Кожны з нас ведае, чым для чалавека з’яўляецца вада. Асабліва моцна недахоп вады кожны з нас можа адчуць летам, у гарачы, спякотны дзень. Глыток вады, які наталяе смагу, можна сказаць, становіцца тады «на вагу золата».

Часам паўстае пытанне пра сэнс. Навошта я жыву? Дзеля чаго працую? Які сэнс мае ўсё, што адбываецца ў маім жыцці? Тут жа пытанні пра вартасць абранага жыццёвага шляху і месца ў «часапрасторы» (назавём гэта так).

Зусім нядаўна пачаўся Надзвычайны Юбілейны Год Міласэрнасці. Тады быў Адвэнт. Час ляціць хутка, ужо Вялікі пост, і Вялікдзень неўзабаве будзем урачыста адзначаць. Папа Францішак заахвочвае нас, хрысціян, нанова задумацца над учынкамі міласэрнасці дзеля абуджэння сумленняў на патрэбы бедных.

Пра свой шлях да Бога распавядае Дар'я Еўсікава. «Усе Божыя патрабаванні, нават самыя цяжкія, незразумелыя і непрымальныя — служаць для нашага шчасця!» — піша аўтар.

На абвяшчэнне Божага Валадарства Езус заўсёды высылае вучняў па двое, не паасобку, і гэта важна. Калі чалавек робіць нешта адзін, не заўсёды выходзіць добра: там недагледзеў, там не дакончыў, чагосьці не ведаў істотнага, іншае можна было зрабіць лепш, толькі трэба было папрасіць дапамогі...

Ці гэта дрэнна? Быць абыякавым, не клапаціцца, не турбавацца, не лезці. Розныя крыніцы мае гэтая пастава. Гэта можа быць і эгаізм, і альтруізм, бывае так, што чалавек працаваў, узбіраўся вышэй, быў гатовы да ахвяры, калі трэба было, але, не ўбачыўшы ў пэўныя моманты водгуку, кроку насупраць ці разам у адным напрамку, не атрымаўшы патрэбнай падтрымкі, ён апускае рукі, губляе ахвоту і не мае ўжо ні сілы, ні матывацыі штосьці рабіць далей.

У Евангеллі паводле Мацвея ёсць момант, калі апостал Пётр падыходзіць да Езуса з пытаннем, якое гучала наступным чынам: «Пане, колькі разоў я павінен прабачыць, калі мой брат мяне пакрыўдзіць? Ці аж сем разоў?» Адказ Езуса быў катэгарычны: «Не кажу табе, што аж сем разоў, але семдзесят сем разоў».

Для чаго Касцёл сярод учынкаў міласэрнасці змяшчае той, які здаецца адначасова як цяжкім, так і абсурдным: зносіць цярпліва знявагу?

Вялікі пост – гэта выдатны час, калі мы сустракаемся са Словам, якое ўцелавілася і прыйшло ў свет, каб адкупіць нас. Разважаючы над Крыжовым шляхам, гледзячы асабліва на восьмую стацыю, бачым, як Езус суцяшае жанчын Ерузалема, якія плачуць. 

Вялікі пост — яшчэ адна нагода зрабіць рэвізію свайго жыцця, каб  прааналізаваць яго і знайсці сферы, не да канца аддадзеныя Богу. У гэтай справе вельмі добра дапамагае малітва ў цішыні і часовая адасобленасць. Гэта адмысловая пустыня сэрца, у якую можна ўвайсці, каб лепей пачуць голас Бога.

Чым з'яўляецца парада? Гэта канкрэтная дапамога, выказаная навучаннем або паказам спосабаў выйсця з цяжкасцяў, якія чалавек перажывае на шляху да вызначанай сабе мэты. Раю табе, бо сам пытаюся ў сябе, што б я зрабіў у тваёй сітуацыі і што было б для мяне добрым — ты, калі хочаш, можаш зачарпнуць з майго досведу.

Побач з намі жывуць шматлікія людзі, якія апынуліся ў цяжкoй сітуацыі і якія не ведаюць, які шлях абраць. Вельмі часта мы паводзім сябе абыякава да такіх людзей, можам іх паслухаць, але навучыць, падзяліцца жыццёвым досведам баімся.

Здараецца, што чалавек робіць няправільныя выбары, мы гэта бачым і ніяк не рэагуем. Можа быць, ён робіць гэта не зусім свядома. Калі маленькае дзіця, гуляючыся, бярэ нож, то, без сумнення, бацькі абавязаны імгненна рэагаваць.

Набірае папулярнасць захапленне гараскопамі, якія, нібыта, павінны дакладна раскласці па паліцах жыццё, падказаць, з кім сябраваць, каго кахаць, як паводзіць сябе на працы, дома, ці варта ўступаць у шлюб бліжэйшым часам і г.д. Ці можа сапраўдны хрысціянін наіўна прызнаваць, што яго жыццё залежыць ад зорак ці іншых нябесных сіл, а не ад яго самога і Божага Провіду?