Гамілія на ІІ Нядзелю пасля Божага Нараджэння

«Слова сталася целам і пасялілася між намі»

Дарагія браты і сёстры! Гэты ўрывак Евангелля, які мы сёння пачулі, ставіць перад намі шэраг пытанняў у кантэксце Божага Нараджэння. А менавіта: ці верым мы ў тое, што Бог сапраўды нарадзіўся, што Сын Божы стаўся чалавекам, Слова сталася целам і пасялілася між намі? Ці верым усім сэрцам у гэтую праўду, пра якую чуем кожны год і аб якой вельмі часта забываемся?

Тое, што Бог нарадзіўся, што Слова сталася целам, мы ўжо чулі неаднаразова і, магчыма, прызвычаіліся да гэтых словаў, не імкнучыся зазірнуць у іх больш глыбокі змест. Тым не менш гэтыя словы, запісаныя на пачатку Евангелля паводля Яна, з'яўляюцца праўдай нашай веры, якая кажа аб здзейсненым Божым абяцанні. Вось здзейснілася Божае абяцанне адносна прыйсця Месіі Збаўцы. І гэтае прыйсце дала чалавеку свабоду і вярнула згубленую годнасць, паказала найвышэйшыя каштоўнасці, да якіх нам у жыцці трэба імкнуцца, а асабліва важнай для нас з'яўляецца любоў, у якой нас Бог збавіў.

Дарагія! Калі мы прывыкаем да гэтых словаў, якія нясуць у сабе збаўчую праўду, то перастаём успрымаць іх сэрцам, а прымаем павярхоўна. Калі мы згубім істотны сэнс праўды Божага Нараджэння, тады тое, што было для гэтых святаў дадаткам, стане асновай. Тое, што было знешнім упрыгожаннем, дэкарацыяй святаў Божага Нараджэння, будзе займаць першы план нашага святкавання. А гэта сур'ёзная памылка.

Напэўна, мы ўмеем выдатна весяліцца, і час гэтых святаў звычайна збірае разам нашую сям'ю або нават некалькі сем'яў за адным сталом. Толькі ці ў гэтай вясёлай атмасферы мы здольныя шчыра цешыцца праўдай аб тым, што Бог нарадзіўся, што Слова сталася Целам? Аднак мы можам шчыра цешыцца з прыгожай ёлкі, са смачных страваў ці напояў, традыцыйнай аплаткі, якой дзелімся, але часам забываемся дзяліцца сэрцам, і г. д. Звычайна нас радуе знешні звычай, а не тое, што ён азначае.

Сёння на пачатку Евангелля паводле Яна мы чуем праўду аб тым, што да нас прыйшоў Бог, што Ён прыняў чалавечую натуру, пасяліўся між намі, стаў падобным да нас. Як мы гэта разумеем? Ці гэтыя словы засталіся толькі на старонках Святога Пісання, у калядках, якія мы спяваем? Дарагія! Гэтыя словы павінны застацца ў нашых сэрцах і паўплываць на нашае жыццё. Прынесці багаты плён нашай веры.  На жаль, наша чалавечая натура такая, што нам лепш, каб Бог, у якога мы верым, заставаўся выключна гістарычнай Асобай, аб якой чуем у касцёле або чытаем у Бібліі. Для нас бывае так зручней, чым калі Бог для нас асабовы, які ставіць пэўныя вымаганні, канкрэтна ўпісваецца ў нашую рэчаіснасць. Часцей за ўсё першы варыянт нам пасуе больш, чым другі.

Умілаваныя ў Хрысце Пану! Уявіце, калі б у адзін момант ва ўсіх вызнаўцаў Хрыста знік дар мовы і нейкі час ніхто з нас не мог бы прамовіць ніводнага слова. Уявіце сабе, што ў адну хвіліну з'явілася вялікае маўчанне сярод усіх хрысціянаў. Папа Рымскі не мог бы прывітаць пілігрымаў на плошчы святога Пятра. Біскупы не маглі б прамовіць узнёслых казанняў у вялікіх прыгожых катэдрах. Святары і сёстры законныя не вялі б катэхезы. Прыйшлося б і арганам у касцёле замоўкнуць, бо ніхто не мог бы спяваць. І як тады абвяшчаць Евангелле? Што рабіць з Божым словам, як яго данесці вернікам? Як паказаць, што мы вучні Хрыста? Ёсць адзін вельмі канкрэтна адказ на гэтыя пытанні.

Можна паспяхова абвяшчаць Евангелле, не кажучы пры гэтым ніводнага слова. Трэба жыць і дзейнічаць так, як нас навучыў Езус Хрыстус. Калі мы будзем жыць тым жа самым духам, што і наш Настаўнік Хрыстус, то іншыя людзі, бачачы такі наш стыль жыцця, адкрыюць праўду пра нас: што мы сапраўдныя хрысціяне, поўныя міласэрнасці, ахвотныя на дапамогу, справядлівыя, радасныя... І, хутчэй за ўсё, зробяць нам камплімент: яны такія ж, як іх Настаўнік, яны сапраўдныя Яго вучні. І, відавочна, гэта ўсё прывядзе да жадання наследваць нас, якія па-сапраўднаму вызнаем Хрыста ўсім нашым жыццём. Напэўна, свет пачаў бы змяняцца. І ў ім станавілася б усё большая колькасць людзей, якія жадалі б усім сваім жыццём, паводзінамі, працай, адносінамі да іншых не толькі быць падобнымі да хрысціянаў, але цалкам належыць да Езуса Хрыста. І ведаеце, што б тады сталася? Людзі перасталі б тады прыгожа прамаўляць, а пачалі б прыгожа жыць.

Умілаваныя браты і сёстры! Няхай радасныя святы Божага Нараджэння не будуць абмяжоўвацца толькі да цудоўна ўпрыгожанай ёлкі ці да багатага стала з безліччу прыгатаваных страў. У першую чаргу няхай нараджэнне Божага Сына пранікне глыбока ў нашае сэрца і дазволіць нам зразумець, што Бог нарадзіўся і Слова сталася целам. А гэтая праўда, якую мы чуем у Божым слове, годная таго, каб ёй на кожны дзень жыць. Амэн.

А. Андрэй Авен OCD