Пошук


Тэрэса Клімовіч

Тэрэса Клімовіч — мама трох дзетак, каталічка, хрысціянскі блогер.

Матэрыялы аўтара
Даць імя смутку
29.05.2017 08:35
«А Езус пазнаў, што хацелі ў Яго спытаць, і сказаў ім: “Распытваецеся адзін у аднаго пра тое, што Я сказаў: Яшчэ крыху і вы не ўбачыце Мяне, і хутка зноў убачыце Мяне? Сапраўды, сапраўды кажу вам: вы будзеце плакаць і галасіць, а свет будзе радавацца. Вы будзеце смуткаваць, але смутак ваш зменіцца ў радасць”» (Ян 16, 19–20).
9 гадзін цішыні
15.01.2017 00:00
Сем патоў сыдзе, пацямнее ў вачах, і ногі падкосяцца, але нельга кінуць мясіць, пакуль цеста не стане гладкім, як гліна. Дзеля чаго я прыгадваю гэта ўсё? Бо мала жадання «раздаць сябе іншым», мала прыкласці ўсе намаганні, каб дамяшаць закваску Божага Валадарства ў кожны аспект і кожную сферу свайго жыцця.
Задумайся над сваім жыццём
11.01.2017 08:46
У першым фільме па «Хроніках Нарніі» Клайва Льюіса ёсць вядомая сцэна, дзе Люсі амаль заснула пад гранне фаўна на дудачцы, што магло прывесці да бяды, але схамянулася, на долю секунды ўбачыўшы ў агні каміна...
Што прапануе бацькам ігнацыянская духоўнасць?
15.12.2016 10:23
Для мяне «быць маці» — гэта адзін з найбольш удзячных і складаных заняткаў, якія былі ў маім жыцці. Гэта праца поўная радасці і малых сакрамэнтальных момантаў, якія часта паказваюць мне шлях да Бога сярод руціны звычайных дзён: радасць на дзіцячых тварах, цуд узрастання і развіцця, галасы дзяцей, іх смех.
Дзе шукаць прастору для малітвы? Разважанні перад чытаннем Евангелля
15.11.2016 10:49
У аповедзе пра сляпога з Ерыхона, які дакрычаўся да Езуса са сваёй бядой, часцей за ўсё задумваешся над верай і адвагай гэтага чалавека. Можа нават прымяраеш на сябе яго лахманы.
Небаракі і рызыканты
05.09.2016 11:44
Шмат людзей ішло за Езусам (Лк 14, 25). Як збіраліся гэтыя натоўпы? Чаму, паслухаўшы гадзінку, яны не разыходзіліся?
Калі вялікія становяцца малымі
16.08.2016 12:52
Стаць малым – дзіўная перспектыва для сучаснага свету, дзе трэба марыць аб большым і ставіць вялікія мэты, дасягаць іх і ставіць яшчэ большыя мэты. І зноў-такі дасягаць. Бо мы такія малайцы і мы гэтага годныя, ці як там любяць казаць у рэкламе? Некарэктнае абагульненне, скажаце. Так, але хачу растлумачыць, што я маю на ўвазе.
Неўмеркаваны аптымізм
22.06.2016 00:00
Памылкі ў планаванні знаёмыя многім людзям. Мы прапускаем вызначаныя тэрміны, выдаткоўваем больш грошай, чым меліся, завальваем праекты і змагаемся з непрадбачанымі цяжкасцямі. Часам людзі кажуць: «На сённяшні розум я б так не зрабіў, але тады я і не думаў, што можа стацца».
Шчаслівай дарогі!
29.12.2015 00:00
Так шмат мы чакаем ад Калядаў. Каб надвор’е было спрыяльным і снежным, каб падарункі абавязкова спадабаліся блізкім, каб стравы на стале ўдаліся як найлепей, каб грошай хапіла і яшчэ засталося, каб кожны ўсміхаўся, каб госці прыйшлі і пайшлі задаволеныя, каб было ўсё лёгка, весела, смачна і бесклапотна, і гэта толькі пачатак.
Зоры небасхілу
21.11.2015 00:00
І надыдзе цяжкі час, якога не было з таго моманту, калі пачалі існаваць народы, аж да гэтай пары... І тыя, хто мудры, будуць ззяць, як свяцілы небасхілу, а тыя, хто навучыць многіх справядлівасці — як зоркі на вечную вечнасць (пар. Дан 12, 1–3).
Прачніся
19.11.2015 00:00
У Гeтсіманіі вучняў змарыў сон. Як ні намагаліся не спаць, павекі закрываліся, і адразу ж навальваліся вобразы, выявы, і нейкі такі цяжар, нібы дурман, які, аднак, не ўдавалася прагнаць ніякім высілкам. Можа, таму, што ўвесь час думаеш, што не спіш, чуваеш, нават молішся, а насамрэч ускідваешся ад сну, калі з табой загавораць.
