Пад дэвізам «Мама, тата, я — святая сям’я» ў мінскай парафіі Св. Яна Евангеліста і Максімільяна Кольбэ 12 лістапада прайшоў другі Баль Усіх Святых.
На баль завіталі і святы Марцін, і святая Рыта, і святы Ян Павел ІІ, і святая Агнешка. Усяго прышло каля 200 (!) «святых».
«З майго досведу такія балі рабіліся як нейкі адказ на Хэлоўін, шырока распаўсюджаны ў свеце і ў значна меншай ступені ў Беларусі, — распавядае пробашч парафіі кс. Алег Шпець. — Аднак мэта, якую мы ставім, накіравана не столькі супраць чагосьці, але на тое, каб паказаць, што святасць можа быць радаснай, што быць святым не сумна; мы хочам заахвоціць людзей да святасці. Баль — гэта спосаб адкрыць для сябе постасці святых, пазнаёміцца з імі, каб пазней стаць да іх падобнымі».
Паводле слоў святара, адметнасцю сёлетняга балю стала не толькі святасць дзяцей, але ўсёй іх сям’і:
«У гэтым годзе мы хацелі падкрэсліць не толькі паасобную святасць, але святасць усёй сям’і, каб нашыя сем’і задумаліся, як ідуць да святасці яны, — дадае кс. Алег. — Таму мы прасілі, каб і бацькі па магчымасці пераапрануліся ў каго-небудзь са святых і таксама святкавалі разам са сваімі дзецьмі».
Марына Пашкевіч, адна з арганізатараў балю, адзначыла, што ідэя зрабіць свята больш сямейным прыйшла спантанна:
«Неяк прыйшло на думку, што да святасці трэба ісці не ў адзіноце, а ўсёй сям’ёю разам. Вельмі файна, што сем’і адгукнуліся і самі заангажаваліся ў падрыхтоўку свята, бо як кажуць, лепш за бацькоў для сваіх дзяцей не зробіць ніхто».
Баль праходзіў у мясцовым Палацы Культуры. Сцэна была дэкаравана так, быццам трапляеш адразу на Неба. Ну, вядома, дзе ж яшчэ прабываць святым? На ўваходзе з ключамі ад брамы ўсіх сустракаў «святы Пётр» і рабіў дрэс-кантроль: каб прайсці, трэба было абавязкова быць у касцюме якога-небудзь святога.
Багдан Сырыца, 10 гадоў:
«Я вырашыў апрануцца ў святога Мікалая. Ідэя была мая, а зрабіць касцюм дапамагалі бацькі. Святы Мікалай дапамагае жанчынам, дзецям і маракам, калі яны трапляюць ў бяду. І яшчэ ён прыходзіць на Божае Нараджэнне і дорыць падарункі».
Ягор Чайка, 12 гадоў:
«Я ў касцюме святога Хасэ. Ён мяне здзівіў сваімі ўчынкамі і сваёй мужнасцю, я вырашыў стаць падобным да яго».
Вераніка Новікава, 8 гадоў:
«Сёння я — святая Вераніка, таму што маё імя Вераніка! Я ведаю пра святую тое, што яна дала Езусу хустку выцерці твар, калі яго вялі на Галготу».
Данік Свірыдовіч, 8 гадоў:
«Мне падабаецца святы Данііл. Цар кінуў яго ў яму з ільвамі, але Бог не дазволіў ільвам зжэрці святога Данііла і ён застаўся жывы».
Танцы, конкурсы, розныя заданні і шмат сюрпрызаў чакалі юных і не вельмі святых — падабраць ключ да Божага Валадарства, знайсці рэчы, якія дапамагаюць імкнуцца да Бога, распазнаць перашкоды на шляху да Неба. І, канешне, салодкі пачастунак — ну як не паспрабаваць Неба на смак?!
Адзін з конкурсаў знаёміў з тым, якімі былі святыя ў маленстве і якімі яны сталі, калі выраслі. Такое параўнанне вучыць, што да святаці трэба ісці ўсё жыццё, з дзяцінства.
Падчас балю былі падведзены вынікі конкурса малюнкаў. Усе ўдзельнікі атрымалі дыпломы, а пераможцы — прызы. Каралеву і караля балю ўдзельнікі выбіралі самі. Імі сталі «святая Марыя з Фацімы» і маленькі «святы Максімільян Кольбэ».
Увесь вечар дзеці вучыліся быць святымі і шукалі адказ на пытанне што такое святасць?». А дарослыя, мабыць, і так ведаюць адказ, хоць у кожнага ён свой.
Як прызналася Алена Манчынская, сям’я якой у поўным складзе прыйшла на баль, святасць для яе сям’і «гэта любіць адно аднаго, дамамагаць адно аднаму і жыць так, каб іншым было добра быць побач».
