі, а потым прамаўляе да іх: «Новую запаведзь даю вам, каб вы любілі адзін аднаго. Як Я палюбіў вас, так і вы любіце адзін аднаго» (пар. Ян 13, 34). Можна ўявіць, як збянтэжыліся Апосталы. Напэўна, некаторыя з іх маглі абурыцца, бо Той, хто быў іх Настаўнікам, каму яны паверылі, сёння гаворыць ім, што запаведзь любові — гэта штосьці новае. Той, з кім яны елі і пілі, гаворыць ім, што яны не ведаюць таго, што звычайна называецца любоўю да бліжняга. Не звяртаючы на гэта ўвагі, Езус працягвае далей: «Па гэтым пазнаюць, што вы Мае вучні, калі будзеце мець любоў адзін да аднаго» (пар. Ян 13, 35). Пан Езус не толькі гаварыў Апосталам пра любоў да іншага чалавека, але перш за ўсё ўласным прыкладам паказваў, як рэалізоўваць гэтую любоў у штодзённым жыцці. Дарагія браты і сёстры, прыгадаем сцэну з жанчынаю-блудніцаю, якую прывялі да Езуса. Памятаем, што ўсе тады пагардзілі ёю, а Езус паставіўся да яе з пашанаю, дабрынёю і спагадаю. А калі да Яго прыйшлі фарысеі і падступна пыталіся: «Ці трэба плаціць падатак, ці не трэба?» — Ён зразумеў іх няшчырыя намеры і, нягледзячы на гэта, прыхільна і сур’ёзна адказаў на пастаўленае пытанне (пар. Мц 22, 15–22). Той жа заклік любові да бліжняга Езус таксама скіраваў і да нас. А дасканалым прыкладам рэалізацыі гэтай запаведзі Ён назваў самога сябе. З таго часу чалавек вучыцца нанава адкрываць тое, як жыць паводле найважнейшай запаведзі, пакінутай яму Езусам. Гэтаму вучыліся Апосталы, і сёння яны даюць нам неацэнныя падказкі і парады адносна нашых узаемаадносінаў з іншымі людзьмі. У Год святога апостала Паўла мы заахвочваем вас паслухаць парады, з якімі ён звяртаўся да першых касцёльных супольнасцяў. Такія словы ён скіраваў да Рымлянаў: «Старайцеся рабіць дабро ўсім людзям... Радуйцеся з тымі, хто радуецца, плачце з тымі, хто плача. Будзьце аднамысныя паміж сабою; не мудруйце празмерна, але наследуйце пакорных. ... » (пар. Рым 12, 15–16). Толькі такія ўчынкі пакажуць нам шлях да іншых людзей. Чым больш у нас будзе пакоры, тым больш чалавечых сэрцаў будзе для нас адкрыта. Чым больш у нас будзе дабрыні і спагады, тым больш будзе ўпэўненасці ў тым, што да нас прыйдуць  людзі, якім патрэбна наша дапамога. А чым больш у нас будзе весялосці і радасці, тым больш мы знойдзем людзей, якія павялічаць нашую радасць. Менавіта гэтага чакае ад нас Пан Езус: быць з тымі, хто радасны, хто сумны, хто пакуте ад няшчасця і голаду, і з тымі, хто багаты душою і сэрцам. Такой любові да бліжняга вучыць нас Боскі Настаўнік, бо мы сапраўды больш патрэбныя бедным, галодным, сумным і хворым людзям. Па прыкладзе Езуса Хрыста мы пасланыя менавіта да тых людзей, якіх Ён найбольш палюбіў. Гэта людзі, якія па-рознаму пакрыўджаныя лёсам, якія чакаюць, што хтосьці працягне ім руку дапамогі. Менавіта да іх мы пасланыя з любоўю і пакораю, якія павінны быць асноваю дзейнасці кожнага хрысціяніна. Пра гэтую дзейнасць, якая адкрывае нам шлях да служэння бедным і хворым, гаворыць святы апостал Павел: «Не думайце пра сябе лепш, чым трэба