З кастрычніка мінулага года па просьбе групы вернікаў з дазволу Мітрапаліта Мінска-Магілёўскага арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча ў Магілёве рэгулярна адбываецца цэлебрацыя святой Імшы ў надзвычайнай форме Рымскага Абраду. Удзельніца Эўхарыстыі на лацінскай мове дзеліцца ўражаннямі ад пержывання ўнікальнага духоўнага вопыту.
Удзел у святой Імшы ў надзвычайнай форме Рымскага Абраду стаў для мяне дотыкам да крыніцы хрысціянства, да скарбніцы каталіцкай веры, непаўторным перажываннем Эўхарыстычнай Ахвяры Хрыста і Яго Касцёла. Я адчула, як у маёй душы адбываецца штосьці важнае, у поўнай меры ўсвядоміла рэальную і сутнасную прысутнасць Хрыста тут і цяпер.
Такое ўражанне, што мая душа знаходзіцца побач з Ім на Алтары.
Усю сакральнасць моманту ў служэнні святара і міністранта я не магу перадаць словамі: гэта трэба перажыць, каб адчуць. Здаецца, што ў Літургіі, нібы ў зярнятку, заключана ўся сутнасць хрысціянства.
У старажытным абрадзе зніклі стагоддзі, што аддзяляюць ад той хвіліны, калі Сын Божы на Кальварыі праліў сваю кроў за мяне, за ўсё чалавецтва. У пэўны момант я нібы «скураю» адчула: Ён тут і цяпер аддае за мяне сваё жыццё.
Імша — гэта цэнтр і кульмінацыя духоўнага жыцця кожнага католіка.
І менавіта на Імшы ў надзвычайнай форме Рымскага абраду, якая цэлебруецца на лацінскай мове, у мяне атрымліваецца максімальна засяродзіцца ў шчырай малітве.
Святар — alter Christus — «другі Хрыстус». Ён складае Найсвяцейшую Ахвяру ў асобе Збаўцы, і гэта выяўляецца ў кожным абрадавым дзеянні. У цэнтры Ён, Хрыстус. Гэтага немагчыма не адчуць ці не ўсвядоміць. І ўбранне алтара, і арнат святара дапаўняюць атмасферу, якая перадае веліч Бога. Надзвычайная форма Рымскага Абраду асаблівым чынам падкрэслівае ні з чым не параўнальную хвалу Пана.
Нягледзячы на выкарыстанне лаціны, зразумела ўсё, што адбываецца: чытанні і Евангелле спачатку гучаць на лацінскай мове, а потым паўтараюцца на беларускай. У імшаліках таксама ёсць пераклад тэкстаў святой Імшы, што дапамагае разумець малітвы. Хоць лаціну філолагі называюць «мёртвай мовай», яна жыве ў гэтай старажытнай форме Літургіі Лацінскага Касцёла.
Асабліва хочацца адзначыць грыгарыянскія спевы, якія выкарыстоўваюцца падчас Імшы ў надзвычайнай форме Рымскага Абраду. Сапраўдны грыгарыянскі спеў можа быць толькі на лаціне, бо арганічна вырас з мелодыкі мовы старажытных рымлянаў. Спевы падкрэсліваюць сакральнасць таго, што адбываецца, не адцягваюць увагу на штосьці іншае. Менавіта такая музыка і такія спевы дапамагаюць мне шчыра перажываць Імшу, знаходзіцца ў Божай прысутнасці, бо найлепш перадаюць урачыстасць і веліч справаў Усемагутнага.
Напэўна, гэта па-свойму адчуваюць усе, хто ўдзельнічае ў святой Імшы. Яны кленчаць побач, і на тварах — узнёслая малітоўная засяроджанасць.
Калі цэнтрам нядзелі становіцца глыбокае перажыванне святой Імшы, гэты дзень ператвараецца ў сапраўднае свята Уваскрасення. І настрой тады ствараецца адпаведны, святочны.
Каб гэта падкрэсліць, я апранаю ўрачыстае і адначасова сціплае адзенне, бо разумею, да Каго іду на сустрэчу. На жанчынах — прыгожыя мантыльі ці проста галаўныя ўборы (хоць строгага прадпісання цяпер няма), на мужчынах — святочныя гарнітуры…
Але самае галоўнае, што «апранулі» на сябе ўдзельнікі Імшы — гэта стрыманая ўсмешка радасці ад прадчування блізкай сустрэчы з Панам у Найсвяцейшай Ахвяры.
Пра тое, як група вернікаў у Магілёве ўдзельнічае ў літургіі святой Імшы ў надзвычайнай форме Рымскага абраду, можна прачытаць на рускай мове на сайце Dominus.by.
