Хрышчэнне ў Ярдане было ўрачыстым пачаткам місіі Езуса як Месіі, пацверджанай Богам Айцом. І мы праз хрост і пакорнае служэнне бліжнім становімся ўмілаванымі дзецьмі Айца.

Можна прыкладваць шмат намаганняў, каб весці годнае і прыгожае жыццё, але варта памятаць, што як шмат гадоў таму Езус нарадзіўся не ад жадання чалавецтва, так і да гэтага моманту толькі Богу належыць улада даць вечнае жыццё.

Менавіта сёння, калі сучасная сям’я ў грамадстве перажывае крызіс, варта глыбей прыгледзецца да штодзённага жыцця Святой Сям’і з Назарэта і, наследуючы яе прыклад, праз розныя перашкоды, клопаты і выпрабаванні мужна крочыць Божымі шляхамі да святасці.

Усемагутны Бог запрашае нас, Божых дзяцей, наблізіцца зараз да алтара, адкрыць свае сэрцы і праслаўляць Бога за вялікія цуды, якія Ён учыніў сярод нас. Вялікая радасць сёння настала: святло ласкі Божай да нас завітала – нарадзіўся Збаўца свету Езус Хрыстус – Божы Сын!

Няхай гэтае свята, якое надыходзіць, падорыць радасць іншаму чалавеку праз нас. Няхай Бог кіруе намі, а мы будзем паслухмяныя Яму.

Мы ўсё бліжэй да другога прыйсця Езуса на зямлю. Няхай гэтая сустрэча будзе для ўсіх хрысціян знакам радасці і непахіснай надзеі.

У прыгожае і шчырае сэрца Пану будзе магчымасць прыйсці значна хутчэй. Праз свае пастановы, удзел у Раратах і рэкалекцыях, а таксама праз асэнсаваную штодзённасць мы адкрываем яшчэ шырэйшую дарогу ў сваю душу на прыйсце Езуса.

Гэты асаблівы час прыходзіць да нас сам, мы яго не выбіраем. Наша задача – распазнаць, што хоча Бог зрабіць у нашым жыцці на працягу гэтых чатырох тыдняў.

Сённяшнія чытанні гавораць аб вяртанні Езуса Хрыста на зямлю. Гэта будзе момант, які прыйдзе неспадзявана.

Чытанні на сёння кіруюць нас да глыбокай рэфлексіі не толькі над перамогамі і памылкамі гэтага года, але і над сваім жыццём увогуле.

Амаль кожны сучасны чалавек скардзіцца на недахоп часу, увагі іншага чалавека, любові, супакою. Усё гэта таксама з’яўляецца нашай беднасцю. Але ці здольныя мы дзяліцца тым, чаго нам так не хапае?

У радаснае свята Усіх Святых збіраемся на Эўхарыстыі, каб памятаць і маліцца за ўсіх тых, хто, прайшоўшы зямное паломніцтва, атрымаў асалоду свайго жыцця і радуецца хвалой адкупленых на нябёсах.

Бог не зважае і не патрабуе ад нас, каб мы былі спраўнымі і здольнымі да ўсяго, але толькі хоча, каб быў давер да Яго і Ягонага Сына, які прыйшоў нас паклікаць і прывесці да збаўлення.

Калі мы хочам наследаваць Хрыста, мы павінны служыць іншым, таму што жыццё хрысціяніна – гэта шлях служэння, шлях імкнення да супольнага дабра, да святасці, да вечнага жыцця ў Валадарстве Божым.

Бачым ва ўрыўках Святога Пісання вялікую мудрасць – цаніць і заўсёды на першае месца ставіць Бога і не мець прывязанасцяў да зямных рэчаў.