Для многіх хрысціян з’яўляюцца не да канца зразумелымі словы св. Паўла «ўсякая ўлада ад Бога». Ці можна пагадзіцца з гэтым выказваннем? Ці сапраўды ад Бога былі Сталін і Гітлер і многія іншыя крывавыя і несправядлівыя дыктатары? Цікава, што свае словы пра неабходнасць падпарадкавання ўладам і шанавання іх св. Павел пісаў у часы пераследу з боку імператара Нерона. Няўжо Апостал заклікаў падпарадкоўвацца таксама і гэтаму тырану, які вінаваты ў смерці многіх хрысціян? Што ён хацеў сказаць вызнаўцам Хрыста? Пра гэта мы пагаворым сёння.
Ведаючы сэнс i межы дагмата аб беспамылковым навучаннi бiскупа Рыма, паразважаем над некаторымi аргументамi супраць яго, якія часта сустракаюцца.
Адной з самых вядомых у свеце каталіцкіх святых з’яўляецца французская дзяўчына, якая жыла ў эпоху позняга сярэднявечча і прыклала вялікія намаганні для вызвалення сваёй айчыны ад замежных захопнікаў. Гаворка ідзе пра Жанну Д’Арк. Многімі, аднак, ставіцца пад сумненне дарэчнасць яе кананізацыі: маўляў, як Касцёл мог абвясціць святым чалавека, які кіраваў войскам і заклікаў змагацца супраць іншых людзей? А як жа запаведзь «не забівай»?
11 красавіка адзначаецца 50-годдзе абвяшчэння энцыклікі «Pacem in Terris». Сведкам яе ўзнікнення быў асабісты сакратар папы Яна XXIII арцыбіскуп Ларыс Капавіла. «Пастава Яна ХХІІІ нагадвае мне некаторыя словы папы Францішка: будзем ісці разам, разам будаваць і абвяшчаць дабрыню, міласэрнасць і любоў Бога», — заўважыў іерарх.
Мінск, 5 красавіка 2013 г. Отношения Церкви и государства в свете католического учения
Простыя і зразумелыя жэсты папы Францішка вельмі нагадалі пра аднаго яго папярэдніка на Пасадзе св. Пятра. Ён таксама меў простае паходжанне. Вёў сціплы лад жыцця. Славіўся асабістай святасцю, карыстаўся вялікай павагай і любоўю людзей.
На працягу апошніх некалькіх тыдняў увага большасці сусветных СМІ безумоўна звернута да падзей у Ватыкане. Напэўна, не адзін выпуск вячэрніх навінаў не праходзіць без узгадкі таго ці іншага факту, звязанага з актуальнымі падзеямі, якія адбываюцца ў сэрцы Каталіцкага Касцёла.
У першай палове сакавіка каталіцкі свет чакае важная падзея — абранне новага Папы. Паводле прадугледжаных правілаў, канклаў павінен пачацца не раней за 15 і не пазней за 20 дзён з моманту абвяшчэння Пасаду св. Пятра вакантным. Аднак, у сувязі з тым, што Бэнэдыкт XVI загадзя паведаміў аб сваім рашэнні, гэты канклаў зможа пачацца раней. Яго ўдзельнікі маюць магчымасць загадзя прыбыць у Рым і таму, паводле кіраўніка Прэс-службы Апостальскай Сталіцы кс. Фэдэрыка Ламбардзі, «няма сэнсу чакаць» заканчэння прадугледжанага тэрміну.
11 лютага Бэнэдыкт XVI абвясціў нечаканае рашэнне — ён вырашыў пакінуць Пасад св. Пятра. Пантыфік паведаміў аб гэтым падчас звычайнай кансісторыі — сустрэчы з кардыналамі, прысвечанай разгляду некаторых кананізацыйных спраў. Як вядома, на працягу 600 гадоў нічога падобнага ў гісторыі Касцёла не здаралася.
Святы Айцец жадае, каб «новыя выклікі і блізарукія прыватныя інтарэсы» не пагражалі дасягненням, зробленым за 50 гадоў пасля падпісання Елісейскага дагавора паміж Германіяй і Францыяй. Аб гэтым напісаў ад імя Папы Дзяржаўны сакратар Яго Святасці кардынал Тарчызіо Бэртонэ да ўдзельнікаў канферэнцыі, якая 7 лютага адбылася ў Папскім Грыгарыянскім універсітэце з нагоды юбілею падпісання гэтага дагавора.
