Апошнія штрыхі да свайго заплечніка, які ўжо сабраны ў дарогу. І гэтыя апошнія штрыхі — пару памятак пра Беларусь, якія разам з агульным уражаннем пра свой народ ты пакінеш, калі будзеш госцем.
Госцем у суседзяў-палякаў і ўдзельнікам СДМ-2016 у Кракаве.
Я ж бяру штосьці льняное: абрусы, сурвэткі, апазнавальную вышымайку, вышыванку, а таксама салодкі пачастунак, якога ў Польшчы хутчэй за ўсё не знойдзеш: у гэты раз выбар упаў на зефір у шакаладзе.
Далучаю да набору рэчаў настрой і настроенасць, якія пачалі гартавацца і складвацца яшчэ з таго часу, хіба, як вырашыла, што паеду ў Кракаў на сустрэчу з Папам Францішкам.
Як я стала ўдзельнікам СДМ
Каб стаць удзельнікам СДМ, я далучылася да групы моладзі з парафіі Маці Божай Будслаўскай у Мінску.
Мы ўжо ведалі, што Дні дыяцэзіі, якія адбываюцца за пяць дзён да непасрэднага ўдзелу ў СДМ у Кракаве, будуць у парафіі, што недалёка ад польска-беларускага горада Беластока, у дыяцэзіі Ломжыцкай.
Нас павінна было прыехаць каля 30 чалавек, але прыехала крыху менш.
Шлях да парафіі ў Саколах, якая нас гасцінна прыняла, быў не такі складаны: спачатку быў цягнік Мінск-Гродна, дзе мы занялі ўсяго толькі паўвагона, а потым аўтобус з Гродна да Беластока, які перавёз нас паспяхова праз мяжу, прынамсі без чалавечых і рэчыўных страт.
На вакзале ўжо чакаў спецыяльны аўтобус да Саколаў, на якім большасць радасных, але стомленых пілігрымаў, у дрымоце, але і ў радасці даехала да пункту прызначэння, дзе ўжо чакалі велічная святыня і парафіяне з Саколаў і вакольных вёсак.
Прайшлі прывітанне і сустрэча, ужо вочная, бо завочная адбылася дзён 10 таму, калі моладзь з Мінска даслала невялікі — на тры хвіліны — фільм пра тое, каб паказаць свой твар.
Адбыліся святая Імша, вечаровая адарацыя і прывітанне ад мясцовай гміны. Так скончыўся дзень першы.
21 ліпеня пасля ранішняй Імшы выехалі ў сталіцу Польшчы Варшаву. Ад парафіі ў Саколах гэта каля дзвюх з паловай гадзін на аўтобусе.
У Варшаве ўжо можна было адчуць, што гасцей Польшча назбірала. Усмешкі ад гасцей з Партугаліі, Італіі, Нікарагуа, Гватэмалы, Венесуэлы, а таксама Беларусі, бо ў старым горадзе наша група сустрэла моладзь з парафій, якімі апякуюцца айцы міхаліты.
Айцы міхаліты пачаставалі варшаўскім марозівам.
Між тым, сапраўды, Варшава ўжо пакрыху стварае атмасферу, якая папярэднічае Кракаву… Розныя колеры скуры, розныя мовы, розныя тэмпераменты. Спевы, танцы, усмешкі і знаёмствы.
Так і хочацца заспяваць і затанчыць нешта сваё, і наша група не стрымалася і заспявала. На плошчы пад помнікам каралю, які калісьці перанёс сталіцу з Кракава ў Варшаву, загучала і беларускае…
І яшчэ будзе гучаць…
(Працяг будзе)
Дзённік вядзе Аксана Ючкавіч
