Хрысціянскія могілкі — гэта месца рэлігійнага культу. Гэта не толькі месца духоўнай сустрэчы з памерлымі блізкімі, але перадусім месца сустрэчы з Богам, для якога ўсе жывыя, бо Ён не ёсць Богам мёртвых, а Богам жывых.
Традыцыйнае ў лістападзе наведванне могілак, дзе пахаваныя памерлыя блізкія, кожны перажывае па-свойму. Найстарэйшы супрацоўнік партала Catholic.by Віталій Палінеўскі на пачатку лістапада наведаў могілкі ў родных мясцінах — у пасёлку Гарадзея і вёсцы Макашы Нясвіжскага раёна. Яго думкі і пачуцці знайшлі адлюстраванне ў фотаздымках, якія ён суправадзіў кароткімі подпісамі.
На гарадзейскіх могілках заўсёды рух.
Месца, дзе пахаваны бацька, знайду і з завязанымі вачыма, але магілы некаторых іншых родных кожны раз даводзіцца шукаць.
Сумная восень. Помнікі нагадваюць аб вечным. Але… дзе крыжы?
Тут іх няма. Штучныя кветкі, тоны нержавейкі, чорны граніт. Сапраўднае «мёртвае царства». Праз поле з боку чыгункі з гукаўзмацняльнікаў далятае нейкая неймаверная папса. Прыглушаная туманам, быццам з таго свету, стварае адчуванне чагосьці нерэальнага.
А вось і крыжы. Часцей выгравіраваныя на камені.
Стагоддзе камсамола ці іншая трасца як рэха бязбожнага мінулага нагадвае пра сябе.
На горцы руіны і занядбанне. А вось дагледжаны ўчастак.
Раптам незвычайная магіла. Можа, тут пахаванае дзіця? Здаецца, ёсць у запасе яшчэ адна знічка.
Пойдзе дождж, разальюцца рэкі, падзьмуць вятры: што выстаіць, хто вытрывае?..
Нарэшце. Гэта надзея.
А на вясковых могілках у Макашах зусім іншае адчуванне.
Могілкі знаходзяцца ў самым цэнтры вёскі, але не навяваюць ні тугі, ані змроку. Яны проста частка жыцця.
Вясна і восень, жыццё і смерць. Усё побач.
Дзіўная цётка з катом і сабакам ходзіць ад магілы да магілы, размаўляе з памерлымі: «Вітай, Косця, вітай, вітай, вітай. Вітай, Рэнечка, вітай, вітай…» Цётка пайшла далей, а кот пачакае яе тут.
Адноўлены помнік па дзеду і бабулі. Вечны адпачынак дай ім, Пане.
А святло вечнае няхай ім свеціць...
+++
