У III нядзелю Вялікага посту, якая сёлета прыпадае на 19 сакавіка, у Каталіцкім Касцёле ў Беларусі традыцыйна адзначаецца Нацыянальны дзень «Карытас». З гэтай нагоды Канферэнцыя Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, як і штогод, скіроўвае сваё пасланне.
«Прашу вас, браты, праз літасць Божую: аддайце целы вашыя
на ахвяру жывую, святую, прыемную Богу як разумнае служэнне вашае» (Рым 12, 1).
Паважаныя святары, кансэкраваныя асобы, дарагія браты і сёстры ў Хрысце Пану!
Кожны дзень чалавек знаходзіцца ў пошуку рэалізацыі сваіх жаданняў і патрэбаў. Аднак, дасягаючы пастаўленай мэты, рэалізаваўшы свае жаданні, чалавек адчувае задавальненне толькі на кароткі час. І так усё жыццё: як быццам чалавечае існаванне зводзіцца толькі да таго, каб задавольваць свае эгаістычныя патрэбы, з-за чаго ў выніку ўзнікае толькі стомленасць і яшчэ большая незадаволенасць тым, што чалавек мае. Той, хто не выходзіць з цеснага кола выключна матэрыяльных інтарэсаў і клопатаў, паступова страчвае сапраўдны сэнс свайго існавання на зямлі і расчароўваецца ў жыцці, часам нават у росквіце сваіх чалавечых сілаў і магчымасцяў.
Чаму так адбываецца ў нашым жыцці? Чаму мы ўсё часцей страчваем асалоду ад жыцця, а нават і яго сэнс?
Калі паглядзім на свет вакол нас, заўважым шмат болю і смутку сярод людзей. Прыклады могуць быць розныя. Бацькі, якія жылі толькі для сваіх дзяцей. Калі тыя пакінулі родны дом і ў доме, дзе раптам стала ціха, з’явілася нічым не запоўненая пустка, у сэрцах бацькоў запанаваў смутак і з’явілася пачуццё страты. Поўны сілаў малады чалавек, амбітны і здольны, якому здавалася, што ён усё можа, ужо на пачатку жыцця раптам траціць надзею, бо хвароба або цяжкая траўма прыкавала яго да ложка. Яшчэ ўчора моцны і ўпэўнены ў сабе мужчына кіраваў людзьмі, працуючы на вялікім прадпрыемстве, а сёння ён усё страціў і няголены, неахайна апрануты, брудны стаіць на вуліцы і просіць міласціну…
Усё гэта можа знеахвочваць, пазбаўляць волі да барацьбы, або наогул прывесці да роспачы з-за пачуцця немагчымасці штосьці змяніць да лепшага.
Абудзіцеся, браты і сёстры, пазбаўцеся ад дэматывуючай дзейнасці сатаны і ўзгадайце словы прарока Ісаі: «Не бойся, бо Я з табою; не бянтэжся, бо Я — Бог твой; Я ўмацую цябе і дапамагу табе, і падтрымаю цябе правіцаю праўды Маёй» (пар. Іс 41, 10).
Гэта — першы крок да ўсведамлення чагосьці большага, чым проста механічнае існаванне ў бессэнсоўнасці. Наша вера заклікае нас да больш шырокага выкарыстання нашых магчымасцяў і пажаданняў. Заклікае нас да любові ў служэнні. Бо менавіта ўсведамленне сэнсу служэння і яго выкананне, асабліва ў сучасным свеце, дае магчымасць выйсці з пачуцця дэпрэсіі і страты сэнсу жыцця.
Пра гэта нагадвае вучэнне Касцёла ў сферы яго службовай місіі — дыяканіі. Дыяканія або прысвячэнне сябе абавязкам любові і служэння, якое здзяйсняецца супольна і арганізавана, стала часткай фундаментальнай структуры Касцёла (пар. Deus сaritas еst, 21). Служэнне для кагосьці, а не для сябе. Толькі тады, калі мы навучымся жыць самаахвярна, як гэта рабіў дзеля нас Езус Хрыстус, а таксама будзем наследаваць Езуса і многіх святых, мы навучымся і зможам быць шчаслівымі.
Гэтае служэнне выплывае з любові да бліжняга, пра што нам нагадвае папа Бэнэдыкт XVI: «Любоў да бліжняга, якая грунтуецца на любові да Бога, з’яўляецца, перш за ўсё, абавязкам кожнага веруючага, а таксама абавязкам усёй касцёльнай супольнасці, на кожным яе ўзроўні: ад мясцовай супольнасці праз мясцовы Касцёл аж да паўсюднага Касцёла ў яго глабальным вымярэнні. Касцёл як супольнасць абавязаны практыкаваць любоў» (пар. Deus сaritas еst, 20). Працягваючы гэтую думку, мы гаворым пра ахвярнае служэнне ў адносінах да кожнага чалавека.
Сёння ў многіх сацыяльна важных праектах значную ролю адыгрываюць валанцёры. Гэта людзі, якія ахвяруюць свой час служэнню іншым; тым, хто знаходзіцца ў патрэбе: хворым дзяцям, самотным састарэлым і гэтак далей. Валанцёры часта аб’ядноўваюцца ў добраахвотніцкія супольнасці і ствараюць цэлыя праекты дапамогі ў ахвярным служэнні. У валанцёрскім руху шырока ўдзельнічае не толькі моладзь, але людзі розных узростаў, якія зразумелі, як можна быць шчаслівымі заўсёды. Быць шчаслівым не таму, што ты багаты матэрыяльна, маеш добрую працу і сёння ў цябе ўсё добра ў сям’і. Быць шчаслівым таму, што ты бачыш твар бліжняга, які ўчора быў панурым, а магчыма, і са слязьмі бездапаможнасці на вачах, а сёння ўсміхаецца, бо да яго прыйшлі валанцёры і дапамаглі, падтрымалі ў цяжкую хвіліну.
Сёння «Карытас» заклікае вас, паважаныя святары, кансэкраваныя асобы, дарагія вернікі, фармаваць свае сэрцы для служэння, напаўняючы іх самаахвярнай любоўю і альтруізмам. Мы запрашаем вас супольна паразважаць над магчымасцю стварэння ініцыятыўных валанцёрскіх групаў пры парафіях, якія стануць вялікай апорай у практычным сведчанні Божай любові ў нашым грамадстве. А галоўнае, гэтае заданне напоўніць жыццё кожнага з вас новым і сталым імкненнем атрымліваць пачуццё радасці ў радасці іншага чалавека.
Вяртаючыся да пытання, чаму чалавек страчвае сэнс жыцця, і задумваючыся над мэтай, якую мы хацелі б рэалізаваць у будучыні, заўважым, што толькі заўсёды актуальныя і непрамінальныя справы веры і дзейнасць, напоўненая маральнымі і этычнымі каштоўнасцямі, дапамагаюць чалавеку знайсці сябе, знайсці сэнс у сваім штодзённым жыцці.
Жадаючы плённага духоўнага перажывання дня «Карытас» і Вялікага посту, ад сэрца благаслаўляем.
Каталіцкія Біскупы Беларусі