думаць, але ацэньвайце сябе цвяроза, паводле меры, удзеленай кожнаму Богам веры. ... Так, паводле дадзенай ласкі, маем розныя дары: (...) калі гэта размеркаванне — мы павінны раздаваць у прастаце; (...) калі міласэрнасць — быць ласкавымі. Любоў няхай будзе некрывадушная. Майце нянавісць да зла, гарніцеся да дабра» (пар. Рым 12, 3–9). Праз любоў і пакору кожны хрысціянін пакліканы служыць бліжнім, а асабліва тым, каму найбольш патрэбная дапамога. У Касцёле ёсць таксама арганізацыі, галоўная задача якіх заключаецца ў дапамозе бедным, абяздоленым, хворым, тым, хто знаходзіцца ў палоне залежнасці, а таксама ўсім адкінутым грамадствам. «Caritas» — гэта дабрачыннае каталіцкае таварыства, якое ўжо шмат гадоў аказвае дапамогу такім людзям. Дзякуючы «Caritas» шмат людзей, якія не маюць дастатковых фінансавых сродкаў, каб жыць годна, атрымліваюць адзенне і прадукты харчавання. Дзякуючы «Caritas» сотні дзяцей, бацькі якіх не могуць забяспечыць належны адпачынак, могуць адпачываць бясплатна. Немагчыма пералічыць усёй дабрачыннай дзейнасці, якую вядзе «Caritas». Аднак заўсёды трэба памятаць, што гэта адбываецца дзякуючы шчодрасці людзей усяго свету, якія рознымі ахвяраваннямі спрыяюць таму, каб дабрачыннае таварыства «Caritas» магло прыходзіць на дапамогу найбольш незабяспечаным людзям. Сёння мы жадаем падзякаваць усім тым, хто якім-небудзь чынам аказвае дапамогу бедным і людзям у патрэбе. Няхай заахвочваннем на далейшае служэнне дзеля слабых, бедных, найбольш самотных і адкінутых грамадствам будуць словы святога апостала Паўла, які гаворыць пра ўзаемную любоў: «Сам Бог і Айцец і наш Пан Езус няхай скіруе да вас шлях наш. А вас няхай памножыць Пан і перапоўніць любоўю адзін да аднаго і да ўсіх, якую і мы маем да вас; каб умацаваць сэрцы вашыя беззаганнымі ў святасці перад Богам і Айцом нашым у час прыйсця Пана нашага, Езуса, з усімі Ягонымі святымі» (пар. 1 Тэс 3, 11–13).   Ад усяго сэрца  усіх благаслаўляем. Каталіцкія біскупы Беларусі Мінск, 9 лютага 2009 года
Пастырскі ліст ККББ на ўрачыстасць Звеставання Пана
13.07.2009 16:04
«Хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае, а хто прымае Мяне, прымае таго, хто паслаў Мяне. Бо, хто меншы сярод усіх вас, той будзе вялікі» (пар. Лк 9, 48). Умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры! Урачыстасць Звеставання Пана з’яўляецца адначасова ўспамінам Уцелаўлення Божага Сына ва ўлонні Панны Марыі i пачаткам нашага збаўлення. Сёння мы асабліва ўсведамляем бясконцую любоў Бога, які першым выйшаў да грэшнага чалавека са сваім дарам міласэрнасці i «так палюбіў свет, што аддаў Сына [свайго] Адзінароднага, каб кожны, хто верыць у Яго, не загінуў, але меў жыццё вечнае» (пар. Ян 3, 16) . З вялікай пакораю і ўдзячнасцю мы вызнаём нашую веру, паўтараючы: «Ён дзеля нас, людзей, і дзеля нашага збаўлення зышоў з неба. І ўцелавіўся ад Духа Святога з Дзевы Марыі, і стаўся чалавекам» (Апостальскі Сімвал веры) . Уцелаўленне Божага Сына найперш паказвае нам звышнатуральную каштоўнасць i