Алена Вежнавец і Алена Татур – сёлетнія выпускніцы Мінскага тэалагічнага каледжа імя св. Яна Хрысціцеля. Жанчыны скончылі вучобу з высокім сярэднім балам (4,98 і 4,94 адпаведна) і сталі аднымі з лепшых выпускніц на курсе.
Журналіст Catholic.by пагутарыў з дзвюмя Аленамі пра вучобу і эмоцыі ў дзень вупуску.
— Найперш дазвольце павіншаваць вас з атрыманнем дыпломаў! Тры гады за плячыма. А якой была матывацыя пры паступленні?
Алена Татур, парафія Св. Язафата Кунцэвіча ў Канстанцінаве (Віцебская дыяцэзія):
— Я заўсёды марыла стаць катэхетам, але гэтаму заўжды нешта перашкаджала. Чатыры гады я прыглядалася да каледжа ў Баранавічах, думала паступаць туды. Але неяк усё не складвалася: то захварэю, то нейкія цяжкасці ў сям’і. Было не да вучобы. Але на ўсё Божы провід.
Дырэктар каледжа кс. Ян Крэміс уручае дыплом Алене Татур
Да нас у парафію накіравалі маладога святара. Неяк мы разгаварыліся і я расказала, што мару атрымаць адукацыю катэхета. Святар параіў мне ісці ў Тэалагічны каледж імя св. Яна Хрысціцеля ў Мінску. Пасля нават дапамог сабраць неабходныя дакументы. І ў той жа год я паступіла.
Алена Вежнавец, парафія Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Бабруйску (Мінска-Магілёўская архідыяцэзія):
— А я не так даўно толькі сама прыйшла ў Касцёл. Пяць гадоў таму я прыняла сваю Першую Камунію. Таму паступленне ў каледж было для мяне прагай да яшчэ большага спазнання Бога. Мне ўсё было цікава.
Алена Вежнавец сярод сёлетніх выпускнікоў атрымала дыплом з найвышэйшым сярэднім балам
Першы год, калі ўбачыла аб’яву пра прыём дакументаў у Тэалагічны каледж у Мінску, не адважвалася паступаць. Хоць нават даведку медыцынскую зрабіла (усміхаецца – заўв. аўт.). І толькі налета ўсё ж рашылася падаць дакументы.
— Чым Вы ўзбагаціліся падчас навучання тут?
А. Т.:
— Я пачала разумець сябе, навучылася, лічу, галоўнаму, — бачыць у чалавеку не толькі яго асобу, але найперш Хрыста. У бліжнім таксама дзейнічае Пан Бог і прысутнічае Божая ласка. Я навучылася хрысціянскай мудрасці.
А.В.:
— Я здабыла найперш веды. Стала лепш разбірацца ў пытаннях веры. Зараз, калі часам разбіраю свае запісы ў канспектах з першага курса, разумею, якая ж была тады яшчэ недасведчаная (усміхаецца — заўв.аўт.). Але я радая, што так адбылося
А.В. і А.Т.:
— А яшчэ ў нас вельмі дружная група. На першым курсе нас было 26 чалавек. І калі на другі курс перайшлі не ўсе, мы вельмі за іх перажывалі. Нягледзячы на тое, што ва ўсіх вельмі розны ўзрост — ад 18 да 64 гадоў (нядаўна нашай аднагрупніцы споўнілася 64 гады), мы былі зладжанай камандай і сумавалі па тых, хто вымушаны быў пакінуць вучобу, або сысці ў акадэмічны адпачынак.
— Ці даводзілася ўжо як-небудзь выкарыстаць веды, здабытыя ў Тэалагічным каледжы?
А.В.:
— У нас у парафіі працуюць тры манахіні, таму катэхезу ёсць каму праводзіць. Але нядаўна адна з сясцёр захварэла і мне прапанавалі летам, калі будзе летнік, правесці катэхезу для дзяцей. Звычайна я ездзіла ў такія летнікі, як кухар, і гэтым разам таксама паеду ў гэтай якасці, але радуе, што ўжо магу быць карыснай і ў іншым.
