Альжбета нарадзілася ў 1207 годзе ў Браціславе або ў замку Шарашпатак, была трэцім дзіцем караля Венгрыі Андраша II і Гертруды, сястры святой Ядзвігі Сілезскай.
Ёй было ўсяго чатыры гады, калі яна была заручана з Людвікам IV, пазней ландграфам Цюрынгіі. Яна выхоўвалася разам з ім у замку Вартбург. Яна выйшла за яго замуж толькі праз дзесяць гадоў, у 1221 годзе, ва ўзросце 14 гадоў. У шлюбе нарадзілася трое дзяцей: Герман, Зоф’я і Гертруда. Праз шэсць гадоў, у 1227 годзе, Людвік памёр падчас крыжовага паходу ў Брындызі, Італія. Такім чынам, Альжбета засталася ўдавой ва ўзросце 20 гадоў.
Яна пакінула Вартбург разам з дзецьмі і спачатку пасялілася ў суседнім Айзенаху, а потым у Марбургу, дзе заснавала шпіталь, у якім ахвотна служыла. Яна прысвяціла сябе выхаванню дзяцей, малітве, пакаянню і справам міласэрнасці. Яе спаведнікамі былі франццішканін Рудзігер і нарбэртанін Конрад Марбургскі, вядомы ў Германіі прапаведнік і інквізітар, вельмі суровы чалавек. Ён вёў яе па шляху строгага пакаяння. У 1228 годзе Альжбета дала абяцанне адрачэння ад свету і была адной з першых тэрцыярак, атрымаўшы габіт Трэцяга Ордэна святога Францішка.
Апошнія гады свайго жыцця яна правяла ў скрайнім убостве, цалкам прысвяціўшы сябе хворым і бедным. Яна памерла ў ноч з 16 на 17 лістапада 1231 года. Слава яе святасці была настолькі вялікай, што да яе магілы пачалі хадзіць паломнікі. Конрад Марбургскі, скарыстаўшыся сваім становішчам інквізітара, напісаў яе жыццярыс і афіцыйна падаў у Рым петыцыю аб кананізацыі. Папа Грыгорый IX неадкладна скіраваў камісію для даследавання жыцця Альжбеты і цудаў, якія нібыта адбываліся пры яе магіле. Было зафіксавана каля 60-і незвычайных падзей. Справу таксама падтрымаў Мітрапаліт Майнца і святы Раймунд Пеньяфорцкі. Праз чатыры гады Грыгорый IX папскай булай ад 27 мая 1235 года ўрачыста абвясціў Альжбету святой.