Напрыканцы студзеня ў аўтарытэтным брытанскім выданні «The Guardian» з’явіўся артыкул, у якім была змешчана інфармацыя аб маёмасці Апостальскай Сталіцы ў розных краінах свету. «Эксперт» прадставіў свой матэрыял як сапраўдную сенсацыю і дадаў вастрыні свайму адкрыццю, падкрэсліўшы: а ўсё гэта было ж набыта на «грошы Мусаліні»!
27 студзеня ў свеце адзначаўся Дзень памяці ахвяр халакосту. У яго рамках узгадвалася страшная трагедыя ХХ ст. і мільёны нявінных ахвяр варварскай і чалавеканенавісніцкай ідэалогіі нацызму. У мінулую нядзелю, 27 студзеня 2013 г., Бэнэдыкт XVI адзначыў, што «памяць аб гэтай страшнай трагедыі, якая вельмі моцна ўдарыла па яўрэйскім народзе, павінна быць пастаянным напамінам усім, каб не дапусціць паўтарэння жахаў мінулага, не прымаць ніякай формы нянавісці і расізму і падтрымліваць імкненні да павагі і годнасці чалавека».
Калі ў 2005 г. на пасад Святога Пятра быў абраны кардынал Ёзаф Ратцынгер, многія замежныя і айчынныя СМІ пачалі рабіць «сенсацыю» на момантах з яго біяграфіі, якіх на самой справе не існавала. Многія газеты і часопісы распавядалі, што ў маладосці будучы Пантыфік быў членам нацысцкай моладзевай арганізацыі «Гітлерюгенд».
У Бога няма выпадковасцяў. Мабыць, не выпадкова абвешчаны Папам Год веры супадае ў Касцёле на Палессі з гадавінай вялікіх мучанікаў за веру. 22 студзеня — 70-я гадавіна неверагоднай па людскіх мерках мучаніцкай смерці кс. Вітальда Івіцкага, Генеральнага вікарыя Пінскай дыяцэзіі. 16 мая — 75-я гадавіна кананізацыі вялікага мучаніка — св. Андрэя Баболі, апостала Палесся.
Сустракаючы дзесьці ў Беларусі жанчыну па імені Ядзвіга, Тэрэса або Агнешка, адразу здагадваешся — каталічка. Ужо цяжэй вызначыць канфесійную прыналежнасць, калі яе клічуць Ганнай, Марыяй або Аленай. Гэтыя імёны сустракаюцца як у каталіцкай, так і ў праваслаўнай традыцыі.
На поўдні Босніі і Герцагавіны, недалёка ад берагоў Адрыятычнага мора, знаходзіцца невялікае мястэчка, дзе пражывае каля 4 тысяч чалавек. Тут няма шэдэўраў архітэктуры ці прыроды незвычайнай прыгажосці, але кожны год яго наведваюць каля 2 мільёнаў чалавек з розных краін свету. Чытаючы шматлікія водгукі людзей, якія сюды прыязджалі, часта можна пачуць такія словы: «тут немагчыма не верыць», «я вярнуўся адтуль іншым чалавекам» і г.д.
Пазнаёмімся з некаторымі аспектамі сучаснай праваслаўнай эклезіялогіі, якія могуць мець значэнне для экуменічнага дыялогу.
Нядаўна мы перажывалі адно з самых цудоўных святаў літургічнага года — Божае Нараджэнне. Напэўна, яно з’яўляецца самым любімым для большасці людзей, і не толькі веруючых. Яно зачароўвае сваёй таямнічасцю і прыгажосцю, нагадвае аб цеплыні сямейнага кола, агеньчыках, святочнай ёлцы, атаясамліваецца з пахам карыцы і мандарынаў, падарункамі і, канешне, успамінамі з дзяцінства.
Прыглядацца да сябе стала, шчыра і спакойна — гэта праца, для якой патрэбны адвага і воля. Біскуп Зыгмунт Лазінскі вяртаўся да гэтых пытанняў штодзённа. У іх няма асуджэння і пагрозы, толькі поўны любові пошук дабра сваёй душы і імкненне да дасканаласці ў служэнні Богу і людзям. Годны прыклад для кожнага хрысціяніна.
Вельмі часта ўзнікае пытанне: ці можна католікам удзельнічаць у палітыцы? Многія прытрымліваюцца такога меркавання, што гэта брудная справа і лепш у яе не лезці. Але гэта вельмі памылковае ўяўленне.
