21 лютага на 100-м годзе жыцця адышоў у вечнасць амерыканскі евангелісцкі прапаведнік Білі Грэм. Калі ён распачынаў сваё служэнне ў 1940-х гадах, пратэстанты і католікі глядзелі адно на аднаго з вялікай падазронасцю, як прадстаўнікі розных рэлігій.
У той час евангелісты імкнуліся «перахрышчваць» католікаў, каб яны маглі далучыцца да «сапраўднай Царквы». Таму Білі Грэм, пачынаючы будаваць масты з католікамі, рызыкаваў страціць многіх сваіх паслядоўнікаў.
У «Пастары Амерыкі», апошняй біяграфіі Білі Грэма, яе аўтар Грант Уокер (Grant Wacker) адзначае важнае гістарычнае значэнне асобы прапаведніка: «Грэм стаіць у адным шэрагу з Марцінам Лютэрам Кінгам-малодшым і папам Янам Паўлам ІІ як адзін з найбольш уплывовых хрысціянаў ХХ стагоддзя». Дзякуючы яму паступова змяняліся ў лепшы бок адносіны паміж пратэстантамі і католікамі.
Гэта пачалося з яго «крыжовага паходу» ў Нью-Ёрку (1957), ад удзелу ў якім мясцовыя каталіцкія пробашчы перасцераглі сваіх парафіянаў. У адказ на гэта Грэм, рыхтуючы свой наступны «крыжовы паход», звярнуўся да католікаў у тых гарадах, якія збіраўся наведаць, каб яны далучыліся да яго як прадстаўнікі хрысціянскай веры. Гэта выклікала незадаволенасць у вялікай колькасці евангелістаў, а тыя з іх, хто прытрымліваўся найбольш фундаменталісцкіх поглядаў, наогул пачалі лічыць прапаведніка «здраднікам сапраўднай веры».
Але Білі Грэм прыводзіў дзясяткі тысяч людзей да веры ў Хрыста. Хто яшчэ з евангелісцкіх пастыраў мог з ім спаборнічаць?
Аднак гаворка ідзе не столькі пра навяртанне ў веру новых людзей, колькі пра абуджэнне веры ў тых, у кім яна драмала.
Погляды самога Білі Грэма ў адносінах да католікаў паступова змяняліся ад даволі непрыхільных, што было абумоўлена яго паўднёва-баптысцкімі каранямі, да адкрытых і прыязных. Такое развіццё стала магчымым дзякуючы ягонаму ўменню слухаць і змяняцца, што вельмі важна для кожнага хрысціяніна: і пратэстанта, і католіка.
У 1961 г. пратэстанцкі прапаведнік памаліўся разам з прэзідэнтам Кенэдзі, католікам, падчас малітоўнага сняданку ў Вашынгтоне. У 1964 г. арцыбіскуп Бостанскі кардынал Рычард Кушынг (Richard Cushing) сустрэўся з Білі Грэмам пасля вяртання з Другога Ватыканскага Сабору і заявіў па тэлебачанні, што пасланне прапаведніка адпавядае таксама католікам. Білі Грэм у сваю чаргу прызнаўся, што адчувае сябе бліжэй да католікаў і каталіцкай традыцыі, чым да «ліберальнага пратэстантызму».
Дзякуючы такому ўзаемнаму збліжэнню, праз 30 гадоў у ЗША ўзнікла супольная ініцыятыва «Евангелісты і католікі разам», якая супрацьстаіць ліберальным поглядам і адстойвае такія важныя для хрысціянаў каштоўнасці, як, напрыклад, права на жыццё.
У 1981 г. Білі Грэма на прыватнай аўдыенцыі прыняў папа Ян Павел ІІ, што зноў выклікала ў евангелістаў неадназначную рэакцыю. Пазней прапаведнік неаднаразова з гонарам паўтараў сказаныя Папам словы: «Мы — браты». Усё гэта паспрыяла значнаму збліжэнню католікаў і пратэстантаў з традыцыйнымі поглядамі.
Паміж евангелістамі і католікамі застаюцца значныя адрозненні. Перш за ўсё рознае разуменне Святога Пісання. Білі Грэм і яго паслядоўнікі ў разуменні Слова трымаюцца падыходу Марціна Лютэра: sola Scriptura — «толькі Пісанне»; толькі тое, што знаходзіцца паміж вокладкамі Бібліі. Для католікаў Слова — гэта штосьці нашмат большае. Яно прысутнічае ў стварэнні свету, становіцца Целам у дзявочым улонні Панны Марыі і містычна прысутнічае ў Касцёле, яго Традыцыі і веравучэнні.
Тое, што казаў Білі Грэм, было толькі зыходным пунктам.
Усё астатняе, як ён сам заўсёды падкрэсліваў, было справаю канкрэтнай супольнасці. Таму калі евангелісцкі прапаведнік узрушваў людзей, яны ішлі таксама ў каталіцкія касцёлы і станавіліся сапраўднымі хрысціянамі.
