Увечары 15 лютага Генеральны вікарый Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Юрый Касабуцкі ўзначаліў у катэдральным касцёле Найсвяцейшага Імя Марыі ў Мінску святую Імшу падзякі за дар жыцця ў свой 50-ы дзень нараджэння.
У галоўнай святыні архідыяцэзіі сабраліся тыя, хто па імкненні сэрца прыйшоў падзякаваць Богу за адданага святара і цудоўнага чалавека, сапраўднага пастыра, якім з’яўляецца біскуп Юрый.
Гэтую Эўхарыстыю юбіляр цэлебраваў, просячы Божых ласкаў для свайго таты Казіміра і вечнага жыцця ў Нябесным Валадарстве для сваёй спачылай мамы Уладзіславы.
У супольнай малітве з біскупам Юрыем Касабуцкім з’ядналіся старэйшыя вернікі, бацькі з дзецьмі, моладзь і, канечне, браты ў святарстве на чале з Біскупскім вікарыем для горада Магілёва і Магілёўскай вобласці біскупам Аляксандрам Яшэўскім SDB і Мітрапалітам Мінска-Магілёўскім арцыбіскупам Тадэвушам Кандрусевічам.
У прамоўленым Божым слове арцыпастыр коратка распавёў пра жыццёвы шлях свайго дапаможнага біскупа і найбліжэйшага супрацоўніка, з якім яны амаль штодзённа бачацца, бо жывуць пад адным дахам і ядуць за адным сталом.
І ў мінулым жыццё абодвух іерархаў не раз вяло іх хоць і рознымі, але ў чымсьці падобнымі сцежкамі.
Паколькі ў Маладзечне, адкуль паходзіць юбіляр, у гады яго дзяцінства не было святыні, ён з бацькамі ездзіў у касцёл у Краснае. З той самай прычыны з Мінска, дзе таксама не дзейнічаў ніводзін касцёл, на Імшу ў Краснае прыязджаў і малады спецыяліст Тадэвуш Кандрусевіч, які ў сталіцы тады яшчэ савецкай Беларусі пісаў дыпломную працу.
Малады Юрый Касабуцкі служыў у войску ў Ленінградзе, сённяшнім Санкт-Пецярбургу, дзе раней вучыўся ў інстытуце Тадэвуш Кандрусевіч.
Стаўшы першым пасля дзесяцігоддзяў пераследу веры каталіцкім біскупам на тэрыторыі Беларусі, сённяшні Мінска-Магілёўскі Мітрапаліт арганізаваў у Гродне духоўную семінарыю, куды і паступіў пасля войска сённяшні юбіляр.
«50 гадоў — цікавы ўзрост. Калісьці юдэі казалі Хрысту: „Табе няма яшчэ пяцідзесяці гадоў, і Ты бачыў Абрагама?“ Хоць гаворка ішла пра іншае, аднак жартам можна сказаць, што біскуп Юрый „бачыў Абрагама“, бо ўжо мае пяцьдзясят гадоў», — пажартаваў арцыбіскуп, пасля чаго звярнуў увагу на нежартоўныя рэчы.
Будучы напярэдадні на фэсце ў адзінай у Беларусі парафіі святога Валянціна ў Смалявічах, што пад Мінскам, арцыпастыр пачуў з вуснаў вернікаў падзяку за тое, што Касцёл адважна абвяшчае людзям праўду.
«Абрагам — айцец нашай веры. Як кажа Святое Пісанне, ён паверыў Богу, і гэта было палічана яму за праведнасць.
Дарагі браце ў біскупскім служэнні, ты „бачыў Абрагама“, ты ўзяў з яго прыклад веры. Нясі яе людзям сучаснага свету, абвяшчай з адвагаю Божае слова і няхай Той, хто цябе паклікаў да гэтага служэння, сам цябе ўмацуе на гэтым шляху», — завяршыў сваю гамілію пажаданнем біскупу Юрыю арцыпастыр.
Як прынята, перад благаслаўленнем была магчымасць павіншаваць юбіляра. Ад імя Мінска-Магілёўскага катэдральнага капітулу і ўсіх святароў архідыяцэзіі прамовіў ксёндз канонік Сяргей Бараўнёў. Ён пажадаў біскупу Юрыю Касабуцкаму, нягледзячы на лютаўскую сцюжу, сардэчнай цеплыні ў блізкіх адносінах з Езусам, сярод сяброў і аднадумцаў.
«Добра нам тут быць»… Гэтыя евангельскія словы з віншавання ксяндза Сяргея найлепш пасавалі да атмасферы свята з нагоды юбілею пастыра.
Дырэктар парталу Catholic.by ксёндз Аляксандр Улас прамовіў ад імя супрацоўнікаў каталіцкіх СМІ. Іерарху, які ў беларускім каталіцкім епіскапаце адказвае за сацыяльную камунікацыю, святар выказаў падзяку за ягоны клопат і пажадаў плённага служэння праз заступніцтва Багародзіцы.
Сімвалічны падарунак — абраз Маці Божай Будслаўскай — стаў выразам даручэння біскупа Юрыя Яе матчынай абароне.
Пра сустрэчу ў Будславе ўзгадалі ў сваім віншаванні прадстаўнікі касцёльных супольнасцяў і рухаў, а ксёндз Аляксандр Мятліцкі SDB і сястра Любаміра Кругавая ОР выказалі юбіляру шчырыя пажаданні ад імя кансэкраваных асобаў.
Асабліва кранальным стала віншаванне групы сем’яў з мінскай парафіі Найсвяцейшай Тройцы (святога Роха) на Залатой Горцы ў Мінску, дзе да біскупскай намінацыі Юрый Касабуцкі быў пробашчам. Удзячныя душпастыру за тое, што ён духоўна спадарожнічаў ім — тагачаснай моладзі, благаславіў іх сужэнствы, хрысціў дзяцей, яны падаравалі яму сувенір на добрыя ўспаміны, пажадаўшы ніколі не расставацца з маладосцю духа.
«Мы любім Вас», — гэтыя словы аднаго з дзяцей, напэўна, ва ўсіх прысутных выклікалі замілаванне, а вуснамі дзіцяці, як кажуць, прамаўляе праўда.
