«Прыйдзі, Дух Святы, напоўні сэрцы сваіх верных і запалі ў іх агонь сваёй любові»
Дарагія браты і сёстры!
Сёння Паўсюдны Касцёл узгадвае той урачысты момант, калі апосталы, сабраныя ў Вячэрніку, атрымоўваюць абяцанне Айца — Духа Святога. Узброіўшыся моцаю з вышыні, яны ідуць у свет, каб занесці збаўленне ў самыя аддаленыя куткі зямлі. Каб усе народы спазналі міласэрнасць Бога.
Мы таксама, як Хрыстовыя вучні цяперашняга часу, з радасцю прагнем прыняць дары Духа Святога, каб выдатна выконваць Божую волю. Каб яе адчытаць у сваім жыцці і верна ажыццявіць. Асабліва сёння хочацца паўтарыць словы святога Яна Паўла ІІ: «Няхай сыдзе Дух Твой! Няхай сыдзе Дух Твой! І адновіць аблічча зямлі — гэтай зямлі!»
Дарагія! Для нас вельмі патрэбная гэтая аднова ў Духу Святым. Для нашай зямлі, для нашых сем’яў, для кожнага з нас індывідуальна. На працягу Велікоднага перыяду мы шмат разважалі аб еднасці, супакоі і радасці. Гэтыя цноты былі характэрнымі для першай супольнасці Касцёла, якую ажывіў Дух Святы. Сёння нам таксама патрэбныя гэтыя цноты, каб нашае жыццё мела ў сабе водар Хрыстовага збаўлення. Хрыстус Уваскрослы, які ўзыйшоў да Айца, дае нам Суцяшальніка, Духа праўды, каб мы, трываючы ў еднасці, былі годныя тых дароў і абяцанняў, якія нам аб’явіў Езус Хрыстус.
Паколькі нам трэба заўсёды ўзрастаць у будаванні хрысціянскага жыцця, то вельмі важна свядома перажываць сённяшнюю ўрачыстасць, якая штогод прыносіць вялікія духоўныя плёны для супольнасці ўсяго Паўсюднага Касцёла. Гэта не проста гістарычны ўспамін тых далёкіх часоў, калі вучні спазналі ў сваім жыцці Спасланне Духа Святога. Гэта быў толькі пачатак, нараджэнне Касцёла. Сёння мы нанава перажываем падзеі Вячэрніка і, дзякуючы веры, адкрываем сэрцы на духоўныя скарбы Духа Святога.
Адным з такіх скарбаў з’яўляецца Божае слова, праз якое Бог дакранаецца да нашага сэрца. У гэтым духу варта разумець сённяшнюю літургію слова. Першае і другое біблійныя чытанні паказваюць нам вельмі важны аспект нашага жыцця, якім з’яўляецца еднасць. «Калі настаў дзень Пяцідзясятніцы, усе былі разам на адным месцы». Гэты аспект вельмі важны, бо на ім грунтуецца жыццё ўсёй касцёльнай супольнасці. Еднасць — гэта істотная рыса Касцёла. Першае чытанне падкрэслівае вялікае значэнне Вячэрніка, дзе між іншым Езус пакінуў Сябе ў Эўхарыстыі. Гэты самы Вячэрнік, месца, дзе пануе еднасць Касцёла, — становіцца асаблівым месцам, куды сыходзіць Дух Святы ў выглядзе языкоў агню. «І раптам узняўся шум з неба, нібы павеў моцнага ветру, і напоўніў увесь дом, дзе сядзелі яны. І з’явіліся ім языкі падзеленыя, быццам ад агню, і затрымаліся на кожным з іх. І напоўніліся ўсе Духам Святым».
Сёння месцам Вячэрніка становіцца нашая святыня, нашая парафіяльная супольнасць, мы, якія прагнем умацавання ў Духу Святым. Мы хочам быць падрыхтаванымі да той місіі, якую пажадаў нам даць Бог, каб нам быць у сваім жыцці сведкамі Хрыста Уваскрослага. Не сумаваць і маркоціцца, як тыя, хто не мае надзеі. Таму сёння мы разам злучаемся ў вызнанні праўды, што Бог прысутны сярод нас, а мы трываем у Ім. Ён сам ажыўляе і натхняе нашую супольнасць, а мы да Яго прыходзім, каб з гэтага натхнення будаваць паводле веры сваё хрысціянскае жыццё. Таму еднасць у веры нам проста неабходная.
