Ян Павел ІІ адыграў у маім пакліканні вялікую ролю, дзякуючы яму я паставіў кропку над сваім “і што рабіць далей?”. З дзяцінства Бог клікаў мяне, але патрэбна была адвага і смеласць прыняць тое рашэнне. Зрабіць гэта мне дапамог новы Папа. 

 

Я з ліку тых юнакоў, хто пайшоў у семінарыю ў першы год пантыфікату Яна Паўла ІІ. 

 

Мы — сапраўды пакаленне Яна Паўла ІІ, бо ўзрасталі ў веры падчас яго Пантыфікату. У Польшчы ў тых гадах назіраўся вялікі рост пакліканняў да святарства і манаскага жыцця. Шмат юнакоў пайшлі тады разам са мной служыць Богу і людзям. 

 

Усе далейшыя падзеі — узрастанне ў святарстве, пачатак Пантыфікату Яна Паўла ІІ, яго навучанне, пілігрымкі, замах на яго жыццё; сацыяльныя змены, якія адбываліся пры яго ўплыве; час польскай “Салідарнасці”, упадак камунізму — усё гэта мы перажывалі разам са Святым Айцом Янам Паўлам ІІ. 

 

Пачатак майго святарства — гэта захапленне яго вучэннем, дзейнасцю, апостальскай паслугай; гэта натхненне Яго жыцця для маёй працы: прабыванне з моладдзю, рэкалекцыі тыпу “аазіса”, пілігрымкі, сустрэчы, горныя вандроўкі, вандроўкі над морам і ў шэрагу іншых месцаў. Гэта рэлігійны тэатр, агляды рэлігійнай творчасці, сустрэчы ў марыйных санктуарыях для моладзі. Той час быў вельмі плённым.

 

Святога Айца св. Яна Паўла ІІ я сустракаў спачатку клерыкам падчас яго пілігрымак у Польшчу, а пасля — ужо будучы маладым святаром — слухаў яго ў натоўпе пілігрымаў у Непакаляным, Чэнстахове, Лодзі і іншых месцах.

 

Я памятаю Сусветны дзень моладзі ў Чэнстахове ў 1991 годзе, той настрой моладзі і тыя шматлікія натоўпы, якія прыбылі ў санктуарый, а найперш з усходу — з Беларусі, Расіі і іншых краін былога СССР. Казанні, з якімі звяртаўся Пантыфік, датычыліся свабоды Божых дзяцей. Ян Павел ІІ падкрэсліваў, што мы з’яўляемся святыняй святога Духа і што Божы Дух жыве ў нас.

 

Але былі ў маім жыцці і выпадкі асабістай сустрэчы з Янам Паўлам ІІ. Першая такая сустрэча адбылася 8 снежня 1989 года ў капліцы Пантыфіка падчас яго асабістай малітвы. 

 

Я бачыў Яна Паўла ІІ, які чуваў, укленчыўшы, на малітве — ён быў нібыта з іншай рэальнасці. На яго твары быў заўважны глыбокі  выраз пакуты: быццам ён нёс вялікі крыж з вялізным цяжарам. Так гэта напэўна і было, бо несці адказнасць за ўвесь Касцёл і свет — гэта вялікі крыж. 

 

Мы прымалі ўдзел у святой Імшы супольна са Святым Айцом. Нас было каля 10-і святароў з маёй Уроцлаўскай дыяцэзіі, былі таксама свецкія катэхеты. У першую хвіліну святой Імшы кс. Станіслаў Дзівіш узяў мяне за руку і падвёў да алтара з боку Папы. Я мог бачыць яго блізка, на адлегласці выцягнутай рукі. Тая адмысловая св. Імша засталася са мной на ўсё жыццё. 

 

Словы, якія прамаўляліся падчас набажэнства, былі звыклыя, але сярод іх з папскіх вуснаў я чуў і словы малітвы на розных мовах, у тым ліку і па-грэчаску. Мне запомнілася слова Theotokos, гэта была Імша ў гонар Беззаганнай Марыі.

 

Ян Павел ІІ быў містыкам, ён перажываў Эўхарыстыю незвычайна, свет быў для яго непрысутным, ён быў нібы ў Божым свеце. Памятаю знак супакою непасрэдна ад св. Айца, а таксама прыняцце Цела і Крыві Хрыста з аднаго келіха. Тыя ўспаміны застаюцца са мною і сёння...

 

Пасля заканчэння св. Імшы ўсе выйшлі з капліцы, пакінуўшы Папу на малітве. Пасля ён выйшаў да нас незвычайна зменены, быццам бы маладзейшы, з умешкай — ён быў падобны на Майсея пасля сустрэчы з Найвышэйшым Панам і Богам. Папа падыходзіў да кожнага з нас, размаўляў, у канцы падышоў і да мяне. Памятаю адзіныя яго словы, сказаныя ў мой адрас: “Трымайся, сынку”. І даючы мне ружанец, ён усміхнуўся і паціснуў мне руку, доўга яе трымаючы (на здымку злева ўверсе). 

 

Тады я маліўся аб сваім прыезде ў Беларусь. Прасіў свайго біскупа аб дазволе на выезд, аднак дазволу не атрымаў. Гэта мяне турбавала і я нават тады думаў, што скажу пра гэта святому Айцу, але змаўчаў. 

 

Усе як адзін, узгадваючы пра ўражанні ад сустрэчы з Пантыфікам, казалі адзін аднаму, што яго вочы — як рэнтген, ён усё пра нас ведае...

 

Пасля былі і іншыя сустрэчы. Падчас пілігрымкі з Беларусі ў 1998 г. на 20-годдзе Пантыфікату, кожны з нас, святароў, якія працавалі на Беларусі, падыходзіў да Святога Айца, а кс.-кардынал Казімір Свёнтак кожнага з нас яму прадстаўляў.

 

Я памятаю толькі слёзы, бо былі бачныя цярпенні і хвароба Пантыфіка. Апошняя мая сустрэча з Папам адбылася ў жніўні 2004 г. у Рыме — за восем месяцаў да яго адыходу ў дом Айца (на здымку злева). Тады, памятаю, я перадаваў Пантыфіку тое, аб чым прасілі мяне мае парафіяне з Магілёва, а Ён слухаў і маўчаў, вельмі самотны. Гэта была незвычайная сустрэча, я быў поўны захаплення — Ян Павел ІІ, ужо хворы і змучаны, прыняў тады столькі людзей... І для кожнага ён меў час, так як Хрыстос, які палюбіў чалавека.