Кастрычнік — месяц, асаблівым чынам прысвечаны ў Касцёле малітве Ружанца. Тым, каму цяжка даецца гэтая малітва, дапамогуць парады каталіцккага журналіста і блогера Шымона Жысько.
Ружанец — гэта адна з тых малітваў, якія прыносяць мне найбольшы плён, але пры гэтым даюцца найцяжэй. Мне цяжка ўхапіць сутнасць Ружанца. Каб над ім разважаць і яго перажываць, трэба скінуць хуткасць.
Калі маё жыццё бяжыць хутка, я сам сябе прыспешваю і заўсёды адстаю, кленчу і… нічога не адбываецца.
Я пачынаю штосьці мармытаць сабе пад нос, потым пераходжу да малітвы ў думках, губляю словы, засяроджваюся на форме, адчуваю разгубленасць і ў рэшце рэшт заканчваю без разважання. Гэта знеахвочвае.
Часам бывае немагчыма супакоіцца, калі ўсярэдзіне віруе столькі эмоцый і перажыванняў цэлага дня. Аднак я не адступаю, і нават калі бывае цяжка, шукаю дарогу, па якой сёння пайду.
Я заўважыў, што ў мяне няма адной дарогі малітвы на ўсе выпадкі жыцця. Касцёл прапануе нам шмат малітоўных формаў, можна таксама маліцца сваімі словамі, таму выбар заўсёды ёсць. Я не лічу, што гэта штосьці дрэннае. Пра любоў можна казаць па-рознаму.
Адна з дарог, калі я адначасова адчуваю знеахвочанасць і патрэбу ў малітве, заключаецца ў выбары таямніц, якія кранаюць за душу.
Кожны чалавек па-свойму ўспрымае і адчувае прысутнасць Бога. Калі ў мяне няма сілы, я стараюся прыслухоўвацца да свайго сэрца.
Я маю пяць улюбёных таямніц. Яны заўсёды становяцца для мяне адкрыццём і кранаюць асабіста. Яны таксама нязменна дапамагаюць усвядоміць, што цяпер адбываецца ў маёй душы.
Малітва ў Аліўным садзе
Гэта таямніца самотнасці і адчування пакінутасці. Гэта вялікая таямніца даверу, калі я губляю яго ў адносінах да людзей і знаходжу ў адносінах да Бога. Гэта гісторыя, якая вучыць, што я ніколі не бываю адзін.
Я заўсёды знаходжуся ў прысутнасці Айца і ў дадатак да гэтага адчуваю, што ў змрочныя моманты дзесьці ў сваім доме таксама не спіць Марыя.
Яна глядзіць на поўню і чувае разам са мною. Любячая Маці, якая заўсёды сэрцам адчувае боль свайго дзіцяці.
Гэта да таго ж таямніца згоды прыняць самога сябе і сваё пакліканне. У поўных страху словах найвыразней чуваць: «Будзь воля Твая».
Адведзіны святой Альжбеты
Гэта гісторыя вялікай радасці і незвычайнай сустрэчы. Гэта падзея, у якой зліваюцца ў адзін хваласпеў песня Марыя «Велічае душа Мая Пана» і песня святара Захарыі «Благаслаўлёны Пан Бог Ізраэля». Гэтыя два вялікія гімны абвяшчаюць збаўленне і хвалу Бога.
Розныя пакліканні, розныя дарогі, але адзін кірунак.
Бог да канца змагаецца за нас, за нашае пакліканне. Тое, што ў вачах людзей здаецца неразумным, з’яўляецца мудрасцю ў вачах Бога.
Ахвяраванне ў святыні
У гэтай таямніцы гучыць яшчэ адзін голас у спеве хвалы Богу. Гэта голас цяжкай для прыняцця праўды, голас праведніка, голас даверу.
Гэта асабістая сустрэча са святым Сымонам — чалавекам, які адкінуў страх і разважлівасць для таго, каб пазнаць больш.
Ён не памёр, таму што даверыў сваё жыццё Святому Духу. Ён жыў пазнаннем Бога, зрабіў гэта мэтаю свайго жыцця і знайшоў у гэтым сваё пакліканне. Ён не лічыў гады, якія міналі, не выпрабоўваў Бога. Ён сам аддаўся на выпрабаванне і атрымаў ласку пазнаць Месію ў маленькім Дзіцяці, як у крышынцы Хлеба.
Благаслаўлёны той, хто не бачыў цудаў, але паверыў. Святы Сымон — духоўны апякун тых, хто сумняецца ў рэальнай прысутнасці Езуса ў Эўхарыстыі. Ён заступнік тых, хто не баіцца жыць натхненнямі Духа Святога.
Устанаўленне Эўхарыстыі
Найбольшая Таямніца Касцёла, найпрыгажэйшая, самая натхняльная. Гэта спаўненне кожнага слова, здзяйсненне ўсіх благаслаўленняў, выкананне ўсіх абяцанняў. Увасабленне Божай Любові і Мудрасці ў самым простым і безабаронным знаку, які толькі можна сабе ўявіць.
Звычайны хлеб становіцца хлебам жывым. Гэта — пачатак Касцёла і ўсіх сакрамэнтаў.
Новы Запавет з новым выбраным народам. Замяшаная на вадзе, выпечаная ў вагні Веліч Бога і Чалавека.
Гэта таямніца чыстай любові, вернасці і прысутнасці ажно да сканчэння свету, навекі. Калі б я мог хоць на момант стаць такім, як Ён у гэтым Хлебе!
Спасланне Духа Святога
Даўца жыцця, суцяшэння і ўсіх дароў аб’яўляецца ў Касцёле.
Для кожнага сакрамэнту неабходныя матэрыя і форма. Перад Ім мы — матэрыя; тое, што Ён асвячае. Чалавек у прысутнасці Бога сам становіцца сакрамэнтам.
З гэтага моманту мы атрымліваем не толькі пакліканне, але і здольнасць яго рэалізаваць.
Я ўжо ніколі не стану перад Богам са словамі: «Такі ўжо гэты свет, я нічога не магу зрабіць». Мы атрымліваем заданне, а да яго — сілы і магчымасць яго выканаць. Ён прысутнічае ва ўсім. Ён — моц свайго народа, яго песня.
Калі чалавек любіць, то кожны яго ўчынак становіцца сакрамэнтам.
Мы любім дзякуючы Яму і ўсе з’яўляемся носьбітамі Любові.
Гэта — таямніцы, таму што мы самі ад іх хаваемся. Калі мне цяжка, я станаўлюся падобным да прысаромленага Адама, які не можа размаўляць з Богам. Тады я хапаюся за ружанец і з апошніх сіл прысвячаю некалькі хвілін пасля таго, як прачнуся, падчас працы, адпачынку, у адзіноце Езусу праз рукі Марыі. Я выходжу са сваёй таямніцы, каб атрымаць таямніцу.
