У чацвер пасля нядзелі Найсвяцейшай Тройцы ў Каталіцкім Касцёле адзначаецца ўрачыстасць Найсвяцейшага Цела і Крыві Хрыста, якая традыцыйна называецца Божым Целам.
Варта адзначыць, што найбольш старажытная назва гэтай урачыстасці гучала на лаціне festum Eucharistiæ — «свята Эўхарыстыі».
Божае Цела — гэта выдатная магчымасць для таго, каб асаблівым чынам разважаць над таямніцай Эўхарыстыі і выявіць веру ў сапраўдную, рэальную і сутнасную прысутнасць жывога Хрыста ў Найсвяцейшым Сакрамэнце алтара.
Другі Ватыканскі Сабор у Канстытуцыі пра святую літургію кажа пра яго як пра «сакрамэнт міласэрнасці, знак еднасці, повязь любові, пасхальную гасціну, „на якой спажываецца Хрыстус, на якой душа напаўняецца ласкай і нам даецца задатак будучай славы“» (SC 47).
Свята Божага Цела з’явілася ў ХІІІ ст. пад уплывам новых плыняў эўхарыстычнай пабожнасці, якія засяроджваліся не на прыманні святой Камуніі, а на ўшанаванні рэальнай прысутнасці Хрыста ў постацях хлеба і віна.
Гэта была рэакцыя на ерэтычныя погляды Берэнгара Турскага, французскага тэолага ХІ ст., ад якіх ён і сам пазней адрокся. Быў час, калі ён лічыў, што пераўтварэнне хлеба і віна ў Цела і Кроў Хрыста немагчымае, паколькі праслаўленае Цела Хрыста знаходзіцца на нябёсах, а таму не можа адначасова быць таксама і на зямлі, прычым у многіх месцах. Святую Камунію ён разумеў як духоўнае прыманне Хрыста.
Устанаўленню свята Божага Цела паспрыяла законніца, святая Юліяна, аўгустыніянка з абацтва Мон Карніён у Бельгіі.
У 1208 г. яна мела містычнае бачанне: ёй з’явілася поўня з цёмнай плямай. Хрыстус аб’явіў Юліяне, што гэтая цёмная пляма азначае адсутнасць у літургічным календары Касцёла свята ў гонар Эўхарыстыі.
У 1240 годзе біскуп Льежа Рабэр дэ Турот, на тэрыторыі якога знаходзілася абацтва, выдаў дэкрэт, якім у сваёй дыяцэзіі ўстанавіў такое свята ў другую нядзелю пасля Спаслання Духа Святога.
Пазней яно пачало адзначацца ў чацвер пасля актавы Спаслання Духа Святога.
У 1264 годзе Папа Урбан IV сваёю булаю Transiturus de hoc mundo («Адыходзячы з гэтага свету») устанавіў свята Божага Цела з мэтаю ўшанавання Хрыста, прысутнага ў Эўхарыстыі. Паколькі неўзабаве пасля падпісання дакументу Урбан IV адышоў з гэтага свету, пра дакумент забыліся больш як на паўстагоддзя. Урачыстасць Божага Цела пачалі адзначаць у чацвер пасля нядзелі Найсвяцейшай Тройцы па распараджэнні Папы Яна ХХІІ у 1317 г.
Эўхарыстычная працэсія з чатырма традыцыйнымі алтарамі з’явілася пазней за само свята. Першыя звесткі пра яе паходзяць з Германіі, з Кёльна, і адносяцца да ХIV ст.
Дзеля чаго адбываюцца працэсіі Божага Цела? У працэсіях, падчас якіх святар выносіць Найсвяцейшую Эўхарыстыю з касцёла, што суправаджаецца ўрачыстымі абрадамі і спевамі, хрысціяне даюць публічнае сведчанне сваёй веры і пабожнасці ў адносінах да Найсвяцейшага Сакрамэнту.
Таму ўжо шмат стагоддзяў католікі ў свята Божага Цела ідуць па вуліцах гарадоў і вёсак, якія ў гэты дзень становяцца адною вялікаю святыняю Бога Жывога.
Гэтая праява супольнага выразу веры ў Бога, прысутнага ў Гостыі, уражвае велічнасцю і хараством: прыгожа аздобленыя алтары, харугвы, абразы, дзеці ў прыгожых строях, якія нядаўна прынялі Першую Камунію. Святар нясе ў манстранцыі Цела Хрыста, перад якім дзяўчынкі сыплюць кветкі і пялёсткі. Людзі ідуць у працэсіі за Хрыстом, сваім адзіным Правадыром, які паказвае шлях з часовага да вечнага жыцця.
Урачыстае святкаванне Божага Цела яшчэ раз нагадвае праўду пра тое, што найпрыгажэйшая і найбольш годная манстранцыя для Хрыста — гэта жывое сэрца чалавека, а найпрыгажэйшая працэсія — гэта набліжэнне да Яго, кульмінацыяй якога становіцца сустрэча са Збаўцам у святой Камуніі.
