6 чэрвеня адышоў па вечную ўзнагароду кс. Ян Занеўскі, пробашч парафіі Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Квасоўцы. Ён пражыў на гэтым свеце амаль 50 гадоў, з якіх амаль 25 правёў у Хрыстовым святарстве.

Не хацелася спачатку верыць, калі даведаліся аб гэтай навіне. Было праўдай тое, што ў апошні час ён вельмі цярпеў, хвароба валіла яго з ног. Гэта святар, які заўсёды быў актыўны на полі душпастырства, заўсёды імкнуўся да справядлівасці. Заўсёды клапаціўся аб дзецях, моладзі, аб іх катэхізацыі ў Гродзенскай дыяцэзіі. Для яго было вельмі важна тое, каб Бог быў у сэрцах маладых людзей, каб яны ніколі не забывалі дарогі да касцёла, на катэхезу.

Сёння, калі ён адышоў з гэтага свету, трэба прызнаць, што ўсім сваім святарскім сэрцам любіў чалавека. Стараўся кожнага выслухаць, каля кожнага затрымацца хаця б на хвіліну. Гэта было бачна падчас кожнай сустрэчы з гэтым годным святаром.

Я асабіста не аднойчы меў магчымасць сустракацца з ксяндзом Янам. Ён заўсёды меў добрыя і карысныя парады, заўсёды спяшаўся дапамагчы. Гэтая дапамога была відавочнай падчас арганізацыі пешай пілігрымкі з Гродна ў санктуарый Езуса Журботнага ў Росі. Парафія ў Квасоўцы, дзе ён служыў амаль 15 гадоў, была месцам адпачынку падчас пешай пілігрымкі. З вялікай руплівасцю і стараннасцю ён прымаў усіх пілігрымаў, акрапляў асвячонай вадой, заўсёды частаваў смачным абедам, распавядаў гісторыю бл. Цэліны Бажэнцкай, якую атачаў асаблівай пашанай і пашыраў яе культ.

Шмат сэрца ён укладваў у справу аднаўлення парафіяльнай святыні, як таксама і ў аднаўленне Касцёла, які ўтвараюць самі людзі. З моманту свайго прыбыцця ў Квасоўку займаўся рамонтамі. Найперш рамонт касцёла, потым прыкасцёльнай тэрыторыі, парафіяльных залаў, плябаніі – усё рабіў па парадку, бо моцна хацеў, каб усюды быў парадак. Пры кожным візіце ў Квасоўку паўтараў, што “ў нас заўсёды рамонты, бо трэба ж нешта рабіць!”.

Ксяндза Яна вельмі любілі дзеці. Гэта было асабліва бачна ў квасоўскай парафіі. Каля алтара – мноства міністрантаў, некалькі музычна-інструментальных гуртоў у парафіі, а летам розныя лагеры для міністрантаў, дзяцей і моладзі. Таксама трэба адзначыць, што пры парафіі заўсёды быў рух, штосьці няспынна рабілася.

У апошні час заўважалася, як ён паступова адыходзіў, развітваўся з гэтым светам. Хвароба не дазваляла яму да канца рэалізаваць усе свае планы і намеры. Ён згарэў, як свечка пры алтары, да канца. Згарэў, аднак у сэрцах многіх людзей пакінуў цяпло і святло Божага агню. Пакінуў у сэрцах Бога, а сваю задачу выканаў да канца, як належыць.

Пасля яго засталася асірацелая парафіяльная супольнасць, якая аплаквае свайго пробашча – айца парафіяльнай сям’і. Ён шмат зрабіў для іх, і вельмі шмат яшчэ хацеў зрабіць. Пан Бог, клічучы гэтага святара ў сіле веку, відавочна, меў свае планы. Гэта Божыя планы, таму з пакорай прымаем Божую волю.

Дзякуем Пану Богу за дар гэтай асобы, яка вучыла нас сапраўды хрысціянскаму жыццю. Дзякуем Пану Богу за яго прыгожае святарства, якім нас усіх узбагаціў. Дзякуем Богу, што даў нам гэтага святара!

Ксёндз Ян, ад імя ўсіх удзельнікаў пешай пілігрымкі Гродна-Рось прагну падзякаваць табе за заўсёды адчыненыя дзверы, за тваё сэрца і за тое, што заўсёды быў з намі і каля нас! Жадаем сёння падтрымліваць цябе нашымі малітвамі, каб ты мог дасягнуць мэты, якую пры жыцці нам усім указваў!

Кс. Юрый Марціновіч, кіраўнік пешай пілігрымкі Гродна-Рось