Друйскі дзіцячы дом для сацыяльных сірот наведала рэдактар каталіцкага дзіцячага часопіса «Маленькі рыцар Беззаганнай» Ірына Жарнасек. Пісьменніца вырашыла сустрэцца з жыхарамі прытулка на пачатку новага навучальнага года, 6 верасня, і прывезці літаратуру, каб папоўніць мясцовую бібліятэку.
Большасць кніг была ахвяравана беларускім каталіцкім выдавецтвам «Про Хрысто», частку ж пісьменніца прывезла з уласнай бібліятэкі. Сярод выданняў не толькі хрысціянская літаратура, але таксама мастацкая, кнігі па псіхалогі і на сямейную тэматыку.
У дзіцячы дом пісьменніца прыехала з сёстрамі-эўхарысткамі, якія служаць пры друйскай парафіі і ўжо сёмы год супрацоўнічаюць з гэтай установай.
Рэдактар «Маленькага рыцара» ўжо даўно ведала пра гэты дом і з жыхарамі яго нераз сустракалася, хоць наведалася ў яго ўпершыню.
Ірына Жарнасек пра сваё знаёмства з дзіцячым домам у Друі
Распачалося яно даўно. Праз размовы з сёстрамі-эўхарысткамі. Праз размовы з выхавацельніцай дзіцячага дома, якая з’яўляецца каталічкай і ўносіць сваю хрысціянскасць у працу і свае погляды. Праз бачанне дзяцей-сірот у касцёле. Праз прыватныя хвілёвыя сустрэчы з імі.
Адна з гэтых сустрэч найбольш закаранілася ў памяці пісьменніцы. «Тады ў Друі яшчэ працавала с. Ірэна Cапун SJE. Я малілася ў пустым касцёле, і да мяне падышла с. Ірэна з дзяўчынкай. Звалі яе Маргарыта. Аказалася, што ў прытулку яна была разам са сваім братам Сашам. Мы пазнаёміліся, паразмаўлялі. Размова была простая, а вось пытанні незвычайнымі. Дзяўчынку цікавіла дзе я жыву, ці ёсць у мяне муж, дзеці, ці жывем мы разам. Яе аднагодка са звычайнай сям’і такіх пытанняў не задавала б. А для яе гэта было цікава, бо яна гэтага не мае», — са смуткам адзначае пісьменніца.
«Дзіцячы дом — гэта дзеці, напоўненыя недаверам да людзей. І гэта зразумела. І цешыць тое, што знаходзяцца людзі, якія разумеюць корань праблемы. Цяпер с. Наталля Арлянковіч SJE з’яўляецца тым рухавіком. Трэба бачыць і чуць, як яна любіць гэтых дзяцей. Яна жыве іх клопатамі і цяжарамі. Ведае іх па імёнах. Яна разумее, чаму ў іх ёсць агрэсіўнасць, чаму ім цяжка быць разам са звычайнымі дзецьмі... Галоўнае, што яна мудра да гэтага падыходзіць. З любоўю глядзіць на кожнага.
Сястра Наталля вучыць іх удзячнасці праз простыя і дасяжныя для іх рэчы. Так, напрыклад, усе, хто нейкім чынам прычыняецца да ўтрымання і ўвогуле існавання гэтай установы, атрымліваюць ад дзетак віншаванні», — дадае пані Ірына, якая таксама мае шчасце атрымліваць такія віншаванні. Сёстры-эўхарысткі стараюцца вучыць дзяцей спагадзе да людзей у цяжкім становішчы. Так, дзеці робяць сваімі рукамі паштоўкі для вязняў і дасылаюць ім на святы.
«Мне гэта баліць»: тэма параненага дзяцінства ў творчасці пісьменніцы
«Тэма сіроцтва, тэма параненага дзяцінства праходзіць праз усю маю творчасць. Я не ведаю, чаму Бог паклаў мне гэта на сэрца, але яна прысутнічае. Мне гэта баліць», — кажа Ірына Жарнасек і прыгадвае сваю даўнюю працу ў гарадской газеце, дзе гэтая тэма таксама заўсёды была.
Галоўнае тое, як сцвярджае пісьменніца, што журналісцкая праца з тэмай сіроцтва потым можа знаходзіць свой водгук. «Аднойчы праз мае матэрыялы адна сям’я з Мінска вышуквала кантакты з сёстрамі-эўхарысткамі з думкамі пра тое, каб усынавіць кагосьці з друйскага дзіцячага дома... І вось такі водгук на тваю працу — найлепшая падзяка».
Валянціна Грамыка
Фота с. Наталлі Арлянковіч SJE