святасць чалавечага жыцця, якое паходзіць ад Бога. Езус пачаў жыць пад сэрцам Марыі, Бог прыняў людское цела, a таму кожнае чалавечае жыццё набыло вялікую каштоўнасць. Аднак сёння мы часта з’яўляемся сведкамі зневажання жыцця i годнасці чалавека, драматычным сведчаннем чаго стала забойства ненароджаных дзяцей, эўтаназія, бессэнсоўныя войны, насілле i забойства бязвінных людзей. Супрацьстаянне гэтым сучасным тэндэнцыям і падкрэсліванне святасці жыцця — гэта наш хрысціянскі абавязак. Таму таксама Дзень святасці жыцця, які адзначаецца ва ўрачыстасць Звеставання Пана, на стала замацаваўся ў літургічным календары Каталіцкага Касцёла на Беларусі. Кожная сапраўдная сужэнская любоў павінна быць скіравана на новае жыццё як плён свайго ўзаемнага з’яднання. Нараджэнне i выхаванне дзяцей — адна з першых мэтаў сужэнства. Чым больш у сям’і дзяцей, зачатых у праўдзівай любові сужэнцаў, тым больш Божага благаслаўлення ў іх выхаванні да ахвярнасці i любові. Сужэнцы, прымаючы рашэнне наконт колькасці дзяцей, не могуць кіравацца эгаізмам, любоўю да выгодаў, кантрацэпцыяй, але павінны кіравацца ахвярнай любоўю. Паколькі сям’я з’яўляецца асяродкам жыцця, то самым цяжкім грахом у гэтай сферы з’яўляецца забойства зачатага жыцця, г. зн. аборт. Часта спрабуюць зменшыць i апраўдаць гэтае злачынства, называючы яго рэгуляцыяй, аперацыяй, перарываннем цяжарнасці або іншымі ўкрытымі назвамі. Заклапочаны шчасцем сем’яў Слуга Божы Ян Павел ІІ падкрэслівае, што «Бог, Даўца і Валадар жыцця, чакае ад сужэнцаў, каб у служэнні жыццю яны ніколі не адважваліся яго забіваць. Забойства ненароджаных дзяцей — гэта вялікая знявага годнасці i справядлівасці, трэба яго бязлітасна асуджаць i рашуча адкідваць… Народ, які забівае ўласных дзяцей — гэта народ без будучыні» (пар. FC 30) . Ніводная акалічнасць не можа апраўдваць такога дзеяння. Пра забойства зачатага дзіцяці не мае права вырашаць ні айцец, ні маці. Асмельваемся тут таксама нагадаць, што згодна з кананічным правам кожны, хто дапускае грэх аборту, пасля яго здзяйснення падлягае экскамуніцы моцаю самога права (пар. кан. 1398) , не толькі маці, але таксама муж, урач і іншыя саўдзельнікі гэтага граху. Таму трэба прыняць кожнае зачатае дзіця, як Божы дар, бо з самага пачатку гэта чалавек, які развіваецца і створаны паводле Божага вобраза і падабенства. Гэта азначае, што, калі мы служым жыццю, мы служым таксама Стварыцелю. Жыццё кожнага чалавека, без выключэння, ад пачатку ажно да натуральнай смерці, павінна аберагацца не толькі Божым законам, але таксама законам чалавечым. Каб абараніць наш народ ад злачынства забойства дзяцей, мы распачынаем сёння — у Дзень святасці жыцця — справу духоўнага ўсынаўлення зачатага дзіцяці. Яна заключаецца ў прыняцці пад малітоўную апеку аднаго дзіцяці, якому пагражае смерць ва ўлонні маці. Імя гэтага дзіцяці вядома толькі Богу. Малітвай ахопліваем не толькі зачатае дзіцё, але таксама яго бацькоў, каб яны прынялі яго з любоўю i добра выхавалі. Абавязацельства да такой малітвы прымае