Дзейнасці вернікаў у свеце павінна папярэднічаць маўчанне і малітва, інакш яны рызыкуюць займацца ліхаманкавай мітуснёй без мэты, падкрэсліў Святы Айцец падчас агульнай аўдыенцыі, якая 7 кастрычніка прайшла ў ватыканскай Зале Паўла VІ.
Як паведамляе беларуская рэдакцыя парталу Vatican News, Папа працягнуў катэхетычны цыкл, прысвечаны малітве. Ён звярнуў увагу вернікаў на адну з самых яскравых постацяў Святога Пісання — прарока Іллю.
Пантыфік заўважыў, што ў Бібліі Ілля з’явіўся і знік «таямнічым чынам». Ён паходзіў з невядомай маленькай вёскі, а быў забраны на неба на вогненай калясніцы: быў чалавекам без дакладнага паходжання і без яснага канца, вяртання якога чакалі перад прыйсцем Месіі.
«Святое Пісанне паказвае нам Іллю як чалавека крыштальна чыстай веры: само яго імя, якое можа азначаць “Яхвэ — гэта Бог”, змяшчае ў сабе таямніцу яго місіі. Такім ён застаўся на ўсё жыццё: чалавекам сумленным, няздольным на дробязныя кампрамісы. Яго сімвал — агонь, вобраз ачышчальнай моцы Бога. Ён першы зведаў цяжкае выпрабаванне і застаўся верны.
Ён з’яўляецца прыкладам усіх людзей веры, якія зведалі спакусы і пакуты, але не здрадзілі ідэалу, для якога нарадзіліся»,
— сказаў Папа.
Пантыфік падкрэсліў, што малітва была «жыццядайным сокам», якім сілкаваўся Ілля. Па гэтай прычыне ён стаў адной з самых улюбёных постацяў у манаскай традыцыі. Але нават нягледзячы на тое, што Ілля быў Божым чалавекам, які абараняў першаснасць Найвышэйшага, таксама і ён быў вымушаны лічыцца з уласнымі слабасцямі, заўважыў Святы Айцец.
«У душы чалавека, які моліцца, пачуццё ўласнай слабасці больш каштоўнае за хвіліны ўзвышэння, калі здаецца, што жыццё — гэта кавалькада перамогаў і поспехаў.
У малітве заўсёды здараецца так: малітоўныя моманты, калі адчуваем узнёсласць, запал, і моманты болю, сухасці, выпрабавання… Гэта можна ўбачыць у шматлікіх іншых прыкладах біблійнага паклікання, таксама ў Новым Запавеце, падумаем, напрыклад, пра святога Пятра і святога Паўла. Таксама і іх жыццё было такім: хвіліны ўзвышэння і хвіліны прыніжэння, пакутаў», — нагадаў Папа.
Па яго словах, прарок Ілля — чалавек сузіральнага жыцця і, адначасова, актыўнага. Ён быў заклапочаны падзеямі свайго часу, быў здольным пайсці супраць караля і каралевы, калі яны загадалі забіць Набота, каб завалодаць яго вінаграднікам.
«Як жа моцна мы патрабуем вернікаў, руплівых хрысціянаў, якія перад людзьмі, надзеленымі кіраўнічай адказнасцю, з адвагай Іллі будуць казаць: Гэтага рабіць нельга! Гэта — забойства! Мы маем патрэбу ў духу Іллі.
Ён паказвае нам, што не павінна існаваць раздваення ў жыцці таго, хто моліцца: трэба стаяць перад Панам і выходзіць насустрач братам, да якіх Ён пасылае»,
— сказаў Папа.
Ён дадаў, што «пацвярджэннем сапраўднасці малітвы з’яўляецца канкрэтная любоў да бліжняга». «Вернікі павінны дзейнічаць у свеце пасля таго, як спачатку памаўчаць і памоляцца, інакш іх дзейнасць будзе імпульсіўнай, пазбаўленай праніклівасці, будзе ліхаманкавай мітуснёй без мэты», — папярэдзіў Святы Айцец.
Папа заўважыў, што вера Іллі развівалася: таксама і ён узрастаў у малітве, паступова ўдасканальваў яе. Аблічча Бога станавілася для Яго ўсё больш і больш выразным аж да кульмінацыйнага моманту ў тым надзвычайным досведзе, калі Бог аб’явіўся Іллі на гары Горэб.
«Ён аб’явіўся не ў бязлітаснай буры, не ў землятрусе ці знішчальным агні, а ў „павеве ціхага ветру“. Менавіта праз гэты сціплы знак Бог кантактаваў з Іллёй, які ў той час быў прарокам-уцекачом, што згубіў супакой. Бог выйшаў насустрач стомленаму чалавеку, які лічыў, што пацярпеў паразу на ўсіх франтах, але дзякуючы гэтаму ласкаваму ветрыку ў яго сэрца вярнуліся супакой і мір», — падкрэсліў Святы Айцец.
Напрыканцы катэхезы Папа адзначыў, што гісторыя Іллі, здаецца, напісана для ўсіх нас.
«Аднойчы вечарам мы можам адчуць сябе непатрэбнымі і самотнымі. Менавіта тады малітва прыйдзе і пастукаецца ў дзверы нашага сэрца.
<…> І нават калі памылімся ў нечым ці адчуем пагрозу і страх, калі вяртаемся да Бога з малітвай, вернуцца, нібыта праз цуд, таксама супакой і мір. Гэтаму нас вучыць прыклад Іллі», — сказаў Пантыфік.
