«Пакажы нам, Пане, сваю міласэрнасць і дай нам сваё збаўленне»
Дарагія браты і сёстры!
Сёння, у другую нядзелю Адвэнту, Евангелле распавядае нам пра Яна Хрысціцеля, якога прарок Ісая называе анёлам, пасланым Богам, а таксама голасам таго, хто кліча ў пустыні: «Падрыхтуйце дарогу Пану, раўняйце сцежкі Яму».
Гэтыя словы гучаць на працягу многіх стагоддзяў і даходзяць да нас, становячыся не менш актуальнымі ў наш час. Нам таксама, як некалі сучаснікам Яна Хрысціцеля, трэба перажыць навяртанне, каб сустрэцца з Езусам Хрыстом.
Час Адвэнту заахвочвае і спрыяе гэтай сустрэчы, таму нам патрэбна рашучае навяртанне – гэта значыць выйсці насустрач прыходзячаму Хрысту. Гэта таксама значыць пакінуць той лад жыцця, які не спрыяе наследаванню Хрыста. А выйсці насустрач прыходзячаму Хрысту можам з радаснай вераю на простай сцежцы нашага жыцця, якая і вядзе да Хрыста.
Вось чаму сёння чуем заклік Яна Хрысціцеля: «Падрыхтуйце дарогу Пану, раўняйце сцежкі Яму». Бо калі выпрастуем дарогу свайго жыцця, то перажывем сапраўднае навяртанне. Мы будзем перакананыя ў тым, што Бог, які заўсёды нам верны, пераможа ў нас усё тое, што не паходзіць ад Яго і да Яго не вядзе.
Таму, дарагія браты і сёстры, Адвэнт – гэта час чакання і надзеі. Але не час пасіўнага чакання – наадварот: час чакання ў руплівасці да малітвы, да Божага слова і справаў міласэрнасці. Праз гэта мы рыхтуем дарогу Пану.
Што значыць выйсці насустрач Адкупіцелю? Калі задумацца, то можам прыйсці да высновы, што дзеля гэтага нам патрэбна наша актыўнасць. Бо калі чалавек хоча з кімсьці сустрэцца, яму перш за ўсё трэба вырушыць з месца. І Адвэнт у такім значэнні для нас, дарагія браты і сёстры, з’яўляецца спрыяльным перыядам, калі можна рэалізаваць гэту актыўнасць – вырушыць з месца.
Аднак самога вырушэння мала: патрэбна штосьці большае, а менавіта змена жыццёвай паставы. Духоўная лянота ў сваю чаргу нас аддаляе ад Бога. У яе выпадку атрымоўваецца, што мы не імкнемся сустрэцца з Богам, але ад Яго ўцякаем. Можам узгадаць шмат веруючых, якія ў практыкаванні сваёй веры засталіся на ўзроўні дзіцячых малітваў або прымусовай нядзельнай Імшы.
Умілаваныя, калі мы насамрэч хочам сустрэцца з Панам, нам трэба вызваляцца з духоўнай ляноты, як таксама і з духоўнага недаразвіцця. Калі мы свае памылкі бачым і ў нас ёсць жаданне іх выправіць – гэта ўжо вельмі вялікі прагрэс у нашым духоўным жыцці. Засталося толькі яго актывізаваць.
Наступным вельмі важным крокам у сустрэчы з Панам з’яўляецца абранне правільнага кірунку. Паглядзіце: немагчыма з кімсьці сустрэцца, калі людзі ідуць у адваротных накірунках. Калі кажам аб сустрэчы з Месіяй-Хрыстом, то наш няправільны накірунак праяўляецца ў немаральных паводзінах, у парушэннях Божых запаведзяў, калі жывем нязгодна з наказам Хрыста, адносна любові да Бога і бліжняга. Нельга спаткаць Хрыста, калі чалавек грашыць штораз больш і замест пакаяння толькі апраўдваецца. Усё гэта і з’яўляецца тым няправільным накірункам, які нас ніколі не прывядзе да сустрэчы са Збаўцам.
І яшчэ ёсць адзін істотны элемент у гэтым выйсці насустрач. Трэба быць уважлівым, каб не размінуцца з асобаю, з якой жадаеш сустрэцца. Бо здараецца так, што можна прайсці міма і не заўважыць таго, з кім хочаш сустрэцца. Калі жадаеш сустрэцца з Хрыстом, дарагі брат, дарагая сястра, трэба ўмець распазнаваць знакі, якія Бог паказвае ў маім жыцці. Гэта значыць, праз пэўныя жыццёвыя здарэнні, як радасныя, так і сумныя, ці, можа, нават трагічныя, трэба ўмець распазнаць волю Бога, умець перад Ім скарыцца, але толькі ў пакоры, а не ў бяссіллі ці нянавісці або роспачы.
Дарагія! Сутнасцю гэтай сустрэчы ці выхаду насустрач, аб якім мы разам з вамі разважаем у святле сённяшняга Божага слова, з’яўляецца станоўчы вынік гэтай сустрэчы. Сустрэча з Панам павінна прынесці плёны ў нашым жыцці. Святы Ян Павел ІІ казаў: «Увесь пілігрымуючы Касцёл духоўна выходзіць на сустрэчу з даўгачаканым Месіяй. Бог – гэта Той, хто прыходзіць: прыйшоў да нас у асобе Езуса Хрыста і надалей прыходзіць у сакрамэнтах Касцёла і ў кожным чалавеку, які патрабуе дапамогі, і Ён прыйдзе напрыканцы часоў у хвале. Таму Адвэнт з’яўляецца часам асаблівай увагі і чування, ажыўленага любоўю і надзеяй і якое выражаецца ў малітве праслаўлення і просьбы, разам з учынкамі братэрскай любові…»
Умілаваныя браты і сёстры ў Хрысце! Асоба святога Яна Хрысціцеля, якую сёння Евангелле прадстаўляе як голас у пустыні, які заклікае да выпроствання сцежак Пану, цудоўна ўпісваецца ў гэтае адвэнтавае чуванне. Ян Хрысціцель з’яўляецца выдатным прыкладам таго, як такое чуванне ў жыцці рэалізаваць. Мы таксама можам стаць падобнымі да Яна Хрысціцеля, калі паслухаем ягоны заклік адносна навяртання – быць верным Хрысту, якога абвяшчаеш, жыць тым, у што верыш і чаму навучаеш.
Здаецца, так усё проста, але і складана адначасова. Гэта праца не аднаго дня, а ўсяго жыцця, а паколькі мы маем гэты дар жыцця, то нельга марнаваць ніводнай нагоды, якая нас можа наблізіць да Бога. Важна памятаць аб чаканні Пана, на якое асаблівую ўвагу звяртае перыяд Адвэнту, каб стварыць у сваім сэрцы годны плод пакаяння, і тады нашая сустрэча з Хрыстом праз веру будзе адчувальна ўжо зараз. Амэн.