канкрэтная асоба на дзевяць месяцаў, г. зн. на час прабывання дзіцяці ва ўлонні маці, а менавіта з хвіліны зачацця да нараджэння. Штодзённая малітва ў інтэнцыі духоўна ўсыноўленага дзіцяці складаецца з адной таямніцы Ружанца, спецыяльнай малітвы, якую атрымаеце ад сваіх душпастыраў, a таксама дабравольна распачатых дадатковых рэлігійных практык (напр., пост, св. Камунія, дапамога патрабуючым, барацьба з дрэннымі звычкамі і г. д.). Духоўнае ўсынаўленне вынікае з міласэрнай любові да найменшай і цалкам безабароннай істоты. Гэта непасрэднае даручэнне Богу ў малітве гэтага духоўна ўсыноўленага дзіцяці, a таксама просьба аб змене мыслення яго бацькоў, каб, напоўненыя любоўю, яны не закрываліся на новае жыццё, не баяліся яго, бо яно з’яўляецца Божым дарам. Гэта вельмі важна, бо перыяд прабывання ва ўлонні маці найважнейшы для далейшага развіцця чалавека. Выпрошванне ў малітве бацькам любові да зачатага дзіцяці, перамены сэрца самых блізкіх, якія супраціўляюцца прыйсцю на свет маленькага чалавека, топіць лёд эгаізму ў свеце. Сем’і, якія любяць зачатае i народжанае дзіця, здольныя прыняць міласэрнасць Бога. Усё часцей здараецца, што сужэнствы, якія не могуць мець уласных дзяцей, пасля распачацця гэтай малітвы, згаджаюцца на духоўнае ўсынаўленне аднаго, a нават некалькіх дзяцей. Яны становяцца аазісамі цяпла любові ў эгаістычным свеце. Ратуючы зачатых дзяцей, мы прымаем удзел у перамяненні свету, запальваем для свету надзею. Гэта адпаведнае заданне для кожнага хрысціяніна, які павінен быць «святлом для свету». Духоўнае ўсынаўленне вядзе таксама да ўмацавання супакою ў свеце і ў сэрцах людзей, супрацьстаіць тэрарызму, цывілізацыі смерці i з’яўляецца крыніцай любові паміж людзьмі, а таксама вядзе да адказнасці за жыццё іншых. Яна вызваляе ў чалавеку крыніцы дабра, не дазваляючы з абыякавасцю абмінуць беды, драмы i трагедыі іншых людзей. На гэтую тэму выказвалася Маці Тэрэза Калькуцкая: «Жыццё — гэта найпрыгажэйшы дар Бога. Ён стварыў нас для вялікіх справаў — любіць і быць любімымі… Вучыце сваіх маладых любіць Бога. Вучыце іх маліцца. Калі палюбяць Бога, зробяць усё, што Ён хоча. Будуць любіць і шанаваць прыгожы дар жыцця. Будуць любіць i шанаваць цудоўны дар магчымасці перадаваць новае жыццё» (Маці Тэрэза Калькуцкая. Лісты) . Духоўнае ўсынаўленне дазваляе таксама чалавеку па-іншаму паглядзець на сябе, ацаніць пачуццё ўласнай годнасці i велічы як Божага дзіцяці, як дару ад Найвышэйшага, як падзяку за тое, што я існую, што жыву i што Бог мяне бязмежна любіць; што я сам, распачынаючы справу духоўнага ўсынаўлення, магу быць таксама дарам для іншых. Гэта будзе выяўляцца ў павазе да кожнай жанчыны, якая чакае патомства, a таксама да бацькоў шматдзетных сем’яў. Справа духоўнага ўсынаўлення распачынаецца таксама як справа пакаяння за грахі забойства дзяцей. Тады нашая малітва з’яўляецца выпрошваннем у Бога міласэрнасці для свету i такім чынам рыхтуе свет да паўторнага прыйсця Хрыста. Праз хвіліну будзем даваць абяцанне духоўнага ўсынаўлення. Нагадаем