Усяго 55 матэрыялаў адзначана цэтлікам Гісторыя.
Для многіх хрысціян з’яўляюцца не да канца зразумелымі словы св. Паўла «ўсякая ўлада ад Бога». Ці можна пагадзіцца з гэтым выказваннем? Ці сапраўды ад Бога былі Сталін і Гітлер і многія іншыя крывавыя і несправядлівыя дыктатары? Цікава, што свае словы пра неабходнасць падпарадкавання ўладам і шанавання іх св. Павел пісаў у часы пераследу з боку імператара Нерона. Няўжо Апостал заклікаў падпарадкоўвацца таксама і гэтаму тырану, які вінаваты ў смерці многіх хрысціян? Што ён хацеў сказаць вызнаўцам Хрыста? Пра гэта мы пагаворым сёння.
Ведаючы сэнс i межы дагмата аб беспамылковым навучаннi бiскупа Рыма, паразважаем над некаторымi аргументамi супраць яго, якія часта сустракаюцца.
Адной з самых вядомых у свеце каталіцкіх святых з’яўляецца французская дзяўчына, якая жыла ў эпоху позняга сярэднявечча і прыклала вялікія намаганні для вызвалення сваёй айчыны ад замежных захопнікаў. Гаворка ідзе пра Жанну Д’Арк. Многімі, аднак, ставіцца пад сумненне дарэчнасць яе кананізацыі: маўляў, як Касцёл мог абвясціць святым чалавека, які кіраваў войскам і заклікаў змагацца супраць іншых людзей? А як жа запаведзь «не забівай»?
11 красавіка адзначаецца 50-годдзе абвяшчэння энцыклікі «Pacem in Terris». Сведкам яе ўзнікнення быў асабісты сакратар папы Яна XXIII арцыбіскуп Ларыс Капавіла. «Пастава Яна ХХІІІ нагадвае мне некаторыя словы папы Францішка: будзем ісці разам, разам будаваць і абвяшчаць дабрыню, міласэрнасць і любоў Бога», — заўважыў іерарх.
Простыя і зразумелыя жэсты папы Францішка вельмі нагадалі пра аднаго яго папярэдніка на Пасадзе св. Пятра. Ён таксама меў простае паходжанне. Вёў сціплы лад жыцця. Славіўся асабістай святасцю, карыстаўся вялікай павагай і любоўю людзей.
На працягу апошніх некалькіх тыдняў увага большасці сусветных СМІ безумоўна звернута да падзей у Ватыкане. Напэўна, не адзін выпуск вячэрніх навінаў не праходзіць без узгадкі таго ці іншага факту, звязанага з актуальнымі падзеямі, якія адбываюцца ў сэрцы Каталіцкага Касцёла.
У першай палове сакавіка каталіцкі свет чакае важная падзея — абранне новага Папы. Паводле прадугледжаных правілаў, канклаў павінен пачацца не раней за 15 і не пазней за 20 дзён з моманту абвяшчэння Пасаду св. Пятра вакантным. Аднак, у сувязі з тым, што Бэнэдыкт XVI загадзя паведаміў аб сваім рашэнні, гэты канклаў зможа пачацца раней. Яго ўдзельнікі маюць магчымасць загадзя прыбыць у Рым і таму, паводле кіраўніка Прэс-службы Апостальскай Сталіцы кс. Фэдэрыка Ламбардзі, «няма сэнсу чакаць» заканчэння прадугледжанага тэрміну.
11 лютага Бэнэдыкт XVI абвясціў нечаканае рашэнне — ён вырашыў пакінуць Пасад св. Пятра. Пантыфік паведаміў аб гэтым падчас звычайнай кансісторыі — сустрэчы з кардыналамі, прысвечанай разгляду некаторых кананізацыйных спраў. Як вядома, на працягу 600 гадоў нічога падобнага ў гісторыі Касцёла не здаралася.
Святы Айцец жадае, каб «новыя выклікі і блізарукія прыватныя інтарэсы» не пагражалі дасягненням, зробленым за 50 гадоў пасля падпісання Елісейскага дагавора паміж Германіяй і Францыяй. Аб гэтым напісаў ад імя Папы Дзяржаўны сакратар Яго Святасці кардынал Тарчызіо Бэртонэ да ўдзельнікаў канферэнцыі, якая 7 лютага адбылася ў Папскім Грыгарыянскім універсітэце з нагоды юбілею падпісання гэтага дагавора.
