Пошук


Тэрэса Клімовіч

Тэрэса Клімовіч — мама трох дзетак, каталічка, хрысціянскі блогер.

Матэрыялы аўтара
Зоры небасхілу
21.11.2015 00:00
І надыдзе цяжкі час, якога не было з таго моманту, калі пачалі існаваць народы, аж да гэтай пары... І тыя, хто мудры, будуць ззяць, як свяцілы небасхілу, а тыя, хто навучыць многіх справядлівасці — як зоркі на вечную вечнасць (пар. Дан 12, 1–3).
Прачніся
19.11.2015 00:00
У Гeтсіманіі вучняў змарыў сон. Як ні намагаліся не спаць, павекі закрываліся, і адразу ж навальваліся вобразы, выявы, і нейкі такі цяжар, нібы дурман, які, аднак, не ўдавалася прагнаць ніякім высілкам. Можа, таму, што ўвесь час думаеш, што не спіш, чуваеш, нават молішся, а насамрэч ускідваешся ад сну, калі з табой загавораць.
Фотарэкалекцыі ў Баранавічах: справаздача з лірычнымі адступленнямі
01.09.2015 10:12
17–21 жніўня ў кляштары сясцёр місіянерак Святой Сям’і ў Баранавічах прайшлі фотарэкалекцыі. Асабіста мяне заахвоціла да ўдзелу заўвага: "прымаюцца ўдзельнікі любога ўзроўню ўмення фатаграфаваць". А я ні разу не фатограф...
Дэман поўдню, або Рэцэпт ад бяздзейнасці
29.07.2015 00:00
Мы раслі, а лянота была побач. Мы смяяліся з гультаёў, якія сустракаліся ў дзіцячай літаратуры, у мультфільмах. З цягам часу гэтыя нявінныя, на выгляд, фрагменты, пачалі ўмешвацца ў наш уласны сцэнар спектакля, дзе мы самі сабе рэжысёры, харэографы і акторы. Але цяпер мы ўжо насамрэч шукаем рэцэпт ад бяздзейнасці, прагнем знайсці раўнавагу паміж адпачынкам і вымаганнямі, залатую сярэдзіну паміж пачуццём духоўнай агіды і жыццёвай прадукцыйнасцю.
Без тлумачэнняў
17.06.2015 00:16
Бываюць хвіліны, калі пачынаю пералічваць (ці хтосьці паслужліва падказвае), колькі я зноў не паспела і не зрабіла. І з кожным новым пунктам сыходжу ўсё ніжэй і ніжэй па прыступках суму. Ад высокага і лёгкага да цяжкога і беспрасветнага. Адчай недзе на дне ўжо гатовы схапіць сваю ахвяру. Змрочны вобраз марнавання часу.
Неасвоеныя абшары
21.05.2015 12:46
Быць з Богам - значыць ісці, рухацца, і, пакінуўшы кут, атрымаць бязмежнасць.
Самотнасць, духоўнае паглыбленне, праца
25.03.2015 01:38
Пра гэтыя тры справы і менавіта ў такой чарговасці разважае кардынал Аўгустын Бэа над укрытым жыццём Езуса Хрыста ў Назарэце. Кардынал піша аб сабе, сваёй святарскай самоце, патрэбе ў духоўным узрастанні, аб сваёй працы, якая і ёсць пакліканнем, але ад гэтага не робіцца лягчэйшай. Ягоныя думкі вельмі своечасова гучаць у пост, але не варта забывацца пра гэтыя справы і потым.
Разважанні з іголкай і ніткай
28.01.2015 14:07
У нашай бараўлянскай парафіі ў снежні мінулага года арганізавалі дзіцячы тэатральны гурток. Вядома, для першай пастаноўкі дзеці рыхтавалі гісторыю Божага нараджэння. Пакуль старэйшы сын вучыў словы святога Юзафа, я павінна была падоўжыць яму вопратку, каб ён меў больш прыстойны выгляд.
Разгарнуць падарункі старога года
02.01.2015 13:42
З рознымі пачуццямі мы развітваемся са старым годам. З ноткай удзячнасці аглядаемся назад і перакладаем спадзяванні на год наступны, чакаем падарункаў... Але абмінаем нешта вельмі важнае ў мітуслівым гэтым чаканні. Нас бы здзівілі паводзіны людзей, якія, атрымаўшы прыгожы пакунак, не адкрываючы, адставілі яго ўбок і больш не ўспаміналі аб ім. Гэта ўвогуле цяжка ўявіць. А між тым мы так і робім.
Пра мужнасць не толькі на Каляды
21.12.2014 13:22
Аднойчы нараніцы я гатавала пончыкі. Кроіла на кавалачкі цеста, смажыла ў алеі, залацістыя перакладала на талерку з сурвэткай, пасыпала цукровай пудрай... Дзеці былі ў сваім пакоі, гулялі ў свае – планшэтныя, шчыра кажучы – гульні. Пончыкаў станавілася ўсё больш, а дзеці, вядома, не ішлі. І я думала, што зараз я іх паклічу бязгучна, потым, калі яны не пачуюць, да іх дойдзе смачны пах печыва, які прывабіць іх. 
