6 верасня ў Лідзе (Гродзенская дыяцэзія) святкаваўся Дзень беларускага пісьменства. Свята штогод адзначаецца ў розных гарадах нашай краіны, сёлета адбылося ў 32-і раз, было прысвечана 80-годдзю перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне, Году добраўпарадкавання, які праходзіць у Беларусі, і 500-годдзю з часу выхаду першай друкаванай беларускай кнігі — «Апостала» Францішка Скарыны.
У ліку гасцей на свяце прысутнічаў біскуп Гродзенскі Уладзімір Гуляй, адказны ў ККББ за душпастырства моладзі, каталіцкай адукацыі і катэхезы. У межах святкавання іерарх узяў удзел ва ўрачыстай цырымоніі ўскладання кветак да Кургана Бессмяротнасці і ў гала-канцэрце, на якім адбылося ўзнагароджванне пераможцаў Нацыянальнай літаратурнай прэміі.
Парталу Гродзенскай дыяцэзіі Grodnensis.by біскуп распавёў: «Я з глыбокай радасцю і шчырай удзячнасцю прыняў запрашэнне на святкаванне Дня беларускага пісьменства ў старажытнай і гасціннай Лідзе — горадзе, багатым на гісторыю, культуру і веру. Гэта асаблівая падзея, якая нагадвае нам, што слова — не толькі сродак адносін, але і скарб душы народа, люстэрка ягонай мудрасці, веры і надзеі.
Як біскуп Гродзенскай дыяцэзіі, а перад гэтым, на працягу больш чым дваццаці гадоў, святар і пробашч парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Лідзе, я маю асабістае, глыбокае і шчырае пачуццё да гэтага горада і яго жыхароў. Ліда стала часткай майго святарскага жыцця, маёй малітвы, маёй пастырскай місіі. Тут, у фарным касцёле, як з любоўю і пашанай называюць гэту святыню лідчане, мы разам будавалі супольнасць веры, перажывалі радасці і выпрабаванні, раслі ў даверы да Бога.
Я заўсёды захапляўся тым, з якой любоўю лідчане ставяцца да сваёй гісторыі, сваёй мовы, сваёй культурнай спадчыны. І асабліва — да слова. Бо менавіта праз слова мы захоўваем сваю тоеснасць і перадаём яе будучым пакаленням».
«Дзень беларускага пісьменства — гэта не толькі ўрачыстасць кнігі і культуры, — адзначыў біскуп. — Гэта ўшанаванне слова як духоўнага багацця народа. Бо слова – гэта больш, чым гук ці форма. Слова нясе ў сабе душу. Праз слова чалавек выражае веру, будуе супольнасць, захоўвае памяць. Слова можа яднаць — і можа раніць. Можа быць благаслаўленнем — а можа стаць выклікам. Таму яно патрабуе адказнасці, павагі і глыбіні.
Беларуская мова, на якой нашы людзі моляцца і чытаюць Святое Пісанне, на якой вучацца дзеці, якая гучыць з амбонаў у нашых касцёлах, — гэта не проста сродак адносін. Гэта жывая ніць, што злучае нас з продкамі, з нашай гісторыяй, нашай вернасцю Божай праўдзе.
Як біскуп Гродзенскай дыяцэзіі дзякую Пану Богу за ўсіх тых, хто праз стагоддзі захоўваў і перадаваў беларускае слова: за святароў і манахаў, што перапісвалі кнігі, малітоўнікі, Евангеллі, вучылі народ маліцца і думаць па-беларуску; за пісьменнікаў і настаўнікаў, што сялілі ў сэрцах людзей святло праўды і ведаў; за ўсіх, хто праз слова стварае дабрыню, гармонію, паразуменне».
«Няхай жа гэтае свята абуджае ў нашых сэрцах удзячнасць за продкаў, што перадалі нам багацце роднай мовы. Няхай яно стане заклікам шанаваць і развіваць культурную і духоўную спадчыну, вучыць дзяцей прыгожа думаць, гаварыць і маліцца на мове свайго народа. Няхай беларускае слова будзе жывою плынню, якая злучае пакаленні, натхняе на дабро, вядзе да святасці, — пажадаў іерарх. — Няхай Бог благаславіць нашу зямлю, наш народ, нашую мову, усіх, хто піша, чытае, моліцца, любіць. А Маці Божая Лідская, якая ў фарным касцёле так шчодра благаслаўляе сваіх дзяцей, няхай заступаецца за Беларусь і вядзе нас да Хрыста — сапраўднага Слова жыцця».
