19 мая творчая інтэлігенцыя Астравеччыны па традыцыі сабралася ў в. Барані Астравецкага раёна, каб ушанаваць памяць свайго знакамітага земляка святара Канстанціна Стаповіча — паэта Казіміра Сваяка ў 93-ю гадавіну з дня смерці.
На імпрэзу прыехалі родныя святара і паэта з Вільні, прыйшлі жыхары з яго роднай вёскі і землякі з наваколля.
Напачатку, як заўсёды, адбылася св. Імша за супакой душаў кс. Стаповіча і яго родных, якую цэлебраваў пробашч парафіі ў Міхалішках кс. Анатоль Захарэўскі.
Дрыжэлі агеньчыкі свечак, словы малітвы гучалі асабліва шчыра ў доме, дзе некалі нарадзіўся кс. Канстанцін Стаповіч, і ўсе час ад часу скіроўвалі позіркі на партрэт маладога святара. Было ўражанне, што ён нябачна ўдзельнічае ў малітве, і, можа, таму словы малітвы гучалі больш пранікнёна, а душы людзей напаўняліся шчырай удзячнасцю да свайго таленавітага земляка.
Пасля адбылася літаратурная частка. Краязнаўца, паэтка, выканаўца ўласных песень і проста добразычлівая жанчына Людміла Кухарэвіч прачытала некалькі вершаў Казіміра Сваяка, што адпавядалі тэме дня. Прыгожа і кранальна прагучала песня ў яе выкананні на верш Казіміра Сваяка «Спавіў мне сэрца жаль…».
«Ад роднай старонкі прывет» прыехалі перадаць родзічы кс. Стаповіча з Вільні Чэслава Блажэвіч і Рэгіна Гурына. Яны разам праспявалі любімую песню Казіміра Сваяка «Зялёны дубочак», якой ён навучыўся ад сваёй маці.
«У нашай сям’і памяталі ксяндза Стаповіча, шанавалі і ганарыліся ім. Калі я выходзіла замуж, — успамінае Рэгіна, — усе ў вёсцы сталі зайздросціць, што ў мяне багаты жаніх. А бабуля сказала: “Гэтае багацце — нішто! З нашае сям’і паходзіць ксёндз Канстанцін — во гэта багацце, такое, што не знікне ніколі! Гэта наша багацце, наша радасць і наш гонар!»
Упершыню прыняў удзел у сустрэчы, прысвечанай Казіміру Сваяку, паэт-пісьменнік, сябра Саюзу пісьменнікаў Расіі і Украіны Аляксандр Марозаў, які ўжо пяць гадоў жыве на Астравеччыне.
Ён выразіў захапленне тым, што мы маем такога слыннага земляка, і тым, што ўжо 14 гадоў праходзяць рэгулярныя сустрэчы на ўшанаванне яго памяці.
Сам Аляксандр Марозаў паходзіць з Данбаса, там жа некалі нарадзіўся і слынны ўкраінскі паэт Уладзімір Сасюра. Землякі таксама спрабавалі зрабіць нешта падобнае па ўвекавечанні памяці паэта, але ў іх атрымалася сабрацца толькі раз.
«Можа, таму, што гэта не проста паэт, але ў першую чаргу святар, які пры жыцці ратаваў чалавечыя душы, ён і цяпер аб’ядноўвае добрых людзей», — адзначыў Аляксандр Марозаў. Ён прачытаў некалькі сваіх вершаў і цвёрда вырашыў далучыцца да астравецкага «хаўрусу».
Прадстаўнік газеты «Астравецкая праўда» журналіст Алена Гануліч расказала, што гэты раённы орган друку заўсёды асвятляў і асвятляе ўсё, што звязана з Казімірам Сваяком. Не раз газетай былі арганізаваны конкурсы на лепшы верш, лепшы малюнак да юбілейных датаў паэта.
Дзякуючы ў тым ліку і газеце, імя святара-паэта стала вядомае не толькі за межамі раёна, але і за межамі краіны.
Родзічы паэта выразілі шчырую ўдзячнасць кс. Анатолю Захарэўскаму і ўсім, хто прыняў удзел у сумеснай малітве і імпрэзе.
У тых касцёлах, дзе ён святарыў,
Дарогу ў неба адкрыці марыў,
Званы і сёння набожна звоняць.
Благаславён будзь, Кастусь Стаповіч!
Гэты верш, які ўжо зрабіўся песняй, стаў таксама і гімнам сустрэчы — на заканчэнне ўсе разам дружна яго праспявалі.
