На працягу Вялікага посту прапануем распачынаць новы тыдзень працы і вучобы з ірландскім езуітам айцом Брэнданам МакМанусам SI, які на ўласным досведзе паказвае, наколькі актуальнай з’яўляецца спадчына святога Ігнацыя Лаёлы, які жыў у XVI стагоддзі.
Яго афарызмы — гэта ігнацыянскія правілы на практыцы. Яны карысныя і 15-гадовым, і тым, хто быў такім шмат гадоў таму.
***
Я пражыў цудоўнае жыццё як езуіт. Да ўступлення ў ордэн працаваў у камп’ютарнай галіне, а паходжу з сям’і фермераў у Фермане (Паўночная Ірландыя).
Найбольш каштоўныя думкі наконт жыццёвага досведу і працэсу прыняцця рашэнняў прыйшлі да мяне дзякуючы ігнацыянскім духоўным практыкаванням.
Гледзячы з перспектывы часу, я пішу сабе 15-гадоваму, ахопленаму ідэямі, памкненнямі і жаданнямі, аб тым, што я знайшоў карыснага для сябе ў правілах святога Ігнацыя (у тэксце спасылкі на правілы вылучаны двукоссямі).
1. У жыцці няма памылак, а толькі ўрокі
Няма такой рэчы, як дрэнны досвед: ёсць магчымасці для самааналізу і ўзрастання. Практыка рэфлексіі, разважання і спагаднага позірку на мінулае дапамагае ўсвядоміць, што адбылося, і зрабіць адпаведныя высновы.
Навешваючы на пэўны свой вопыт цэтлік «дрэннага» або «няўдалага», мы ствараем дыстанцыю і не даем яму магчымасці навучыць нас чаму-небудзь.
Некаторыя з самых важных урокаў у жыцці я атрымаў з досведу, які першапачаткова адкідаў або лічыў жахлівым, напрыклад, гора ад страты аднаго з бацькоў.
Трэба сустрэцца з непажаданымі сітуацыямі тварам у твар і праходзіць праз іх. Напрыклад, разумець стан жалобы па блізкіх як шлях, які трэба прайсці. Гэта парадаксальным чынам дазволіць нам вызваліцца ад яго і дапамагаць іншым людзям. Калі паглядзець на цяжкія сітуацыі ў больш шырокай перспектыве, адкрыецца іх сапраўдны сэнс: яны з’яўляюцца крокамі на нашым шляху.
Бог ёсць ва ўсім, асабліва ў тым, што здаецца глыбокім правалам.
2. Жыццё — гэта шлях, а не пункт прызначэння
Памятаю, адзін брат езуіт сказаў мне, што многія людзі спачатку засяроджваюцца на задавольванні патрэбы, дасягненні мэты, поспеху, грошай, славы і г.д., але пазней яны пачынаюць шукаць сэнс і імкнуцца зрабіць штосьці значнае, каб дапамагчы свету.
Такім быў і мой досвед працы ў камп’ютарнай прамысловасці, дзе я хутка займеў пажаданыя, як мне здавалася, грошы і статус, але гэтае дасягненне стала разбуральным досведам унутранай пусткі і падштурхнула мяне да пошуку сапраўднага паклікання, якое я знайшоў у святарстве.
Па сутнасці, падобны вопыт паказвае, што ў кожным з нас ёсць нешта ўнікальнае, чым мы можам падзяліцца, а шчасце ў тым, каб працаваць над гэтым дзеля дабра іншых. Тым не менш, падчас пошуку гэтага сэнсу нямала дарог могуць стаць тупікамі.
Бог прысутны ў найглыбейшых, а не ў павярхоўных нашых жаданнях.
3. Шчасце — унутры
Нашая культура так часта трапляе ў «пасткі» поспеху, дабрабыту і спажывальніцтва, што маладыя людзі пачынаюць бачыць сэнс жыцця ў знешніх рэчах. У тым, каб нешта мець: працу, машыну, партнёра, маёмасць, дом, прыгожае цела, татуіроўку і г.д.
Аднак гэта «правераны рэцэпт» плыткага і сумнага жыцця па ўсіх духоўных і агульначалавечых мерках.
Гэтыя рэчы не наталяюць сэрца, не задавольваюць прагненні чалавека, колькі б маркетынгавых і рэкламных метадаў не выкарыстоўвалася для іх абвяшчэння.
Ісці ўглыб сябе, быць у гармоніі з самім сабой, не трымацца занадта за рэчы, спачуваць іншым і любіць аддана — непараўнальна цяжэй, але менавіта гэта прыносіць сапраўднае задавальненне.
Варта карыстацца рэчамі гэтага свету ў той меры, у якой яны вядуць нас да Бога.
Працяг будзе.
