У велапілігрымку ў Нацыянальны санктуарый Маці Божай Будслаўскай сёлета выбраліся 39 чалавек. За тры дні яны праехалі 172 кіламетры.
Адным з удзельнікаў пілігрымкі быў і фатограф Павал Хадзінскі. У яго аб’ектыў трапілі не толькі пілігрымы, але і людзі, прырода і навакольныя мясціны, праз якія трымалі шлях раварысты.
Кожны з тых, хто ехаў у Будслаў, меў у сэрцы свае прычыны на гэтую дарогу. Паслухаем 14-гадовага Жору і 19-гадовага Рустама.
«Я трэці раз еду на роварах у Будслаў, і ўвогуле ў Будслаў, — прызнаецца Жора. — Першы раз з сабой мяне ўзяў тата. Мне спадабалася — сам працэс, круціць педалі.
У касцёл водзяць бацькі, сам бы я хадзіў, напэўна, не часцей за раз на тыдзень. У пілігрымку я запрашаў паехаць са мною сябра, але ў апошні момант у яго не атрымалася», — заключае падлетак.
Для Рустама ў пілігрымцы, як адзначае ён сам, самае цікавае — маліцца разам з іншымі ў супольнасці.
«У мяне ёсць пытанні, якія застаюцца ў маёй галаве, я не магу іх вырашыць зараз, але малюся ў іх вырашэнні.
У касцёл мяне прывяла мама яшчэ калі я быў зусім маленькім. Пасля двухгадовага перапынку хаджу да гэтага часу. Амаль усе мае сябры — вернікі, таму таксама і з гэтай прычыны я люблю хадзіць у касцёл.
У пілігрымцы люблю ехаць, размаўляць з людзьмі, ды ў самім Будславе падабаецца. Што будзе са мною далей — не ведаю, можа, увогуле захачу стаць ксяндзом».
