А што далей? Чаканне таго, пакуль дадуць загад на новыя акцыі з новых нагод?
А можа, чаканне гэтых акцый у ролі гледача, крытыка, заўзятара (у каго лепш выйшла)?
І, калі мінулы год быў Годам веры, то наступны – не-год-веры (як варыянт: год нявер’я)?
Не, далей урачыстасць Нараджэння Пана!
Скончыўся Год веры.
Знік банэр з Catholic.by і адмысловыя дэкарацыі з касцёлаў.
У парафіяльных хроніках скончаны запісы пра акцыі, якія ладзіліся на працягу года дзеля ажыўлення веры…
Гэта ўсё ўжо за намі.
Гэта ўсё ўжо гісторыя.
Гэта ўсё ўжо ў архіў?..
А што далей?
Чаканне таго, пакуль дадуць загад на новыя акцыі з новых нагод?
А можа, чаканне гэтых акцый у ролі гледача, крытыка, заўзятара (у каго лепш выйшла)?
І, калі мінулы год быў Годам веры, то наступны – не-год-веры (як варыянт: год нявер’я)?
Не, далей урачыстасць Нараджэння Пана! Ялінка, падарункі, калядныя спевы…
Пан прыходзіць!
Для нашай веры надзвычай важна, каб усе акцыі і знешнія святкаванні не захілялі нашыя сэрцы покрывам узрушанасці. Бо не ў эмоцыях сутнасць веры. Яны – толькі знешняя дэкарацыя.
Калісьці на прасторах сеціва я знайшоў цікавы тэкст:
Калі я ўпрыгожваў мой дом галінкамі ялінкі, гірляндамі і лямпачкамі, але не зразумеў сэнсу святаў Нараджэння Пана, то я не больш, чым дэкаратар.
Калі я працую з раніцы да вечара на кухні, гатуючы кілаграмы тартоў, пірожных і іншых прысмакаў, запрашаю гасцей за ідэальна падрыхтаваны стол, але пры гэтым у маім сэрцы няма радасці з нараджэння Езуса, то я не больш, чым кухар.
Калі я працую ў дабрачынных арганізацыях, спяваю песні ў дамах састарэлых і ўсе свае зберажэнні аддаю на дабрачынныя мэты, але пры гэтым не маю любові да сваёй сям’і, то ўсё гэта бессэнсоўна.
Калі я ўпрыгожваю ялінку бліскучымі анёлкамі і зорачкамі, удзельнічаю ў тысячы святаў і спяваю ў хоры, але ў маім сэрцы няма месца для Езуса, тады я не зразумеў, у чым галоўны сэнс святаў.
Любоў да Езуса перапыняе працу на кухні для таго, каб абняць дзіця.
Любоў пакідае ўпрыгожванне кватэры, каб пацалаваць жонку.
Любоў прыязная, нягледзячы на стрэс і недахоп часу.
Любоў не зайздросціць прыгожаму дому іншых і колеру падабраных сурвэтак.
Любоў не крычыць на дзяцей, таму што яны блытаюцца пад нагамі, наадварот, яна ўдзячная, што яны ёсць і што яны могуць блытацца пад нагамі.
Любоў дае не толькі тым, якія могуць даць у адказ. Наадварот, з вялікай радасцю яна адорвае менавіта тых, якія ў адказ нічога падарыць не могуць.
Любоў усё зносіць, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, усё церпіць. Любоў ніколі не мінае.
Падарункі забудуцца і сапсуюцца, печыва будзе з’едзена, калядная ялінка высахне. Але падарунак Бога ў асобе Езуса Хрыста застанецца назаўсёды!
А што далей, залежыць толькі ад кожнага з нас асабіста.
Кс. Уладзімір Русак