Напрыканцы студзеня ў аўтарытэтным брытанскім выданні «The Guardian» з’явіўся артыкул, у якім была змешчана інфармацыя аб маёмасці Апостальскай Сталіцы ў розных краінах свету. «Эксперт» прадставіў свой матэрыял як сапраўдную сенсацыю і дадаў вастрыні свайму адкрыццю, падкрэсліўшы: а ўсё гэта было ж набыта на «грошы Мусаліні»!
27 студзеня ў свеце адзначаўся Дзень памяці ахвяр халакосту. У яго рамках узгадвалася страшная трагедыя ХХ ст. і мільёны нявінных ахвяр варварскай і чалавеканенавісніцкай ідэалогіі нацызму. У мінулую нядзелю, 27 студзеня 2013 г., Бэнэдыкт XVI адзначыў, што «памяць аб гэтай страшнай трагедыі, якая вельмі моцна ўдарыла па яўрэйскім народзе, павінна быць пастаянным напамінам усім, каб не дапусціць паўтарэння жахаў мінулага, не прымаць ніякай формы нянавісці і расізму і падтрымліваць імкненні да павагі і годнасці чалавека».
Калі ў 2005 г. на пасад Святога Пятра быў абраны кардынал Ёзаф Ратцынгер, многія замежныя і айчынныя СМІ пачалі рабіць «сенсацыю» на момантах з яго біяграфіі, якіх на самой справе не існавала. Многія газеты і часопісы распавядалі, што ў маладосці будучы Пантыфік быў членам нацысцкай моладзевай арганізацыі «Гітлерюгенд».
У Бога няма выпадковасцяў. Мабыць, не выпадкова абвешчаны Папам Год веры супадае ў Касцёле на Палессі з гадавінай вялікіх мучанікаў за веру. 22 студзеня — 70-я гадавіна неверагоднай па людскіх мерках мучаніцкай смерці кс. Вітальда Івіцкага, Генеральнага вікарыя Пінскай дыяцэзіі. 16 мая — 75-я гадавіна кананізацыі вялікага мучаніка — св. Андрэя Баболі, апостала Палесся.
Сустракаючы дзесьці ў Беларусі жанчыну па імені Ядзвіга, Тэрэса або Агнешка, адразу здагадваешся — каталічка. Ужо цяжэй вызначыць канфесійную прыналежнасць, калі яе клічуць Ганнай, Марыяй або Аленай. Гэтыя імёны сустракаюцца як у каталіцкай, так і ў праваслаўнай традыцыі.
На поўдні Босніі і Герцагавіны, недалёка ад берагоў Адрыятычнага мора, знаходзіцца невялікае мястэчка, дзе пражывае каля 4 тысяч чалавек. Тут няма шэдэўраў архітэктуры ці прыроды незвычайнай прыгажосці, але кожны год яго наведваюць каля 2 мільёнаў чалавек з розных краін свету. Чытаючы шматлікія водгукі людзей, якія сюды прыязджалі, часта можна пачуць такія словы: «тут немагчыма не верыць», «я вярнуўся адтуль іншым чалавекам» і г.д.
Пазнаёмімся з некаторымі аспектамі сучаснай праваслаўнай эклезіялогіі, якія могуць мець значэнне для экуменічнага дыялогу.
Нядаўна мы перажывалі адно з самых цудоўных святаў літургічнага года — Божае Нараджэнне. Напэўна, яно з’яўляецца самым любімым для большасці людзей, і не толькі веруючых. Яно зачароўвае сваёй таямнічасцю і прыгажосцю, нагадвае аб цеплыні сямейнага кола, агеньчыках, святочнай ёлцы, атаясамліваецца з пахам карыцы і мандарынаў, падарункамі і, канешне, успамінамі з дзяцінства.
Прыглядацца да сябе стала, шчыра і спакойна — гэта праца, для якой патрэбны адвага і воля. Біскуп Зыгмунт Лазінскі вяртаўся да гэтых пытанняў штодзённа. У іх няма асуджэння і пагрозы, толькі поўны любові пошук дабра сваёй душы і імкненне да дасканаласці ў служэнні Богу і людзям. Годны прыклад для кожнага хрысціяніна.
Вельмі часта ўзнікае пытанне: ці можна католікам удзельнічаць у палітыцы? Многія прытрымліваюцца такога меркавання, што гэта брудная справа і лепш у яе не лезці. Але гэта вельмі памылковае ўяўленне.
