22 сакавіка ў Беларусі ўшанавалі 75-ю гадавіну трагедыі ў Хатыні — спаленай карнікамі ў 1943 г. вёскі на Міншчыне, населенай пераважна католікамі, якая стала ўвасабленнем соцень іншых беларускіх вёсак, знішчаных разам з жыхарамі падчас Другой сусветнай вайны.
У гэты дзень у мемарыяльным комплексе Хатынь, які, як чэшская Лідзіцэ або французскі Арадур, стаў сумнай візітоўкай Беларусі, дзе ў полымі апошняй вайны загінуў кожны чацвёрты жыхар, прайшоў мітынг-рэквіем «Хай ніколі не змоўкнуць Хатыні званы». Яго праграма была пабудавана з выкарыстаннем прыёму «занурэння ў гісторыю», які вёў удзельнікаў ад падзеяў 75-гадовай даўніны да сучаснасці. На жалобных мерапрыемствах у Хатыні прысутнічалі прадстаўнікі дзяржаўных уладаў, грамадскіх і рэлігійных арганізацый, дыпламатычнага корпусу ў Рэспубліцы Беларусь.
У мітынгу-рэквіеме ўзялі ўдзел прадстаўнікі асноўных веравызнанняў краіны. Ад імя каталіцкіх вернікаў памяць загінулых у Хатыні ўшанаваў старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч. Іерарх звярнуўся да прысутных са словам, у якім, між іншым, адзначыў:
«22 сакавіка 1943 г., у той далёкі сонечны дзень, карнікі спалілі ў свірне 149 жыхароў гэтай вёскі і наваколля, сярод якіх было 75 дзецей. Аб гэтым, як і аб іншых падобных трагедыях, што адбываліся ў шматлікіх месцах Беларусі, нагадвае нам хатынскі мемарыяльны комплекс. Яго цэнтрам з’яўляецца бронзавая скульптура бацькі з забітым сынам на руках — „Няскораны Чалавек“, — які стаў сімвалам гэтай трагедыі, вядомым ва ўсім свеце».
Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч звярнуў увагу, што ў такіх месцах, дзе адбыліся жахлівыя злачынствы супраць чалавечнасці, нявольна ўзнікае пытанне: а дзе тады быў Бог? Чаму Ён, усемагутны, не стрымаў злачыннай рукі і дапусціў ўсё гэта?
«На такія пытанні Бог <…> кажа, што быў на сваім месцы, бо даў чалавеку закон любіць бліжняга, як самога сябе. Непаслухмянасць Богу і адсутнасць любові да іншага чалавека стала прычынай гэтай і шматлікіх падобных трагедый у Беларусі і многіх краінах свету», — з болем канстатаваў пастыр Мінска-Магілёўскага Касцёла, які асабліва падкрэсліў, што ў такі дзень проста не мог не прыйсці сюды:
«Гэта наш абавязак адносна праўды, адносна ахвяраў Хатыні і многіх іншых месцаў генацыду нявінных людзей і адносна Бога».
Арцыбіскуп Кандрусевіч зазначыў, што Хатынь як месца памяці паказвае, што мы, калі хочам будаваць шчаслівую будучыню, не можам ісці дарогамі нянавісці, а павінны выбраць шлях любові да Бога і бліжняга.
«Мы не прыйшлі сюды, каб вярэдзіць старыя раны, але каб нізка схіліць нашыя галовы перад ахвярамі і маліцца, каб падобнае больш ніколі не паўтарылася. <…>
Голас хатынскіх званоў заклікае: „Людзі, памятайце! Памятайце, да чаго можа давесці незахаванне Божага закону любіць бліжняга, як самога сябе!»
Сваю прамову арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч завяршыў малітвай:
«Усемагутны і міласэрны Божа, учыні, каб памяць пра нявінна загінулых у Хатыні стала новым імпульсам да прыняцця дараванага ўваскрослым Хрыстом супакою, да малітвы і намаганняў у справе ачышчэння памяці, прымірэння, узаемнай любові, павагі адзін да аднаго і ўсталявання міру ў свеце».
