Сёння мы пагаворым пра сужэнства, як пра досвед сустрэчы з недасканаласцямі і абмежаванасцямі, як сваімі ўласнымі, так і іншага чалавека. “Школа жыцця”, якой з’яўляецца сужэнства, з’яўляецца таксама “школай недасканаласцяў”: недасканаласцяў цела, якое ніколі не будзе ідэальным; недасканаласцяў характару, які мае свае дэфекты і слабасці, нягледзячы на атрыманае выхаванне, у сілу жыццёвага досведу і перанесеных ранаў; недасканаласцяў розуму і нават веры...
Гэтыя недасканаласці – як нашы, так і іншага – мы павінны ў першую чаргу прыняць. Больш за тое – палюбіць іх. Каб зрабіць гэта, трэба пачаць з іх прабачэння. Жадаць, і тым больш спадзявацца на тое, што іншага можна змяніць – гэта вялікая ілюзія сужэнства. Іншая асоба – такая, якой ёсць, з усімі сваімі абмежаванасцямі. Менавіта такой, а не выдуманай і ідэалізаванай, мы пакліканы яе любіць.
Абмежаванасці не заўважныя адразу. Колькі б намаганняў заручаныя не прыкладалі для таго, каб прадставіць сябе ў праўдзе, мы добра ведаем, што закаханасць не дазваляе зрабіць гэтага ў поўнай меры. Калі мы закаханыя – бачым іншага толькі ў яго найлепшых якасцях, а бацькам ці сябрам заўсёды вельмі складана адкрыць нашы вочы на недасканаласці, слабасці, залежнасці выбраных. Толькі калі мінае некалькі гадоў сужэнства, калі мінае закаханасць, недасканаласці пачынаюць выходзяць на святло.
![](/3/../2/images/stories/news/2015/06/2015-06-16-slabasci2.jpg)
Перш за ўсё гэта раны эмацыйнага, сексуальнага, духоўнага характару, перанесеныя ў дзяцінстве ці ў падлеткавым узросце. Іх плёны выяўляюцца праз некалькі гадоў сумеснага жыцця і вельмі часта незаўважна. Раптоўнае ўсведамленне гэтых абмежаванасцяў можа прывесці да крызісу сужэнства і нават да разводу. “Гэта больш не тая асоба, з якой я пабраўся шлюбам!” – можна пачуць часам. Але на самой справе – гэта менавіта яна.
Па-сапраўднаму мудра і абавязкова для заручаных узаемна адкрываць свае слабасці і раны, прынамсі тыя, пра якія ведаюць. “Так” у дзень сужэнства не павінна прамаўляцца без уважлівага аналізу і разважання над гэтым бокам уласнай натуры і натуры будучага мужа ці жонкі. Гэта прадугледжвае не толькі здольнасць станавіцца адкрытым для іншага, але таксама і глыбокае веданне самога сябе.
У сужэнстве цалкам адкрываюцца ўсе нашы слабасці і абмежаванасці. “Прытворства” немагчыма перад тым, хто штодзённа падзяляе з намі самыя звычайныя і інтымныя жыццёвыя сітуацыі. “Ніхто не з’яўляецца дасканалым гаспадаром для свайго слугі”, кажа прыказка. Гэта тым больш праўдзіва ў адносінах да жонкі ці мужа! У такім святле сужэнства – гэта жорсткі, але дасканалы досвед праўды ў адносінах да сябе самога. Як наступства – гэта найлепшая школа пакоры.
![](/3/../2/images/stories/news/2015/06/2015-06-16-slabasci1.jpg)
Жывучы побач, немагчыма доўга хаваць сапраўднага сябе. Усе “абарончыя сродкі”, пабудаваныя вакол нашых слабасцяў і абмежаванасцяў, упадуць адно за адным. Гэта тычыцца ў першую чаргу цялеснай недасканаласці (вядома, што, прачнуўшыся, мы не заўсёды выглядаем найлепшым чынам), недасканаласцяў характару (немагчыма доўга захоўваць сардэчнасць з цешчай, якая пастаянна павучае жыццю). У сужэнстве праяўляюцца недасканаласці розуму (можна быць вельмі разумным для грамадства, але ў штодзённым жыцці чыніць вялікія глупствы), недасканаласці ў выхаванні (грубіян, які схаваны ўнутры кожнага з нас, хутка выйдзе вонкі, нягледзячы на манеры, праз якія імкнемся схаваць яго). Праяўленне недасканаласцяў тычыцца таксама і духоўнага жыцця: моманты супольнай малітвы, удзелу ў рэкалекцыях і пілігрымках, якія былі звычайнымі ў перыяд заручынаў, могуць саступіць месца духоўнай прахалоднасці і сухасці.
Першае з патрабаванняў шчаслівага сужэнскага жыцця – гэта прыняцце нашых недасканаласцяў: канешне, не для таго, каб задавальняцца імі, але каб убачыць іх у якасці рэальнасці, якую мы самі складаем. Другое патрабаванне – прабачыць іх, адрозніваючы недасканаласці ад плёнаў нашай уласнай ляноты і занядбання.
![](/3/../2/images/stories/news/2015/06/2015-06-16-slabasci3.jpg)
Тым больш, неабходна прыняць недасканаласці асобы, якая жыве побач з намі, і перастаць ідэалізаваць яе, каб любіць па-сапраўднаму. Мы павінны прыняць іншага з яго слабасцямі і абмежанасцямі, не робячы выгляду, што іх не існуе, або спадзеючыся, што яны рана ці позна знікнуць. Гэта не забараняе глядзець на ўсё з надзеяй, давяраць Божай ласцы, якая можа чыніць цуды, але не азначае, што іншы павінен змяніцца, каб адпавядаць ідэалу мужа ці жонкі паводле нашага ўяўлення.
Аляксандр Панчанка