16 чэрвеня стартавала першая і самая доўгая пілігрымка ў Беларусі. Брэст–Будслаў. Мы распыталі ўдзельнікаў пілігрымкі аб тым, чаму варта ісці пешшу ў Будслаў.
«Пакуль не сходзіш у пілігрымку, не зразумееш, што яна можа табе даць»
Карына Клімашэўская, Мінск:
«Сёлета я ўзяла водпуск на ўсе 16 дзён пілігрымкі. Іду ў пілігрымку, каб зразумець, ці сапраўды справа, якой цяпер займаюся — гэта маё. У папярэдні раз у мяне была просьба да Бога.
Ён выканаў яе не так, як я хацела, а так, як для мяне было лепш. Пакуль не сходзіш у пілігрымку, не зразумееш, што яна можа табе даць, на словах не растлумачыш».
Ян Пятліцкі, Баранавічы:
«Варта ісці ў пілігрымку не дзеля, як здавалася б, першаснай мэты — прайсці шмат кіламетраў і дайсці да Будслава. Пайсці трэба таму, што гэты шлях змяняе — кагосьці крыху, кагосьці радыкальна, ну і вывучыць новыя пабожныя спевы (усміхаецца — заўв. рэд.).
У гэтым годзе я іду, каб падзякаваць Богу за сваю нявесту Наташу і за нашу музычную супольнасць Ubi Сaritas. У пілігрымцы я зразумеў, што Касцёл не столькі будынак, колькі менавіта супольнасць».
Ганна Лясота, Брэст:
«У мяне ёсць інтэнцыі, якія я хачу менавіта пешшу данесці да Маці Божай. Сёлета я скончыла школу і хачу папрасіць у Бога дапамогі ў выбары правільнага шляху, прасіць аб паступленні ў ВНУ, калі на гэта Яго воля.
Я пайшла ў пілігрымку другі раз, пасля мінулага шляху ў мяне змяніўся падыход да жыцця, змяніліся адносіны з Богам і людзьмі, стала больш малітвы».
Эвеліна Смаль, Брэст:
«Іду ў Будслаў, каб праверыць сябе: ці змагу пераадолець цяжкасці і дайсці. Хочацца ўмацаваць веру, бо гэта звычайна адзін з плёнаў пілігрымак. У пілігрымцы лёгка пазнаёміцца з цікавымі людзьмі, з якімі можна потым „ісці“ да Бога і тады, калі пілігрымка скончыцца.
Пасля мінулай дарогі казала сабе ў апошні дзень: „Ніколі і не за якія грошы не пайду зноў“, бо шлях тады быў няпростым. Потым, стоячы на каленях каля абраза Маці Божай Будслаўскай, ужо прыняла рашэнне ісці ў наступным годзе».
Віталій Міцкевіч, Пінская духоўная семінарыя/Пелішча:
«Пілігрымка можа даць шмат плёнаў, напрыклад, удзел у ёй дапамог мне адважыцца пайсці ў семінарыю. У пілігрымцы можна больш даведацца пра сябе і іншых — тут доўга не паносіш тых масак, якія мы прызвычайваемся „апранаць“ у штодзённасці».
Галіна Смык, Брэст:
«Пілігрымка дае духоўныя сілы на цэлы год. Яна дапамагла мне больш палюбіць Беларусь: адкрыць прыгажосць нашай Бацькаўшчыны і тое, якія ў нас добрыя людзі».
Галіна Жук, Брэст:
«Некаторыя людзі жывуць пасіўна, кажучы сабе, што яны яшчэ не гатовыя да перамен у жыцці. Зрабіць рашучы крок і пайсці ў пілігрымку можа быць добрым пачаткам. Сёлета я іду, каб маліцца за нечакана памерлага свайго пляменніка. Ён не маліўся, не хадзіў у касцёл. У нейкім сэнсе гэта мая місія — выпрасіць для яго неба».
