Мінскі архікатэдральны касцёл, 25 снежня 2017 г.
“Дай нам удзел у боскасці Твайго Сына, які прыняў нашу чалавечую натуру”, - надзвычайна прыгожая малітва Калекты, якой мы распачалі цэлебраваць Эўхарыстыю свята Божага Нараджэння, дапамагае зразумець і прыняць яго глыбокі сэнс. Бог захацеў прыняць на сябе нашу чалавечую натуру, каб раздзяліць з намі Яго боскае жыццё! Атаназій Александрыйскі, адзін з айцоў Касцёла, казаў пра гэта так: “Бог стаўся чалавекам, каб чалавек мог стаць Богам”.
Дарагія браты і сёстры, што Адам і Ева, спакусіўшыся падманам змея, спрабавалі “скрасці” ў Эдэмскім садзе, “з дрэва пазнання дабра і зла”, каб “быць як Бог”, Бог дорыць “бясплатна” кожнаму мужчыну і кожнай жанчыне: “Бог стаўся чалавекам, каб чалавек мог стаць Богам!” Бог хоча, каб мы былі, як Ён!
Тым не менш, непараўнальны Божы дар застаецца без належнай пашаны і разумення! Мы чулі ў пралогу Евангелля паводле Яна: “...свет не пазнаў Яго. Да свайго прыйшло, і свае Яго не прынялі”.
Энцо Б’янкі, настаяцель супольнасці з Бозэ, кажа, што вялікая традыцыя Касцёла гаворыць пра трайное нараджэнне, ці прыход, нашага Пана.
Першае нараджэнне – гэта Уцелаўленне. Гэта падзея, якая адбываецца ў пакоры; Езус быў народжаны Марыяй у Бэтлееме. Гэтае нараджэнне не заўважаюць ні моцныя свету, ні служыцелі культу і закону, але толькі пастухі, тыя, што “па-за законам”, толькі яны разпазналі выключнасць падзеі ў дзіцяці, “пакладзеным у яслях”. Гэты прыход у гісторыі дазваляе разважаць пра наступныя два прыходы – нараджэнні Пана.
Прыйсце ў славе ў канцы часоў: Той, Хто прыйшоў у пакоры, прыняўшы далікатнае і смяротнае чалавечае цела, прыйдзе ў духоўным, праслаўленым целе, як пераможца над смерцю і ўсялякім злом. Гэтае Другое прышэсце – аб’яўленне Езуса як Пана ўсяго стварэння. Пра гэты прыход, на жаль, гаворыцца вельмі мала, нават у Касцёле, у той час як гэтая тэма з’яўляецца вельмі важнай для нашай веры. Калі Хрыстус не прыйдзе ў славе, як суддзя і Той, Хто ўстановіць Божае Валадарства, то марная наша вера.
Нарэшце, свята Божага Нараджэння з’яўляецца добрай нагодай для трэцяга нараджэння Езуса – для Яго прыходу да нас асабіста. Гэтае нараджэнне, калі мы прымаем яго, адбываецца кожны дзень, адбываецца тут і цяпер, у гэты самы момант. Кожны хрысціянін добра ведае, што яго цела павінна стаць месцам знаходжання Бога, Яго святыняй.
Больш за тое, без прыняцця нараджэння Езуса ў кожным з нас не адбудзецца сапраўднай рэалізацыі Божага Нараджэння. Значным і моцным з’яўляецца сцвярджэнне Анджэло Сілезіўса, містыка XVII стагоддзя: “Нават калі Езус народзіцца ў Бэтлееме тысячу разоў, калі не народзіцца ў табе (...) то не будзе мець для цябе ніякай карысці”. Таму сёння кожнаму з нас нанова даецца магчымасць прыняць Яго ў сабе, каб разам з Ім нарадзіцца да новага, Божага жыцця!
Прыняцце Езуса не можам аддзяліць ад прыняцця самога сябе, Бога і іншых, бо гэтыя рэчы звязаны паміж сабою. Прыняць самога сябе, уласную чалавечнасць, пазначаную абмежаваннямі граху і смерці, азначае сказаць з вялікім спакоем: я бедны чалавек, я прабачаны грэшнік!
Прыняць Бога, Яго Евангелле, Яго Цела значыць магчы сказаць Яму з тым жа спакоем і паважнасцю: я патрабую Цябе, без Цябе я нічога не магу зрабіць!
Нарэшце, прыняць кожнага мужчыну і кожную жанчыну ў іх непаўторнасці азначае быць свядомым, што іншыя, як і мы, маюць свае абмежаванні, недахопы, але таксама шмат добрага, шматлікія дары, якіх нам не хапае, шматлікія таленты! Прыняць іншага – значыць быць у стане сказаць кожнаму брату і кожнай сястры тыя ж словы, з якімі мы звяртаемся да Бога: ты мне патрэбен, у адзіночку я не магу гэта зрабіць!
Дай нам, Пане, здольнасць прымаць Цябе ў дары, якім з’яўляемся мы самі, як і ў тым, якім з’яўляюцца для нас кожны наш брат і сястра!
Дапамажы нам зразумець, што гэта шлях нашага “абагаўлення”, таму што, стаўшы чалавекам, Ты прыняў цела кожнага мужчыны і кожнай жанчыны. Такім чынам, у абліччы кожнага ёсць адлюстраванне той Асобы, каго “ніхто ніколі не бачыў” і каго толькі “Адзінародны Бог, які ва ўлонні Айца, адкрыў”.
Усіх шчыра віншую са святам Божага Нараджэння і жадаю ўзаемнага прыняцця адзін аднаго!