Выйсці насустрач
28.11.2014 12:24
Магчыма, многія памятаюць, як Балаама збянтэжыла ўпартасць асліцы, якая не хацела рухацца наперад, але ніяк не тое, што яна пачала на чалавечай мове задаваць яму пытанні. Уяўляю сабе, каб мая «Шкода» раптам спыталася: «Чаму ты здзекуешся з мяне? Ці я хоць раз цябе падвяла?» Ох, нават не ведаю, што са мной было б...
Прыхадні і госці
12.11.2014 09:35
«Кароль, увайшоўшы паглядзець на гасцей, убачыў там чалавека, апранутага не ў вясельную вопратку, і сказаў яму: “Дружа, як ты ўвайшоў сюды, не маючы вясельнай вопраткі?” Той прамаўчаў».
За што такі кошт?
19.10.2014 12:30
Валадарства Нябеснае падобнае да купца, які шукае прыгожых пярлін. Знайшоўшы адну каштоўную пярліну, ён ідзе і прадае ўсё, што мае, і купляе яе (Мц 13, 45-46).
Турботы і пошукі
16.09.2014 10:53
У англійскай мове ёсць дзеяслоў «disturb» (у перакладзе «перашкаджаць нармальнаму функцыянаванню»), вельмі сугучны беларускаму «турбаваць».  Адны і тыя ж турботы яднаюць людзей, замінаюць нармальнаму існаванню: як пракарміцца, што апрануць, дзе знайсці бяспечнае месца...
Ціхі ветрык
11.08.2014 11:25
А навошта мне пакідаць сваю пячору? Можа, я да яе ўжо прызвычаілася і не згадваю нават, што такога запудзіла мяне ў гэтую ракавінку. І што прымусіць мяне выйсці? Моцны вецер? Землятрус? Агонь? Не. Ціхі ветрык любові, які спагадліва абдымае навокал і лагодзіць кожны боль. Тады можна выйсці, прабываць і слухаць...
Чый дотык змяняе ўсё
28.07.2014 14:14
Як можна распавядаць пра тое, што можна толькі адчуць? Дотык бывае такім розным: далікатным, пяшчотным, балючым... Досведу хапае ў кожнага з нас. Закрануць жа людcкія сэрцы хацелі б многія людзі, толькі іх мэты вельмі адрозніваюцца. Падпарадкаваць сабе чалавека ці вызваліць яго?..
“Перад сівой галавой устань...”
08.06.2014 19:19
Не нам судзіць старых, не нам вызначаць, хто на схіле жыцця лічыцца годным павагі, а хто – ганьбы. Занадта дробныя нашыя меры, закароткія думкі... Часта зводзяцца ўсе нашы прэтэнзіі да прыхаванай умовы: каб мы шанавалі вас - падабайцеся нам!..
Неўмеркаванасць у згрызотах
22.05.2014 00:00
Ці знаёмыя вам пустыя згрызоты? Я нават не маю на ўвазе «сама прыдумала – сама пакрыўдзілася», але тыя надакучлівыя перажыванні «хто што падумаў, як паглядзеў ды што сказаў». Сапраўды, ахвотных выказацца на тэму свайго бліжняга (у вочы ці за спіной) заўсёды хапае. Калі гавораць нешта не вельмі прыемнае, хочацца неяк абараніцца, апраўдацца. Часцей, праўда, атрымліваецца прамаўчаць ці пакрыўдзіць чалавека ўзаемным «кампліментам», а потым доўга яшчэ сам-насам фармуляваць у галаве разумныя адказы ды вострыя слоўцы.
Адзінка
19.04.2014 00:00
Што такое адзін чалавек? Што ён можа? Што значыць адзін з сотні? Адна манетка ў параўнанні з дзесяццю? Адзінка выглядае зусім мізэрнай на вялікай схеме рэчаіснасці...
Будоўля на ўсе часы
23.03.2014 18:55
Нездарма кажуць будаўнікам: "Памагай Бог!" Зычаць і іншым працоўным людзям гэтак жа, але ж калі гаворка пра будоўлю, многія пераканаліся ў праўдзівасці псальма: "Калі Пан не збудуе дома, марна працуюць будаўнікі яго..." (Пс 127, 1) А вельмі крыўдна дарма высільвацца. А вось калі Бог памагае...  Праца не робіцца лягчэйшай, і рукі баляць не менш, і на холадзе задубееш, і на сонцы спячэшся, але справа ладзіцца, і сэрца ціха спявае ўнутры. Будоўля ж сэрца чалавека пачынаецца з першым уздыхам і вядзецца ўсё жыццё.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Папа Францішак

Бог заўсёды чакае нас.
Ён ніколі не губляе надзеі і заўсёды прабывае побач.