20 мая 1654 г. выбухнула вайна паміж Рэччу Паспалітай і Маскоўскай дзяржавай. Пра цудоўныя падзеі, якія адбываліся з абразом Маці Божай Бялыніцкай падчас той далёкай вайны — у сённяшнім матэрыяле, што працягвае гісторыю цудатворнай іконы.
Працяг. Пачатак ТУТ>>>
Непасрэднай падставай для пачатку вайны стала памылка паслоў Рэчы Паспалітай у напісанні царскага тытулу, і ўсе тры царскія арміі адначасова ўдарылі па ўсходніх частках нашай Бацькаўшчыны. Ход вайны з самага пачатку агрэсіі разгортваўся ўдала для маскоўскіх заваёўнікаў.
Аднак захопнікі дзейнічалі не толькі перакананнямі… Прасоўваючыся ўглыб дзяржавы, маскоўскае войска рабавала і знішчала рыма- і грэка-каталіцкія святыні.
Перад абліччам гэтай небяспечнай пагрозы кармэліты, сабраўшы вотумы — каштоўныя знакі падзякі і малітоўных інтэнцый, а таксама сам цудатворны абраз Панны Марыі, пакідаюць Бялынічы. Ікона знаходзіць прыстанішча ў ляхавіцкім замку, маёмасці Паўла Яна Сапегі, гетмана Вялікага Княства Літоўскага і таленавітага ваяводы.
Адна са шматлікіх легендаў, якія ўплятаюцца ў гісторыю цудатворнага абраза, апавядае пра тое, як і чаму ён апынуўся ў Ляхавічах. Рэч у тым, што кармэліты напачатку планавалі вывезці каштоўную ікону ў Кракаў, дзе яна была б у адноснай бяспецы. Аднак падчас гэтага доўгага падарожжа коні затрымаліся каля форта ў Ляхавічах. Пасля многіх беспаспяховых спробаў прымусіць іх рухацца далей, манахі палічылі воляю Марыі застацца тут. Так цудатворны Бялыніцкі абраз на нейкі час трапіў у ляхавіцкі замак.
Наступныя падзеі пераканалі манахаў і жаўнераў ляхавіцкага форту ў тым, што гэта Божы Провід так распарадзіўся, каб сваёю апекаю праз заступніцтва Багародзіцы яшчэ больш праславіць Яе вобраз, які здаўна лічыўся цудадзейным.
Чацвёрты прыступ павінен быў стаць вырашальным: на падмогу значна парадзеламу ў баях корпусу Хаванскага прыбылі яшчэ тры тысячы стральцоў з Масквы. Перад абліччам небяспекі ўсе жыхары і абаронцы крэпасці на каленях прасілі Марыю аб выратаванні. І Найсвяцейшая Панна з Бялынічаў выслухала пакорныя просьбы сваіх дзяцей.
Наступоўцы, страціўшы большую частку войска, былі вымушаны адступіць. Уцякаючы з-пад сценаў гераічнага і непераможнага ляхавіцкага замка, войска Івана Хаванскага было канчаткова разбіта пад Палонкай 28 чэрвеня 1660 г.
З таго часу ляхавіцкі форт пачалі называць «літоўскай Яснай Гарой», праводзячы паралель з абаронай Чэнстаховы ад шведаў.
2 ліпеня, у свята Адведзінаў святой Альжбеты Найсвяцейшай Паннай Марыяй, выбаўлены ад небяспекі народ шчыра дзякаваў сваёй магутнай нябеснай Заступніцы. А на наступны дзень, 3 ліпеня, у які сёння мы святкуем дзень Незалежнасці Беларусі, аб’яднанае беларуска-літоўскае і польскае войска на чале з Паўлам Янам Сапегам і Стэфанам Чарнецкім вызваліла Мінск і тэрыторыю Беларусі ажно да Бярэзіны.
Такім чынам, родны край быў уратаваны ад маскоўскіх захопнікаў самым магутным гетманам і ваяводам — Найсвяцейшай Паннай Марыяй.
