Пра Ігната Дамейку напісана шмат, перадусім пра яго навуковую дзейнасць і дасягненні. Мы знаёмім вас з малавядомымі фактамі, якія сведчаць пра глыбокую веру гэтага вялікага чалавека, якою ён жыў сам і якую перадаў сваім нашчадкам.
Працяг. Пачатак ТУТ>>>
Ігнат Дамейка стойка і цярпліва пераносіў выпрабаванні і страты. Яго жонка Энрыкета захварэла на сухоты, хвароба яе прагрэсавала. Пасля таго, як жонка аказалася прыкутай да ложка, Ігнат перанёс яго ў сад, дзе цэлебравалася Імша, і яна прыняла святую Камунію. Яна суцяшала свайго мужа Ігната і казала:
«Мы сустрэнемся пасля на нябёсах».
Пасля смерці Энрыкеты ў 1871 годзе пасталелая дачка Аніта стала агульнапрызнанай распарадчыцай у доме.
У сакавіку 1876 года ў Чылі з Мядзвядкі прыбыў сын брата Казіміра Лявон. Аніта была кранутая ўвагай стрыечнага брата, трыццацідвухгадовага, бялявага, блакітнавокага і адкрытага. Паміж маладымі людзьмі зарадзілася каханне. 5 лістапада 1877 года Аніта і Лявон узялі шлюб, а праз паўгады адплылі ў Еўропу.
Энрыкета перад смерцю сказала малодшаму сыну Эрнану, што даручыла яго, кволага здароўем, Найсвяцейшай Панне Марыі. Дванаццацігадовага хлопчыка ўразілі гэтыя словы, і з таго часу ён марыў стаць святаром.
Скончыўшы сярэднюю школу, Эрнан паступіў у семінарыю, але з прычыны слабога здароўя быў вымушаны пакінуць вучобу. Праз некаторы час Ігнат Дамейка адправіўся з Эрнанам у пілігрымку ў Рым. Ксёндз Пётр Семяненка, сузаснавальнік і генеральны настаяцель ордэна змёртвыхппаўстанцаў, а таксама былы ўдзельнік Лістападаўскага паўстання, дапамог свайму аднадумцу і прыяцелю Ігнату Дамейку трапіць з Эрнанам на асабістую аўдыенцыю да папы Льва ХIII.
Папа спагадліва паглядзеў на юнака і падаў яму выяву Хрыста са словамі: «Вазьмі гэта ў дар і стань святаром!», пасля чаго благаславіў Эрнана, сказаўшы, што ён зможа зрабіць шмат добрых справаў.
Пражыўшы ў Рыме некалькі месяцаў, удасканаліўшы лацінскую і італьянскую мовы, Эрнан вярнуўся ў семінарыю. 31 ліпеня 1887 года, у 85-ы дзень нараджэння Ігната Дамейкі і ў дзень успаміну святога Ігнацыя Лаёлы, малодшы сын навукоўца атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне ў кляштары езуітаў у Рыме. Бацька адчуваў неверагодную радасць ад таго, што адзін з яго сыноў прысвяціў сябе Богу.
Эрнан цэлебраваў сваю першую Эўхарыстыю разам з кс. Фратэллі, які збудаваў у доме Дамейкі капліцу і цэлебраваў Імшу для гаспадароў і суседзяў. Імша была вялікай радасцю да аслабелага Ігната.
Эрнан так успамінае пра свайго бацьку:
«Я ніколі не чуў ад таты гнеўнага слова і не бачыў здзейсненага ім благога ўчынку; у выбары адзення ён заўсёды быў сціплы і стрыманы. З маёй маці ён быў далікатным, любячым, таксама і з кожным з нас; кожную ноч перад сном мы прыходзілі цалаваць яму руку. І ён цалаваў нас у лоб і благаслаўляў. Калі мы рабілі кепскі ўчынак і паводзілі сябе дрэнна, ён абдымаў нас з яшчэ большай пяшчотай і са слязьмі на вачах, што было для нас самым страшным пакараннем і смуткам.
Жыццё майго бацькі было ўзорным.
Улетку ён уставаў а палове на шостую, каб пабыць на ранішняй Імшы ў шэсць гадзін у капуцынаў, а потым вяртаўся дадому, галіўся і ў восем сядаў працаваць за пісьмовы стол. Роўна ў дзесяць быў сняданак. Сапраўды, гэтак жа дакладна а палове дзясятай ён выходзіў у сад паглядзець свае насаджэнні і аранжарэю, дзе ў яго былі трапічныя расліны. А палове на дванаццатую ён ішоў ва ўніверсітэт, адкуль не вяртаўся да пяці вечара. Пешшу ён ішоў дадому.
Улетку ён гуляў па садзе, падразаў расліны. Сядаў чытаць пры лямпе польскія газеты і французскія часопісы, а потым ішоў спаць. Перад сном ён маліўся. Па нядзелях чытаў не газеты, а містычныя кнігі».
У 1884 годзе Дамейка пабываў на радзіме, наведаў Дзятлава, быў у дзятлаўскім парафіяльным касцёле на свяце Маці Божай Зельнай і заплакаў ад шчасця, калі пачуў касцёльны спеў.
Ігнат Дамейка ўсё жыццё выношваў у сэрцы мару здзейсніць падарожжа на Святую Зямлю, і яна спраўдзілася ў 1885 годзе. У пілігрымцы яго суправаджалі сын Эрнан і айцец Пётр Семяненка. Ігнат наведаў Яфу, адзін з самых старажытных гарадоў на зямлі, дзе Ной пабудаваў каўчэг, дзе яўрэі змагаліся супраць філістымлянаў і дзе выгрузілі лес, які кароль Хірам III паслаў Саламону для будаўніцтва святыні.
У Ерузалеме яны з айцом Пятром Семяненкам наведалі святыню Гробу Пана. Пасля малітвы з глыбокай пашанай яны ўсклалі рукі на мармур, які закрываў грабніцу. Дон Ігнасіо бесперапынна дзякаваў Богу за шчасце наведваць святыя мясціны.
У ХХІ стагоддзі новыя пакаленні Дамейкаў працягваюць традыцыю шматдзетнасці. Па лініі сына Казіміра і дачкі Аніты доўжыцца род Дамейкаў. Сеньёра Пас Дамейка Леа-Пласа з’яўляецца ўнучкай Казіміра і дачкой дыпламата Хуана Дамейкі.
