Для Паўла Хадзінскага фатаграфія пачыналася з хобі, а стала прафесіяй. Сёння хлопец здымае не толькі партрэты і фотагісторыі, але і рэпартажы з жыцця Касцёла.
Павал Хадзінскі за працай. Фота Аляксандры Шчыглінскай, ліпень 2016
Парафіянін мінскага Чырвонага касцёла ў размове з Catholic.by расказаў пра будні фатографа і падзяліўся сваёй марай стаць асабістым фатографам Папы.
«Праз фота імкнуся паказаць духоўнае жыццё вернікаў»
— Здымкамі займаюся ўжо каля васьмі гадоў, — прызнаецца Павал, — спачатку гэта былі фота выключна для сябе: здымаў прыгожыя рэчы, якія бачыў вакол. Ужо пазней пачаў рабіць партрэтныя здымкі знаёмых, а праз пэўны час і адмысловыя фотасесіі ў студыі і на адкрытым паветры.
Зараз найбольшае захапленне — гэта рэпартажнае фота, у якім і спрабую ўдасканальвацца.
Фатаграфую свецкіх і духоўных асобаў у Будславе і падчас іншых касцёльных падзей. Па гэтых здымках можна назіраць за тым, як змяняюцца з часам людзі. У гэтым і бачу цікавасць сваёй працы.
Павал прызнаецца, што не ўсе любяць, калі іх фатаграфуюць. І сам ён не робіць здымкі, калі чалавек у кадры гэтага не хоча.
— Часам хапае нейкага кароткага візуальнага кантакту з будучым героем фота, які праз імгненне трапіць у кадр. Калі адчуваю, што чалавек мне давярае, тады гэты здымак я раблю.
Але бываюць сітуацыі як са свецкімі, так і духоўнымі асобамі, якія не тое, што саромеюцца, але не зусім камфортна сябе адчуваюць перад аб’ектывам фотаапарата. У такім выпадку я стараюся спытаць дазвол, каб сфатаграфаваць іх, або не фатаграфую.
Падчас касцёльных падзей найпрасцей даюцца здымкі пажылых людзей і дзяцей. Яны не саромеюцца паказваць сваю веру, не звяртаюць асаблівай увагі на тое, што іх здымаюць. А вось з людзьмі сярэдняга ўзросту куды складаней. Але гэта мяне і вабіць: я шукаю ў гэтых людзях цікавы партрэтны прыклад, імкнуся праз фота паказаць іх духоўны свет.
Фатограф, які марыць рабіць здымкі Папы
— Пару гадоў таму я звяртаўся ў Мітрапалітальную курыю і прапаноўваў свае паслугі фатографа. Думаў пра тое, што змог бы быць асабістым фатографам Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча (усміхаецца — заўв. аўт.). Але фінансаваць такую пасаду магчымасці не было, і мне адмовілі.
Мая найвялікшая мара — быць асабістым фатографам Папы. Фіксаваць яго будні ў Ватыкане, суправаджаць Пантыфіка ў падарожжах. Я ўжо быў некалькі разоў у Рыме — гэта неверагоднае месца.
Кардынал Казімір Свёнтэк цэлебруе святую Імшу, 2010 год
Але гэта мара цяжкадасяжная. Куды прасцей было б з рэалізацыяй іншай ідэі — здымаць у мурах семінарыі. Праз гэты фотапраект я хацеў бы паказаць, як адбываецца фармацыя будучых святароў.
Здымкі Паўла Хадзінскага з жыцця Касцёла ў Беларусі час ад часу з’яўляюцца ў замежным друку. Хлопец прызнаецца, што для яго як фатографа гэта асаблівы гонар. Звычайна перад публікацыяй СМІ дасылаюць яму запыт на дазвол выкарыстання здымкаў.
— Фатаграфія для мяне сёння — гэта праца. Зараз я раблю здымкі розных жанраў — ад моды да партрэтных здымкаў герояў. Для мяне ў фатаграфіі няма табу. Быць фатографам — гэта дакументаваць гісторыю. І я люблю сваю працу.
Цяжэй за ўсё мне даюцца здымкі архітэктуры. Магчыма, гэта нейкі мой мінус як фатографа, але я не адчуваю натхнення здымаць гэтую тэму. Найперш мяне вабяць жывыя рэпартажныя здымкі.
Дарога да веры
— Хрысцілі мяне ў праваслаўі. Але склалася так, што мы ў сям’і былі хутчэй намінальнымі хрысціянамі — царкву наведвалі два разы на год.
Практыкуючым вернікам я стаў сам, па ўласнай волі, але па гэтай сцяжынцы з усёй сям’і пайшоў толькі я. Памятаю, як школьнікам на летніх вакацыях гасціў у бабулі з дзядулем. У іх у кватэры заўсёды быў уключаны Першы канал Беларускага радыё. А па нядзелях па ім ішла трансляцыя святой Імшы з Чырвонага касцёла.
Звычайна я займаўся сваімі справамі, але час ад часу прыслухоўваўся, засяроджваўся. Мая цікавасць расла. Урэшце аднойчы на Божае Нараджэнне я пайшоў у Чырвоны касцёл, каб на свае вочы пабачыць святую Імшу.
Пасля ўдзелу ў пастэрцы я выйшаў на вуліцу і зразумеў, што хачу прыходзіць сюды часцей. Так мае адносіны з Хрыстом атрымалі новы віток у развіцці.
Мы разважаем над тым, чаму здараецца так, што актыўная калісьці ў жыцці Касцёла моладзь праз пэўны час усё радзей наведвае Касцёл.
— Касцёл — гэта асяродак тых, хто верыць у Хрыста. У Касцёле шмат ідэйнай моладзі, якая часта вельмі актыўная, і гэтая актыўнасць у межах Касцёла захапляе іх вельмі моцна.
Але хтосьці пераязджае ў іншае месца, былыя касцёльныя сябры гадуюць дзяцей — і той атмасферы сяброўства ўжо не адчуваецца, як не адчуваецца і былой гасціннасці.
Таксама па тэме:
-
«Сябры лічылі, што цяпер я павінна ведаць пра Касцёл усё»: выпускніца тэалагічнага каледжа пра сваю працу катэхеткай
-
Яўгеній, Арцём і Цігран — стваральнікі каталіцкага малітоўніка для андроідаў
Але сітуацыю могуць змяніць жывыя прыклады веры. Пра іх трэба часцей пісаць, як у касцёльных, так і ў свецкіх СМІ. Такія прыклады могуць заахвоціць вернікаў часцей прыходзіць у касцёл і прыводзіць туды сваіх сяброў. Так бы мовіць, «новая евангелізацыя» праз асабісты кантакт...
Вера ў Бога для мяне — гэта адзіны варыянт, які ў мяне ёсць. Адзіны шлях. Верыць для мяне — гэта імкнуцца да святасці, пераўзыходзіць нейкія ўнутраныя перажыванні і сумненні, заўсёды ведаючы, што ў мяне ёсць Бог, які заўжды падтрымае, і спрабаваць сваімі ўчынкамі паказаць Яму, што я жадаю быць вартым таго, каб Яму падабацца.
