Беларуска Паўла Марыя Волчак CSFN з Кангрэгацыі Сясцёр Найсвяцейшай Сям’і з Назарэта дзевяць месяцаў таму паехала ў аўстралійскі Сіднэй на трохгадовую місійную працу. Аб тым, як змянілася яе жыццё за гэты час, сястра-назарэтанка распавяла ў інтэрв’ю для Catholic.by.З сястрой Паўлай мы сустрэліся ў працоўным бюро нашага партала ў Мінску — бліжэйшыя сем дзён сястра прабудзе ў Беларусі, дзе адведае сясцёр з Супольнасці, сустрэнецца з роднымі і блізкімі.
Зараз у Аўстраліі кліматычная зіма, але па прызнанні самой назарэтанкі, днём тэмпература рэдка апускаецца ніжэй за +22, іншая справа ўначы — паветра тут можа астынуць да 0 градусаў.
«Марозу няма, але ўначы +1, +2 можа быць, — удакладняе законніца. — Днём у шубах не ходзім, але некаторыя аўстралійцы апранаюць і іх, каб пафарсіць. Клімат тут адрозны ад беларускага, зімой ў Аўстраліі дастаткова цёпла. Маладыя дзяўчаты ў Сіднэі любяць хадзіць узімку ў ботах з высокімі халявамі. Часам смешна выглядае, калі дзяўчына ідзе ў кароткай спадніцы з кароткімі рукавамі і …ў асенніх ці зімовых ботах».
З мясцовую фаўнай (для беларусаў дастаткова экзатычнай) сястра Паўла таксама паспела пазнаёміцца:
«Карміла кенгуру, — усміхаецца назарэтанка. — Але больш даспадобы мне прыйшліся мішкі-каалы, іх і пагладзіць можна. Увогуле ў цэнтры Сіднэя, дзе знаходзіцца, напрыклад, знакаміты оперны тэатр, гэтых жывёл не сустрэнеш. Іншая рэч — за Сіднэем, у такіх (мы іх завём «вёскі») мікрараёнах, якія першапачаткова засяляліся эмігрантамі: адмысловы азіяцкі раён, рускі раён і г.д.».
— Сястра Паўла, як праходзіць Ваша жыццё ў Сіднэі?
— Я знаходжуся тут ужо дзевяць месяцаў і пакуль што галоўным маім заданнем з’яўляецца вывучэнне англійскай мовы. Веданне англійскай на высокім узроўні — адна з неабходных умоў для таго, каб атрымаць візу для пастаяннага месцажыхарства ў Аўстраліі.
Аўстралія — вельмі адкрытая краіна. Тут не глядзяць на веравызнанне, на тое, хто ты, якая ў цябе адукацыя. Для іх важна, каб ты быў чалавекам з адкрытым сэрцам.
— Ці шмат у горадзе іншаземцаў?
— Вельмі шмат. Розныя культуры, розныя рэлігійныя перакананні. Гэта бачна нават па маёй групе англійскай мовы.
— Як Вас там успрымаюць?
— Я для людзей ўвогуле «дзіва», калі казаць пра маю сястрынскую вопратку (усміхаецца — Аўт.). У Аўстраліі мала хто ведае, што такое Беларусь і дзе яна ўвогуле знаходзіцца. Калі скажу Belarus (так як яно гучыць на сучаснай англійскай), то ўсе на мяне здзіўлена глядзяць. А скажу Belorussia (белараша), думаюць адразу пра Расію: Раша? Раша? Я адмоўна матаю галавой і пачынаю тлумачыць, дзе знаходзіцца гэта Belarussia (смяецца — Аўт.).
Яшчэ ў мяне з’явіліся новыя сябры: мусульманка Сіндзі — вельмі адкрытая дзяўчына, сяброўка з Перу — пасля трохмесяцовых курсаў яна вярнулася назад дадому, а таксама дзяўчына з Карэі. Яны таксама не шмат ведалі пра Беларусь, пыталіся пра нашы звычкі, традыцыі, пра тое, як тут людзі жывуць. Дзяўчына з Карэі шмат цікавілася, увогуле яна добра ведала гісторыю нашых земляў...