Фотарэкалекцыі ў Баранавічах: справаздача з лірычнымі адступленнямі
01.09.2015 10:12
17–21 жніўня ў кляштары сясцёр місіянерак Святой Сям’і ў Баранавічах прайшлі фотарэкалекцыі. Асабіста мяне заахвоціла да ўдзелу заўвага: "прымаюцца ўдзельнікі любога ўзроўню ўмення фатаграфаваць". А я ні разу не фатограф...
Дэман поўдню, або Рэцэпт ад бяздзейнасці
29.07.2015 00:00
Мы раслі, а лянота была побач. Мы смяяліся з гультаёў, якія сустракаліся ў дзіцячай літаратуры, у мультфільмах. З цягам часу гэтыя нявінныя, на выгляд, фрагменты, пачалі ўмешвацца ў наш уласны сцэнар спектакля, дзе мы самі сабе рэжысёры, харэографы і акторы. Але цяпер мы ўжо насамрэч шукаем рэцэпт ад бяздзейнасці, прагнем знайсці раўнавагу паміж адпачынкам і вымаганнямі, залатую сярэдзіну паміж пачуццём духоўнай агіды і жыццёвай прадукцыйнасцю.
Без тлумачэнняў
17.06.2015 00:16
Бываюць хвіліны, калі пачынаю пералічваць (ці хтосьці паслужліва падказвае), колькі я зноў не паспела і не зрабіла. І з кожным новым пунктам сыходжу ўсё ніжэй і ніжэй па прыступках суму. Ад высокага і лёгкага да цяжкога і беспрасветнага. Адчай недзе на дне ўжо гатовы схапіць сваю ахвяру. Змрочны вобраз марнавання часу.
Неасвоеныя абшары
21.05.2015 12:46
Быць з Богам - значыць ісці, рухацца, і, пакінуўшы кут, атрымаць бязмежнасць.
Самотнасць, духоўнае паглыбленне, праца
25.03.2015 01:38
Пра гэтыя тры справы і менавіта ў такой чарговасці разважае кардынал Аўгустын Бэа над укрытым жыццём Езуса Хрыста ў Назарэце. Кардынал піша аб сабе, сваёй святарскай самоце, патрэбе ў духоўным узрастанні, аб сваёй працы, якая і ёсць пакліканнем, але ад гэтага не робіцца лягчэйшай. Ягоныя думкі вельмі своечасова гучаць у пост, але не варта забывацца пра гэтыя справы і потым.
Разважанні з іголкай і ніткай
28.01.2015 14:07
У нашай бараўлянскай парафіі ў снежні мінулага года арганізавалі дзіцячы тэатральны гурток. Вядома, для першай пастаноўкі дзеці рыхтавалі гісторыю Божага нараджэння. Пакуль старэйшы сын вучыў словы святога Юзафа, я павінна была падоўжыць яму вопратку, каб ён меў больш прыстойны выгляд.
Разгарнуць падарункі старога года
02.01.2015 13:42
З рознымі пачуццямі мы развітваемся са старым годам. З ноткай удзячнасці аглядаемся назад і перакладаем спадзяванні на год наступны, чакаем падарункаў... Але абмінаем нешта вельмі важнае ў мітуслівым гэтым чаканні. Нас бы здзівілі паводзіны людзей, якія, атрымаўшы прыгожы пакунак, не адкрываючы, адставілі яго ўбок і больш не ўспаміналі аб ім. Гэта ўвогуле цяжка ўявіць. А між тым мы так і робім.
Пра мужнасць не толькі на Каляды
21.12.2014 13:22
Аднойчы нараніцы я гатавала пончыкі. Кроіла на кавалачкі цеста, смажыла ў алеі, залацістыя перакладала на талерку з сурвэткай, пасыпала цукровай пудрай... Дзеці былі ў сваім пакоі, гулялі ў свае – планшэтныя, шчыра кажучы – гульні. Пончыкаў станавілася ўсё больш, а дзеці, вядома, не ішлі. І я думала, што зараз я іх паклічу бязгучна, потым, калі яны не пачуюць, да іх дойдзе смачны пах печыва, які прывабіць іх. 
Выйсці насустрач
28.11.2014 12:24
Магчыма, многія памятаюць, як Балаама збянтэжыла ўпартасць асліцы, якая не хацела рухацца наперад, але ніяк не тое, што яна пачала на чалавечай мове задаваць яму пытанні. Уяўляю сабе, каб мая «Шкода» раптам спыталася: «Чаму ты здзекуешся з мяне? Ці я хоць раз цябе падвяла?» Ох, нават не ведаю, што са мной было б...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Папа Францішак

Спагадлівасць - гэта праява Божай
Міласэрнасці, адзін з сямі дароў Святога Духа