Канешне, вучоба ў Тэалагічным каледжы паўплывала на тое, што магу дапамагчы з парадай духоўнага плана сябрам і родным. Ці майму сыну, якому хутка споўніцца 19... Ды не проста выказаць сваё меркаванне, а штосьці падказаць, напрыклад, з кананічнага права, або што пра гэта гаворыць Біблія.
Таксама па тэме:
- Дыпломы катэхетаў атрымалі 11 выпускніц Мінскага тэалагічнага каледжа імя св. Яна Хрысціцеля
- Мінскі тэалагічны каледж імя св. Яна Хрысціцеля аб’яўляе набор навучэнцаў
Яшчэ ў парафіі ў мяне ёсць сяброўка, з якою мы час ад часу гутарым на духоўныя тэмы. Разам можам і Святое Пісанне абмеркаваць, і зараз я ўжо лепш магу патлумачыць нейкія месцы з Бібліі.
Для мяне было вялікім шчасцем вучыцца ў каледжы. Слухаць святароў і размаўляць з імі на тэмы вучобы — гэта сапраўднае шчасце, якое напаўняла радасцю.
А.Т.:
— Я з дазволу пробашча ўжо два гады вяду катэхезу ў дзяцей нашай парафіі. І сёння магу параўнаць сябе з сабой два гады таму. Вельмі дапамагалі катэхетычныя заняткі з с. Чаславай Навіцкай USJK, пасля якіх я ўжо лепш разумела, як будзе пабудаваны мой урок. Ды і Святое Пісанне адкрыла для сябе наноў. Раней я чытала яго, але, відаць, не ўмела адкрыць сваё сэрца на Божае слова. Цяпер ужо разумею, як дзейнічае праз Біблію Бог і як прамаўляе праз яе.
Як прымяняю свае веды? Стараюся дапамагаць з парадай, калі ёсць такая патрэба, не толькі дзецям, але і дарослым. Я працую закрыстыянкай у касцёле, часта здараецца, што людзі ў мяне нешта пытаюць.
Заўсёды стараюся шукаць адказы ў Бібліі: як бы на гэту сітуацыю паглядзеў Езус і што б адказаў. Але, як было згадана падчас уручэння дыпломаў, нашы веды, атрыманыя ў каледжы, гэта толькі маленькая частка. Трэба яшчэ развівацца.
— Па якіх прадметах будзеце сумаваць?
А.Т.:
— Мне будзе не хапаць заняткаў па Святым Пісанні. Чытаць яшчэ не перачытаць (усміхаецца – заўв. рэд.).
А.В.:
— А яшчэ будзе не хапаць заняткаў па маральнай тэалогіі. Цікавыя заняткі былі па біяэтыцы з кс. Аляксандрам Уласам. Ды й лекцыі кс. Станіслава Вашкевіча пра «Касцёл і сучасны свет» шмат чаго далі, найперш у разуменні, што Касцёл і свецкі свет — не дзве асобныя арганізацыі, паміж імі павінна быць гармонія.
— Што б вы пажадалі каледжу, яго выкладчыкам і студэнтам?
А.Т.:
— Каледжу найперш маладых, энергічных, цікавых і зацікаўленых студэнтаў, а таксама далейшага развіцця. Выкладчыкам — цярплівасці і мудрасці. Каб на першым курсе была не адна, а дзве групы!
А.В.:
— Я цалкам згодная з Аленай. А каб яшчэ і будынак свой быў, наогул было б цудоўна. Мы вельмі ўдзячныя пробашчу парафіі свв. Сымона і Алены за гасціннасць на працягу ўсяго гэтага часу, за смачныя абеды, якія рупліва для нас гатавалі жанчынкі, занятыя пры касцёле. Няхай добры Бог вам усім адудзячыць!