— А як чуецеся з англійскай: за дзевяць месяцаў яе ўзровень вырас?
— Так! Без сумненняў: мой узровень валодання мовай значна вырас. Разумею амаль усё.
Сястра Паўла Волчак (злева) з мамай і роднай сястрой, таксама назарэтанкай
— У сваім мінулым допісе Вы расказвалі, што ў супольнасці жывяце з іншымі сёстрамі. Чым займаюцца яны?
— У нашай аўстралійскай супольнасці я — адзіная беларуска, адзіная сястра з Усходняй Еўропы. Разам са мной працуюць яшчэ тры сястры: адна са Злучаных Штатаў і дзве з Польшчы. Стараемся быць адкрытымі адна да адной. Мне было вельмі прыемна, калі 3 ліпеня сёстры павіншавалі мяне з Днём незалежнасці Беларусі. Я нават спачатку забылася, што 3 ліпеня ў Беларусі свята. Вяртаюся са школы, а сёстры мне кажуць: сёння будзе ў нас святочная вячэра (а я ў той дзень якраз была дзяжурная па кухні). Дык сястра і кажа: ты нічога не гатуй — вячэру і без цябе прыгатуюць. Я была заінтрыгаваная (усміхаецца — Аўт.). Было вельмі прыемна пасля слухаць ад сясцёр віншаванні з Днём незалежнасці.
— А паміж сабой вы кантактуеце збольшага па-англійску ці сястра з Амерыкі таксама валодае польскай?
— Не (усміхаецца — Аўт.), з сястрой з Амерыкі мы размаўляем па-англійску, а калі побач са мной толькі сёстры з Польшчы, то карыстаемся польскай мовай.
— Хачу запытацца пра ежу. Ці доўга вы прывыкалі да аўстралійскай кухні?
— Ежа адрозніваецца ад той, якую людзі спажываюць у Беларусі. Але можна знайсці пры жаданні і еўрапейскія прадукты. З сёстрамі харчуемся разам, але звычайна толькі вечарам. У кожнай з нас свой працоўны графік. Усе тры сястры за выключэннем мяне (я яшчэ вучуся), стала працуюць на дзяржаўных працах у Сіднэі. Адна сястра (амерыканка) працуе ва ўніверсітэце як душпастыр моладзі. Сястра Аліцыя з Польшчы — медсястра ў шпіталі, а яе суайчынніца сястра Іаанна працуе ў цэнтры састарэлых, аб якім дбае наша супольнасць у Сіднэі і пра які я неяк распавядала. Дадому мы ўсе вяртаемся дастаткова позна, таму ў асноўным збіраемся разам на «абед-вячэру». У кожнай з нас ёсць сваё дзяжурства, дзе мы гатуем для ўсіх. Я гатую, вядома, беларускую кухню — блінчыкі бульбяныя ў нас там вельмі добра ідуць (усміхаецца — Аўт.).
— То як, блінчыкі праз кожныя тры дні?
— Не-не (смяецца — Аўт.). Мае дні на кухні — гэта серада і чацвер, таму мне нельга паўтарацца (усміхаецца — Аўт.). Таму эксперэментую.
— Вяртаючыся да сясцёр. На працу яны таксама ходзяць у хабіце?
— Так. Сястра Аліцыя, напрыклад, працуе ў шпіталі і носіць хабіт белага колеру. Я нашу звычайна цёмна-шэры або чорны.
— Сястра Паўла, як бачыце сваю працу ў Сіднэі Вы?
— Пасля заканчэння курсаў я хацела б працаваць пры касцёле. Дапамагаць у адной з якіх-небудзь парафій у Сіднэі. У аўстралійцаў няма настаўнікаў рэлігіі, але ёсць пасада чысьці падобная да катэхетаў. Там гэтыя паняцці тлумачаць трошкі па-іншаму. Катэхетаў у Аўстраліі называюць «каардынатарамі святых таямніцаў». Але я не загадваю наперад, бо ведаю, што на ўсё Божая воля.
Размаўляў Ілья Лапато