словы Езуса: «Хто прыме гэтае дзіця ў імя Маё, той Мяне прымае, а хто прымае Мяне, той прымае таго, хто паслаў Мяне» (пар. Лк 9, 48) , а таксама: «Сапраўды кажу вам: тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі» (пар. Мц 25, 40) . Гэтыя словы з’яўляюцца гарантыяй узнагароды i Божай прысутнасці ў нашым жыцці, калі мы будзем адкрытымі на тых «найменшых», якія патрабуюць дапамогі. Молячыся да Бога за духоўна ўсыноўленае дзіця, мы дапамагаем самому Хрысту, які жыве ў сваім Касцёле. Даручаем Багародзіцы, Маці жыцця, усе патрэбы кожнага жыцця. Усім, хто распачынае сёння справу духоўнага ўсынаўлення, абаронцам жыцця ненароджаных, бацькам, цяжарным маці, урачам, медыцынскім і сацыяльным работнікам ад усяго сэрца благаслаўляем + у імя Айца і Сына, і Духа Святога. Амэн. + Каталіцкія Біскупы Беларусі
Пастырскі ліст біскупа Аляксандра Кашкевіча з нагоды святкавання 25-годдзя Гродзенскай дыяцэзіі
02.02.2016 11:00
Тэкст на польскай мове>>>
Паведамленне з 33-га пленарнага пасяджэння Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі
13.07.2009 15:41
Мінск, 25-26 чэрвеня 2007 г.   1. Сабраныя на падставе галасавання прынялі ўдакладняючыя нормы да кананічнага права. Нормы былі апрацаваныя спецыяльнай групай святароў і папярэдне раздадзеныя кожнаму члену канферэнцыі для азнаямлення. Пасля публікацыі і распаўсюджання яны будуць мець абавязковую моц.   2. Сабраныя на падставе галасавання прынялі адпаведныя дакументы, якія датычацца унутранай дзейнасці духоўных семінарый у Беларусі.   3. Былі разгледжаны праблемы забеспячэння душпастырамі парафій краіны. У многіх мясцовасцях каталікі не маюць магчымасці сустрэчы з каталіцкім душпастырам з-за адсутнасці месца культу і пастаяннага пражывання там святара.   4. Перакладзены на беларускую мову Кампендыум сацыяльнага вучэння Каталіцкага Касцёла. Сабраныя разгледзелі магчымасць выдання гэтага дакумента.   5. Была разгледжана магчымасць выдання літургічных кніг на беларускай мове, зацверджаных адпаведнымі Кангрэгацыямі ў Ватыкане.   6. У сувязі з запланаванай у Рыме на восень 2008 года звычайнай сесіяй Сіноду Біскупаў, сабраныя абмеркавалі некаторыя пытанні адносна падрыхтоўкі да гэтага прадстаўнічага Форуму.   7. Быў вызначаны дэлегат ад Беларусі на сусветны Эўхарыстычны кангрэс, які адбудзецца 15-22 чэрвеня 2008 г. у Канадзе.   8. Сабраныя выказалі пажаданне аб павелічэнні інфармацыі па працы паасобных камісій і радаў пры ККББ на інтэрнэт-старонцы Каталіцкага Касцёла ў Беларусі.   9. Было абмеркавана пытанне аб фінансаванні квартальніка Дабрачыннага каталіцкага таварыства «Карытыс» у Беларусі «Міsericordia».   Акрамя таго быў абмеркаваны шэраг іншых пытанняў з актуальнага жыцця Каталіцкага Касцёла ў Беларусі.
Віншаванне біскупа Пінскага Антонія Дзям’янкі на Божаe Нараджэннe і Новы 2016 год
23.12.2015 15:54
Умілаваныя ў Хрысце Пану!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Папа Францішак

Спагадлівасць - гэта праява Божай
Міласэрнасці, адзін з сямі дароў Святога Духа