Сваю катэхезу падчас традыцыйнай агульнай аўдыенцыі ў сераду 3 сакавіка Святы Айцец прысвяціў малітве як дыялогу з Богам.
Як паведаміла беларуская рэдакцыя парталу Vatican News, працягваючы цыкл катэхетычных разважанняў аб малітве, Пантыфік заўважыў, што Езус адкрыў нам неба і скіраваў нас да адносін з Богам. Раней мы не ведалі, як маліцца, якія словы, пачуцці і стыль мовы падабаюцца Яму, і чалавек нібыта навобмацак і часта беспаспяхова шукаў дыялогу з Богам.
Святы Айцец заўважыў, што не ўсе малітвы аднолькавыя, і нават на старонках Бібліі гаворыцца пра сітуацыі, калі малітва заставалася нявыслуханай.
Бог глядзіць на рукі таго, хто моліцца: каб яны былі чыстымі, іх недастаткова памыць — трэба ўстрымлівацца ад злых учынкаў.
Пантыфік нагадаў словы святога Францішка Асізскага: ніводзін чалавек не годны называць Цябе па імені.
Прыкладам прызнання мізэрнасці чалавечай малітвы Папа назваў словы рымскага сотніка, які звярнуўся да Езуса з просьбай аб аздараўленні слугі.
«Ён адчуваў сябе цалкам нягодным: не быў юдэем, з’яўляўся афіцэрам ненавіснага акупацыйнага войска. Але клопат пра слугу прымусіў яго адважыцца і сказаць: „Пане, я не варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой, але скажы толькі слова, і будзе аздароўлены слуга мой“ (Мц 8, 8). Гэта словы, якія і мы паўтараем падчас кожнай эўхарыстычнай літургіі.
Весці дыялог з Богам — гэта ласка: мы гэтага не вартыя, не маем ніякага права на гэта, мы „кульгаем“ у кожным слове і думцы… Аднак Езус — гэта брама, якая адчыняе для нас дыялог з Богам», — палкрэсліў Святы Айцец.
Пантыфік заўважыў, што ў большасці міфалогій адсутнічаюць вобразы багоў, якія клапоцяцца аб людскіх справах. Нават у Арыстоцеля Бог мог думаць толькі пра самога сябе. «Мы ж, людзі, імкнемся зрабіць уражанне на Бога і быць добрымі ў Яго вачах. Адсюль „рэлігійны“ абавязак няспынных ахвярапрынашэнняў і актаў пабожнасці для здабыцця прыхільнасці маўклівага і абыякавага Бога», — патлумачыў ён думку філосафа.
«У Бога, які любіць чалавека, мы б ніколі не адважыліся паверыць <…>, калі б не пазналі Езуса. Спакусаю з’яўляецца тое, што адлюстравана ў прыпавесці пра міласэрнага айца ці пра пастыра, які пайшоў шукаць загубленую авечку. Апавяданні такога роду мы б не маглі стварыць, і тым больш зразумець, калі б не сустрэлі Езуса.
Які Бог гатовы памерці за людзей? Які Бог любіць пастаянна і цярпліва, без прэтэнзіі на ўзаемнасць?
Які Бог пагодзіцца з жудаснай няўдзячнасцю з боку сына, які заўчасна патрабуе сваёй спадчыны і пакідае дом, марнуючы ўсё?», — сказаў пастыр паўсюднага Касцёла.
Ён падкрэсліў, што Езус сваім жыццём сведчыць пра тое, наколькі моцна Бог ёсць Айцом, паказваючы, што ніхто не з’яўляецца такім Айцом як Ён. «Мы з цяжкасцю і вельмі аддалена ўяўляем тую любоў, якой перапоўнена Найсвяцейшая Тройца; тую глыбіню ўзаемнай прыязнасці, якая існуе паміж Айцом, Сынам і Духам Святым. Усходнія іконы даюць нам магчымасць адчуць штосьці з гэтай таямніцы, якая з’яўляецца крыніцай і радасцю для сусвету», — сцвердзіў Святы Айцец.
Завяршаючы катэхезу, Папа заўважыў, што Боская любоў разлілася, дасягнуўшы нашага чалавечага берагу, а чалавечнасць Езуса наблізіла да нас жыццё Найсвяцейшай Тройцы, адчыніла перад намі дзверы таямніцы любові Айца, Сына і Святога Духа.
