19 сакавіка ў паўсюдным Касцёле адзначаецца ўрачыстасць святога Юзафа — Абранніка Найсвяцейшай Панны Марыі.
Звестак пра св. Юзафа ў Евангеллі зусім няшмат. Евангелісты прысвяцілі яму 26 вершаў, а яго імя згадваецца 14 разоў — даволі скупая інфармацыя. Крыху больш пра святога Юзафа можна даведацца з апокрыфаў, аднак у іх утрымліваецца шмат легенд і пазнейшых паданняў, праўдзівасць якіх немагчыма праверыць.
Можна з упэўненасцю сцвярджаць, што св. Юзаф паходзіў з роду біблейскага караля Давіда. Пра гэта сведчыць ягоны радавод, які падае св. евангеліст Мацвей.
Аднак генеалогія, пададзеная св. Лукою, істотна адрозніваецца ад Мацвеевай. Ужо ў старажытнасці выказваліся меркаванні, што Лука, які перадае шмат падрабязнасцяў з жыцця Панны Марыі, прывёў таксама і Яе радавод. Паводле закона левірату, у адпаведнасці з якім чалавек, які паміраў, не маючы сына, лічыўся бацькам сына свайго брата, св. Юзаф мог насамрэч быць сынам Якуба, а разам з тым лічыцца сынам ягонага брата Элія, які ў хрысціянскай традыцыі мае таксама імя Яўхім і які быў бацькам Найсвяцейшай Панны Марыі.
Многія сучасныя біблісты лічаць, што радавод, пададзены ў Евангеллі паводле св. Лукі, можа быць пералікам продкаў Марыі, а таксама продкаў Юзафа паводле закона левірату.
Нягледзячы на каралеўскае паходжанне, св. Юзаф быў чалавекам бедным і на жыццё зарабляў цяслярствам і сталярным рамяством.
Паводле св. Юстына, які жыў непасрэдна пасля апостальскіх часоў, Юзаф майстраваў драўляныя сохі, ярмы для валоў і іншыя сельскагаспадарчыя прылады.
Заручаны з Марыяй, Юзаф стаў перад абліччам таямніцы цудоўнага Зачацця. Ён не быў паводле цела бацькам Езуса, хоць лічыўся ім у адпаведнасці з юдэйскімі законамі як сужонак Марыі. Хоць Дзева нарадзіла Хрыста без удзелу мужчыны, аднак па законе і для супольнасці Юзаф быў бацькам Езуса. Менавіта так яго і называюць у Евангеллі. Таму для евангелістаў было так важна падкрэсліць, што Юзаф паходзіў з роду Давіда, як гэта прадказвалі прарокі.
Калі Юзаф даведаўся, што Марыя чакае нараджэння Дзіцяці, ён, ведаючы, што не з’яўляецца Яго бацькам, вырашыў паціху знікнуць з Яе жыцця, каб не скампраметаваць і не зняславіць Яе. Аднак, даведаўшыся ад анёла пра таямніцу Дзявочага Зачацця, ён прыняў Марыю ў свой дом.
Падпарадкоўваючыся дэкрэту цэзара аб перапісе насельніцтва, ён скіраваўся разам са сваёй Абранніцай у Бэтлеем, дзе падчас гэтага падарожжа і нарадзіўся Езус. Пасля абрэзання Дзіцяці і ахвяравання Яго ў святыні Юзаф бярэ Марыю з Дзіцем і разам з імі ўцякае ў Егіпет ад пераследу Ірада. Пасля смерці жорсткага тырана яны вяртаюцца ў Назарэт.
Апошні раз св. Юзаф з’яўляецца на старонках Новага Запавету падчас пілігрымкі з дванаццацігадовым Езусам у Ерузалем. Падчас публічнага служэння Езуса мы не сустракаем аніводнага ўспаміну пра св. Юзафа. Гэта дае магчымасць здагадвацца, што ў той час ён ужо не жыў.
У такім выпадку св. Юзаф меў на зямлі самы цудоўны адыход у вечнасць, які толькі можна сабе ўявіць, паколькі ў гэты момант з імі былі сам Езус і Яго Найсвяцейшая Маці.
Магчыма, менавіта з гэтай прычыны св. Юзаф традыцыйна лічыцца апекуном добрай смерці.
Культ св. Юзафа, вядомы на хрысцяінскім Усходзе з IV ст., на Захад прыйшоў на чатыры стагоддзі пазней. Свята ў яго гонар пачало адзначацца 19 сакавіка з Х ст.
Найвышэйшага развіцця культ св. Юзафа дасягнуў у Каталіцкім Касцёле толькі ў ХХ ст.
Св. папа Ян ХХІІІ дадаў яго імя ў Першую Эўхарыстычную малітву — Рымскі канон, а таксама абвясціў святога абранніка Панны Марыі апекуном Другога Ватыканскага Сабору і ўсяго паўсюднага Касцёла. У адпаведнасці з рашэннем папы Бэнэдыкта XVI, якое было абвешчана ягоным наступнікам папам Францішкам, у 2013 г. імя св. Юзафа было дададзена ва ўсе Эўхарыстычныя малітвы.
