24 ліпеня ў Касцёле адзначаўся ўспамін святога Шарбэля. Святы Шарбэль (свецкае імя Жазэф Маклуф) нарадзіўся ў беднай шматдзетнай сям'і сялян у Бека-Кафра (паўночны Ліван) 8 мая 1828 года.
Як адзначае руская рэдакцыя парталу Vatican News, ён з дзяцінства адчуваў цягу да манаскага жыцця, але з-за супраціву родных толькі ў 23 гады змог назаўсёды пакінуць родную вёску і сям'ю. Ён паступіў у кляштар св. Марона.
Мараніты — ліванскія хрысціяне ўсходняга абраду; іх назва паходзіць ад імя св. Марона, які жыў у V ст. Гэта адзіная ўсходняя хрысціянская касцёльная супольнасць, якая заўсёды знаходзілася ў адзінстве з Рымскім Пасадам.
Манаскае імя Шарбэль было дадзена Жазэфу ў гонар эдэскага мучаніка, які памёр на пачатку ІІ ст.
У кляштары Шарбэль адразу пачаў весці аскетычнае жыццё. 23 ліпеня 1859 г. ён атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне. Разам з душпастырствам, апякуючыся вернікамі наваколля, ён займаўся і фізічнай працай на палях кляштара.
Усяго ў кляштары Шарбэль пражыў 47 гадоў, 23 з іх — у пустэльніцтве. Ён захоўваў строгі пост і маліўся ўначы. Шарбэль памёр у вігілію Божага Нараджэння 1898 г., пасля васьмідзённых пакутаў, якія пераносіў з вялікай цярплівасцю і пастаяннай малітвай. Яго пахавалі на Божае Нараджэнне.
Яшчэ пры жыцці Шарбэль быў вядомы як цудатворца, а пасля смерці колькасць аздараўленняў праз яго заступніцтва ўзрасла. На яго магіле з'явілася незвычайнае святло, пра якое сведчылі многія, у тым ліку мясцовы мусульманскі прэфект. Гэтае святло немагчыма было вытлумачыць рацыянальна. Урэшце ўлады далі дазвол адчыніць труну.
Цела Шарбэля аказалася несапсутым, а праз чатыры месяцы яго зноў адкрылі ў прысутнасці камісіі экспертаў, якія пацвердзілі, што цела захавалася ў такім стане, быццам яго толькі што паклалі ў труну.
Мараніцкі ордэн, да якога належаў Шарбэль, звярнуўся да Святога Пасаду з просьбай аб яго кананізацыі. Мясцовы біскуп збіраў звесткі пра святасць жыцця Шарбэля і цуды, якія адбыліся па яго малітвах. У чэрвені 1956 г. было пацверджана, што яго жыццё было сапраўдным подзвігам і адрознівалася хрысціянскімі цнотамі.
У лістападзе 1965 г. былі прызнаныя невытлумачальнымі аздараўленні манашкі Марыі Абэль Камары, якая 14 гадоў пакутавала на цяжкую хваробу страўніку, і Аляксандра Абеіда, які неверагодным чынам пачаў бачыць пасля 13 гадоў слепаты. Абодва аздараўленні адбыліся дзякуючы малітвам да Шарбэля Маклуфа. 5 снежня 1965 г. у базыліцы св. Пятра ў Ватыкане ён быў беатыфікаваны. Для кананізацыі неабходна было даказаць яшчэ адзін цуд, і сярод шматлікіх для экспертызы абралі аздараўленне ад раку Марыям Асаф Ауад. Ён і паслужыў апошнім сведчаннем для падпісання Паўлам VI Дэкрэта аб кананізацыі. Яна адбылася 9 кастрычніка 1977 г. у ватыканскай базыліцы.
Магіла св. Шарбэля — адно з самых знакамітых месцаў пілігрымавання на Блізкім Усходзе. Ён стаў першым усходнім падзвіжнікам, кананізаваным у адпаведнасці з кананічным правам Рыма-Каталіцкага Касцёла. На кананізацыю ў Ватыкан прыбылі каля 10 тысяч ліванскіх католікаў, а таксама праваслаўная дэлегацыя з Лівана і прадстаўнікі ўлады. Упершыню набажэнства з ватыканскай базылікі транслявала ізраільскае радыё.
У жніўні 2017 г. у ліванскі горад Фарайя была прывезена манументальная 23-метровая фігура св. Шарбэля.
Яна была ўсталявана на вяршыні пагорка недалёка ад высокага жалезнага крыжа, устаноўленага ў 1951 г. Статую зрабіў ліванскі скульптар Найеф Алван. Спачатку ідэя ўсталявання помніка была часткай праектаў па развіцці турызму, распрацаваных кіраўніком мясцовага муніцыпалітэту Мішэлем Саламе. У 2016 г. яго 13-гадовы пляменнік захварэў на сур'ёзную форму менінгіту і ўпаў у глыбокую кому; усе яго родныя звярталіся да святога Шарбэля з просьбай аб цудоўным заступніцтве. У дні памяці святога Шарбэля і святога Іллі хлопчыку былі зроблены дзве аперацыі, пасля якіх ён цалкам вылечыўся ад хваробы.
