Доктар біблійнай тэалогіі і пробашч парафіі Найсвяцейшай Тройцы ў Друі (Віцебская дыяцэзія) ксёндз Сяргей Сурыновіч прапануе разважанні на перыяд Вялікага посту для больш глыбокага і плённага перажывання часу падрыхтоўкі да велікодных святаў. Тэксты публікуюцца кожны дзень, акрамя нядзеляў.
Сённяшняе Евангелле можна назваць «рэцэптам» дасканаласці і святасці хрысціяніна, у якім дамінуе важны сродак — заклік да самакантролю і панавання над уласным розумам і языком. Занядбанне і пагарджанне гэтым самакантролем часта прыводзіць да міжвольнага альбо свядомага граху.
У кожнага чалавека бываюць моманты, калі ён усведамляе, што грэшны. У сённяшнім першым чытанні прарок Даніэль кажа пра агульную віну (пар. Дан 9, 5). Ён не адпіраецца і не апраўдваецца тым, што зграшыў не адзін.
Прарок супрацьпастаўляе грахі не абстрактнаму і ўяўнаму чалавеку, а святасці і прыгажосці самога Бога.
Прарок Даніэль узіраецца ў Бога і ачышчаецца праз Яго міласэрны позірк, адкрыты ў поўні святла праз Хрыста.
Езус звяртаецца да нас: «не судзіце», «не асуджайце», «прабачайце», «давайце». Гэта вельмі простыя і канкрэтныя заклікі з сённяшняга Евангелля, якія знаходзяць сваё глыбокае абгрунтаванне і водгук не толькі ў змесце Вялікага посту, але ва ўсёй структуры хрысціянскага вучэння, яны напаўняюць правілы, якімі павінны кіравацца вернікі, каб не пазбавіць сябе асвячальнай ласкі і еднасці з Богам.
Сапраўдны суд, аб’ектыўны і праўдзівы, належыць таму (кажучы біблійнай мовай), хто даследаваў «сэрца» і «ныркі» чалавека (пар. Пс 7, 10; Пс 72, 21; Пл 11, 20; 17, 10; 20, 12; Ап 2, 23), хто ведае ўсю праўду, усе таемныя думкі і намеры чалавека. Гэта значыць — толькі Богу.
Нам жа замест суду і асуджэння іншых належыць адно:
«Давайце, і будзе дадзена вам: меру добрую, уціснутую, утрэсеную і з верхам адсыплюць вам у падол ваш» (Лк 6, 38a).
Даваць — значыць дзяліцца сабой з бліжнім. І самае важнае — дзяліцца прабачэннем. Усведамляючы сваю слабасць і грэшнасць, маючы патрэбу ў Божай дапамозе і падтрымцы, у Яго збаўленчай ласцы, мы павінны прабачаць, каб самім атрымаць прабачэнне. Павінны імкнуцца быць міласэрнымі, каб спазнаць Божую любоў і мець у ёй асалоду і пацеху.
Час Вялікага посту заклікае нас да ўласнага рахунку сумлення. Калі мы не будзем здольнымі стаць у праўдзе перад сабою, калі будзем апраўдваць у вачах Божых сябе і свае недасканаласці ўчынкамі іншых, нязручнымі абставінамі, занятасцю, працай або абавязкамі, то гэта стане шляхам да згубы: «якою мераю мераеце, такой і вам будзе адмерана» (Лк 6, 38b).
Імкнучыся апраўдаць сябе ва ўсім і ўвесь час, мы напаўняем сваё нутро і сутнасць крывадушнасцю і фальшывасцю, не пакідаем нават мінімальнага шансу Богу і Яго ласцы, якая можа аздаравіць нас і ацаліць ад граху. Калі ж мы імкнёмся апраўдаць бліжняга, мы вучымся любіць.
