Перад першымі днямі лістапада традыцыйна на могілках прыбіраюць. Па-аднаму. Сем’ямі. Цэлай парафіяй. Добрая традыцыя.
Апошнімі днямі я не раз заходзіў на могілкі — паглядзець, як там парадак. Ці не зрабіў хто якой шкоды пасля таго, як мае парафіяне там папрацавалі.
І ў мінулым годзе, і сёлета, і падчас нашых «суботнікаў», і ўжо пасля іх я заўважаў крыжы, выкінутыя разам са смеццем. Вядома ж, драўляны крыж з часам падгніе, пачарнее, ужо не так прыгожа выглядае на магіле блізкага чалавека. Нашмат лепш сведчаць пра нашу памяць пра памерлых гранітныя ці мармуровыя помнікі з пазалотай і ўсмешлівым тварам на фотаздымку. А стары крыж ужо не патрэбны. Што старое, тое на сметнік.
І не варта думаць, што католікі так не паступаюць, стараючыся выкарыстаць для апраўдання даўнюю рану падзелу паміж хрысціянамі. Са сметніка даводзілася выцягваць і чатырохканцовыя крыжы, і шасціканцовыя.
Ну, можна сказаць, людзі не свядомыя, не навучаныя.
Праходжу між шэрагамі магіл далей. Тут прыгожа прыбрана. Там сціпла, але чысценька. І вось там магілка занядбаная, навокал яе… бур’ян, кустоўе, з якой выстае пахілены помнік, а замест надмагілля — куча смецця.
Людзі ж не свядомыя, не навучаныя.
Можна доўга змагацца з Хэлоўінам, ідэалогіяй гендару і непарадкам на могілках. Але гэта ўсё — толькі вонкавыя праяўленні чагосьці глыбейшага.
Стары крыж выкінуты.
Чалавек шукае паратунку ў нечым новым. Несвядомы праўды. Не пачуўшы праўду пра тое, што збаўленне можа даць толькі Той, хто з любові за нас памёр на крыжы.