Наступны важны пункт сённяшняга Божага слова знаходзіцца ва ўрыўку Евангелля. Святы Ян кажа: «Узрадаваліся вучні, убачыўшы Пана». Як бачым, для першай супольнасці Касцёла быў характэрны не толькі страх перад юдэямі, але перш за ўсё радасць ад сустрэчы з Езусам Хрыстом. Гэтая незвычайная сустрэча праганяла ўсялякую боязь, бо прысутнасць Езуса Хрыста стварала зусім іншую атмасферу, у якой прабывалі вучні. І кожная сустрэча з Хрыстом Уваскрослым прыносіць вучням вялікую радасць.
Перш за ўсё радасць выклікана тым, што сам Збаўца прысутны ў сваім Касцёле і што Ён з намі да канца свету. Ён нас не пакінуў, як сам сцвярджае. «Вось Я з вамі ва ўсе дні аж да сканчэння веку». І гэтая вестка напаўняе нас сёння радасцю, што ў Езусе Хрысце, Галаве містычнага Цела, якім з’яўляецца Касцёл, мы з’яднаныя з Богам. Наш сённяшні ўдзел у Божым слове і ў Эўхарыстыі – гэта наш Вячэрнік, дзе мы спазнаём блізкасць нашага Пана. Сёння той першы Касцёл, аб якім апавядаюць Дзеі апосталаў, як і Касцёл, які стварае наша парафіяльная супольнасць, перажывае радасць сустрэчы ад прыйсця Пана. Сёння і на нашую супольнасць сыходзіць Дух Святы ў ціхім натхненні і дае нам гэтую глыбокую радасць, якую зараз перажываем у літургіі.
І яшчэ адзін аспект, на які варта звярнуць увагу, – гэта вобраз, праз які святы Павел параўноўвае жыццё Касцёла да містычнага Цела Езуса Хрыста. «Як цела адно, але мае многа членаў, якія, хоць іх шмат, складаюць адно цела, так і Хрыстус. Бо ўсе мы адным Духам ахрышчаныя ў адно цела, юдэі ці грэкі, нявольнікі ці свабодныя, і ўсе напоены адным Духам».
Усе мы ствараем еднасць у Езусе Хрысце праз Духа Святога. Таму варта пераапрануцца ў новага чалавека, адроджанага ў Хрысце. Каб нашая еднасць была сапраўднай і моцнай. Езус — сапраўдная дарога, для кожнага хрысціяніна. Калі мы хочам быць сапраўднымі хрысціянамі, нам трэба крочыць гэтай дарогай, а каб крочыць, нам трэба быць рашучымі і станоўчымі. Мы не можам быць халаднаватымі, нам таксама нельга сцвярджаць што святасць – гэта штосьці незвычайнае і не для нас. Мы пакліканыя праз ласку да святасці, таму нам трэба адкрыць свае сэрцы Духу Святому, каб у сабе стварыць новага чалавека, які жыве не паводле цела, а паводле духа. Калі мы даверым нашае духоўнае жыццё, ды і наогул усё нашае зямное жыццё, ласцы Духа Святога, то, напэўна, Ён нас пакіруе правільным шляхам. Учыніць, што мы будзем вернымі і паслухмянымі голасу і наказам Пана. Гэтым духам жыў першы Касцёл, той жа дух пануе і ў нашай супольнасці зараз.
Умілаваныя! Апосталы, калі напоўніліся Духам Святым, пачалі размаўляць на розных мовах так, што іх выдатна разумелі: парфяне і мідзяне, эламіты, і жыхары Месапатаміі, Юдэі і Кападокіі, Понта і Азіі, Фрыгіі і Памфіліі, Егіпта і частак Лівіі, рымляне, юдэі і празеліты, крыцяне і арабы. Сёння гэты дар Духа Святога развіўся ў Паўсюдным Касцёле, таму што Ён, Касцёл, размаўляе на значна большай колькасці моваў, якія зараз цяжка і пералічыць. Дары Духа Святога заўсёды служаць дабру супольнасці Касцёла і асвячэнню кожнага верніка. Таму сёння з пакораю просім, каб Дух Святы, якога мы прагнем атрымаць, надзяліў нас патрэбнымі дарамі, асабліва дарам еднасці, супакою і сапраўднай хрысціянскай радасці, бо ўсё гэта спрыяе памнажэнню цноты любові, якая займае цэнтральнае месца ў хрысціянскім жыцці. Амэн.
